Όραμα

Φεγγαροχτυπημένε κρατάς τον έρωτα

στα δύο σου χέρια.

Τα χείλη στα σφραγίζει ο άνεμος το βράδυ

σαν επιστρέφει από ταξίδια λάγνα.

Μεσ’ στη σιωπή κοιμάσαι,

ξυπνάς και συλλογιέσαι

μήπως τα άστρα μοναχικά λικνίζονται

ή οι θεοί τους χάρισαν το άρωμά τους

και λησμονήσαν πως κάποτε

ήταν και αυτά θνητοί που αγαπηθήκαν με τ’ άπιαστο;

Το κύρτωμα ενός ειδώλου που θύμιζε φεγγάρι σε θάμπωσε.

Κατηφορίζεις πια το πιο ψηλό βουνό.

Αν σε αξίωσε η τύχη να το ανεβείς,

‘το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’

έλεγαν οι σοφοί και ο χρόνος, ο θεός, ο Κρόνος

που καίει ανθρώπους στην κάμινο του κόσμου

μα σαν φωνάξουν την ψυχή οδηγό

τους εξαγνίζει με νερό και αγάπη

ώσπου αέρας να γίνουν και φως.

Αστέρι είσαι. Μην ξεχνάς, ήθελες να γενείς φεγγάρι,

Φεγγαροχτυπημένε.