Ο δικός μου μπαμπάς...

Τα λόγια είναι φτωχικά

Μπροστά σε τόσες σκέψεις...

Σε θύμησες κι αναλαμπές

Σαν θες να αγναντέψεις...

Πως είχα για ξεκίνημα

Ένα μπαμπά κολώνα...

Και στήριγμα που κράταγε

Βάρη του Παρθενώνα...

Σαν μ' είχε μες τ'αγκάλια του

Ο κόσμος μου γελούσε...

Και άκουγ'απ'τους κτύπους του

Πόσο με αγαπούσε...

Μα κύκλους κάνει η ζωή

Και ο τροχός γυρνάει...

Μα του μπαμπά μου η καρδιά

Ποτέ της δεν γερνάει...

Ωσαν εμέ στην αγκαλιά

Κρατάς κάθε παιδί μου...

Εσύ είσαι το δένδρο μας

Κι αυτά κάθε κλαδί μου...

Αργυρούλα Τίκκου: Φέρτε μας το Βαρώσιν μας

Να σμίξουμεν το κλάμαν μας

που τον Βορράν στο Νότον

οι χτύποι της καρτούλλας μας

παντού να κάμουν κρότον.

Όι έν σας χαρίζουμεν

ίντζαν απου την γήν μας.

Εμείς εν να την γιάνουμεν

την αννοιχτήν πληγήν μας.

Επιάτε την Αμμόχωστον

αχόρταοι Αττίλες

εν αννοιχτές για λλόου σας

της Κόλασης οι Πύλες...

Τα χώματα μας τ' Άγια

αντί να προσσυνάτε

με βίαν τζιαι με άππωμαν

πάνω τους παρπατάτε.

Φέρτε μας το Βαρώσιν μας

την Μόρφου την Τζερύνεια

που πάνω να πετήσουσιν

α(η)δόνια καναρίνια!

Να σμίξουμεν τα γέλια μας

να πνάσει η καρκιά μας

να πάμεν εις τόπους μας

εμείς τζιαι τα παιθκιά μας.