Εγκατάλειψη / Αριστοδήμου Βάσος

Κορμιά στον καναπέ παραδομένα

Δύο τσαϊκά στο πάτωμα πεσμένα

Σκούριασε το νοικοκυριό στου Ντίμη

Κούφιος ο χρόνος δίχως μνήμη

Τα χέρια στο στομάχι σταυρωμένα

Πορτραίτα η σκόνη αφηρημένα

Κεριά! Πώς λιώσαν οι ευχές να ζήσεις

Σε βάθος σκοτεινό γιαλού οι αισθήσεις

Δώσε, Θεέ, στον ύπνο τη γαλήνη

Τάμα ελιάς γονατιστό το χωριό δίνει.

Ψηλά, λεμόνι, κολυμπά η σελήνη.

Βάσος Αριστοδήμου (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Βάσος Αριστοδήμου γεννήθηκε στο Καραβοστάσι της επαρχίας Λευκωσίας το 1929. Σπούδασε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, στο Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου και στο Gray's Inn του Λονδίνου.

Εργάστηκε σαν δάσκαλος, ταχυδρομικός υπάλληλος, δικηγόρος, μέλος της Νομικής Υπηρεσίας της Δημοκρατίας, επαρχιακός δικαστής Λευκωσίας και ως πρόεδρος του Στρατιωτικού Δικαστηρίου.

Στη διάρκεια της διδασκαλικής του υπηρεσίας υπήρξε συνδικαλιστής:

τη περίοδο 1950-1953 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Παγκύπριας Διδασκαλικής Οργάνωσης (ΠΔΟ) και 1955-1958 γενικός Γραμματέας της Παγκύπριας Οργάνωσης Ελλήνων Διδασκάλων (ΠΟΕΔ).

πολιτισμός / Αριστοδήμου Βάσος

Του μίλησε το περιβόλι

Του μίλησε το περιβόλι:

Τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει

Ναι, συμφώνησαν οι χορωδίες των πουλιών,

των βράχων, των νερών,

θάνατος δεν υπάρχει.

Ευτυχισμένος ξάπλωσε στο μονοπάτι του

κι αυτό τον έφερε στο σπιτικό του.

Καρδιά του κόσμου και καρδιά μου, 

μη με χάνεις, μη μου χάνεσαι.

Πικρή πορεία / Αριστοδήμου Βάσος

Πότιζα το λουλούδι μου το αίμα του κορμιού μου

Ανθιζε το λουλούδι μου τον ήλιο του μυαλού μου

Φάνταζε πότε Μεσόγειος, πότε άνθος της φωτιάς, βόρειο σέλας

Κι εγώ με πρόσωπο τη γη αλάργευα τα ουράνια

Ενα ένα τ’αστέρια μου γίναν αγκάθια ατσάλι

Ενα ένα τα στημόνια μου γίναν κεντριά του σφήκα

Κόκκινα, γαλάζια, πράσινα κρύβαν κραυγές πνιγμένες

Κι ήταν το φως στον ήλιο τους άλλη όψη του ερέβους

Γεννήτορας ο χαλασμός οι ελπίδες παπαρούνες

Πικρό τρυγώ το γέλιο τους γλυκό το παραδίνω.

[Στου κάμπου το νοικοκυριό] / Αριστοδήμου Βάσος

Στου κάμπου το νοικοκυριό για τον 

καθένα 

Ενα ποτήρι περιμένει 

Κάτω από τον ήλιο, και είναι πάντα 

ήλιος 

Κάτω από τη βροχή, όταν πέφτει βροχή.

[Δε χορταίνουν τον έρωτα] / Αριστοδήμου Βάσος

Δε χορταίνουν τον έρωτα,

το πράσινο το καφετί, το γαλανό. 

Ομως δε γράψαμε γι’ αυτά, 

δεν είπαμε πως είναι διεστραμμένοι, 

πάτρωνες, πόρνοι, εκπορνευτές, χυδαίοι. 

Είναι αυτό αναγνώριση πως κείνα

ξέρουν καλύτερα απ’ τον άνθρωπο,

τι έρωτας σημαίνει.