Φόβος απάνθρωπος / Γιώργος Χατζηκυπραίος

 

Ατσάλινα τ’ απόβραδα που ανάλωσαν κοντές ημέρες

σαν ξόδεψαν το φως μέσα σε κρύο και πελιδνό πρωί

Ζωές μονήρεις φυλακισμένες σε χαμένο απομεσήμερο

κι οι δρόμοι άδειοι, παραδομένοι στη μνήμη της χαράς.

Ανείδωτες εκφράσεις από χαμόγελα που κρύφτηκαν

Φιλιά που έμειναν μετέωρα πίσω από σκαιά φραγή

Επιθυμία αγκαλιάς που ορφάνεψε πριν γίνει έρωτας

Συμπόνια που κι αν δείχτηκε χωρίς το χάδι έμεινε μισή

Σε λυπάμαι… / Γιώργος Χατζηκυπραίος

 

Σε διακρίνω!

Ξεχωρίζω τις κινήσεις σου μέσα στο πλήθος

έχεις το βλέμμα κενό και μόνο τα χείλια σου κινούνται

συνεχίζοντας ένα διάλογο με το χάος.

Σε αναγνωρίζω!

Καθώς τα χέρια σου παλινδρομούν νευρικά.

Δεν περπατάς, τραβάς ένα αόρατο σκοινί

σαν για να φέρεις πίσω τη ζωή σου.

Σε θυμάμαι!

Χόρευες με τα χέρια ανοιχτά, κάνοντας χώρο.

Ο λαιμός σου άκαμπτος και το βλέμμα ψηλά

Στα πόδια σου φίδια σέρνονταν. Τότε αόρατα.

Σε επικρίνω!

Αδαής, άρπαζες σχήματα φανταχτερής σκόνης

με χέρια ανθρώπινα που ακόμα μύριζαν γη,

χαμένος μέσα σε λόγια που ποτέ δεν κατάλαβες

Σε συμπονώ!

Είμαι κι εγώ κομμάτι σου, αλαφιασμένο

Μιλώ με το χάος, αναζητώντας τη ζωή μου,

ζωσμένος από φίδια που μου εξηγούν

όσα δεν είχα καταλάβει.