Δεικλω θωρω τον ουρανόν / Τρίγγης Κώστας

Δεικλω θωρω τον ουρανόν
τζιαι η καρκια μου λιωννει
αραες ποθθεν ξεκεινα
σκεφτούμε που τε λιωννει

εν εσιη αρκην με τελιωσην
η απεραντοσύνη
ε σγιαν τα ελεει του θεού
μα τζιαι την καλωσύνη

πλαστη μου σγιαν το σσιεπος σου
μα τζιαι τα θαύματα σου
μα εν το καταλαβουσιν
στη γην τα πλασματα σου

θαρκουντε πως με τον ππαραν
ουλλα θα τα αγοράσουν
τον χρονον τζιαι τον χάρο σου
θα τον εξαγοράσουν

ποιημα
κωστας τριγγης
αγιος επικτητος κερυνειας

[αραες που τζιηδκιαζουσιν] / Τρίγγης Κώστας

αραες που τζιηδκιαζουσιν
την νυκτα οι οσσιες μας
που ππεφτουν για να πνασουσιν
περκιμον τζι ησυχασουσιν
στον αδην οι ψυσιες μας

τοσες ψυσιες συναμενες
σγιαν του ουρανου τ στερκα
π ο χαρωντας κουβαλησεν
με τα δικα του σιερκα

ψυσιες που τες εσορωψεν
στο δκιαβα τζιαι στον χρονο
τζι αφηννε παντα πισω του
την λυπη τζιαι τον πονο

καθε φορα που δκιαλλασεν
στη γη περιπατουσεν
διχα να δειχνη ελεος
τον θανατο σκορπουσεν

μιτε μιτσιους αγνωριζεν
με γερους με σκαπουλλους
μιτε αρκωντους για φτωχους
αφεντες μα με δουλους

το καθε πλασμαν εις την γη
εσιη την σταλαμην του
δκιατου θεου του την ψυσιη
στο χωμα το κορμιν του

εσιη δικον του ριζικον
μοιρα τζιαι πεπρωμενο
τζιαι το δικον του μερτικον
που το θεον γραμμενο

κωστας τριγγης 

αγιος επικτητος 

κερυνειας

ποιημα του Κωστα Τριγγη

τζιηδκιαστρον εχουν τα πουλια
αλλα τζιαι οι καρκιες μας
μεσα στα βαθοι του κορμιου
τα αβατα σκεψεις του μυαλου
τζιη που πναζουν οι ψυσιες μας

στων πευκων τα μουρμουρητα
κλαματα τζι αναφυλητα
οι μυρωδκιες τα χνωτα
τζιαι τα καλα τζιαι τα κακα
υστερινα τζιαι πρωτα

με στις σταγονες της βροσιης
τζιαι το νερον που τρεσιη
στην λυπη μα τζιαι στην χαραν
που στερεψην δεν εσιη

κωστας τριγγης 

αγιος επικτητος 

κερυνειας

[γιεμαν αν θελεις πλαστη μου ] / κωστας τριγγης

γιεμαν αν θελεις πλαστη μου
δακρυ για να σιονωσης
γι, αν θελεις παλε τουντη γη
μια νυκτα να την λιωσης

δωκε μας μιαν πουκουππα μας
τα πλασματα να νιωσουν
ο νους μας περκι κατεβει
ουλοι τζιαι μετανιωσουν

ουλοι να καταλαβουμεν
κανει πιον αλλα λαθη
ο κοσμος θα καταστραφει
που τα δικα μας παθη

4 ποιήματα στην Κυπριακή Διάλεκτο του Κώστα Τρίγγη

τζιαι το χρωμα της μμαδκια σου
αζουλευκη ο ουρανος
αζουλευκη σου τζιη πουλια
μα τζιαι ο Αυγερινός

αζουλευκουν τζιαι τα αστερκα
μα τζιαι το φεγγαρι σου
αζουλευκη σου τζι ο ηλιος
τζιαι πονει για χαρι σου

τζιαι η μερα με την νυκτα
ουλλον τζιαι τσακκωννουνται
εππεσεν τους μιαλη αζουλα
δερνουνται σκοτωννουνται

τζιαι λαλουν του πλαστη πε μας
πε μας τι καταλαβες
τζι, εδωκες της τεδκια λαμψην
τζιαι φωδκιαν μας εβαλες


***

Σγιαν της βροσιης μου μια σταξια
σγιαν σιονι πον ννα λιώσει
εσιη η ζωής μας μιαν αρκην
τζι, ωραν πον ννα τελειώσει

ο πλαστης που τα αψη του
δκια μας το ριζικό μας
το πεπρωμενον το γραφτον
μα τζιαι το μερτικό μας

δκια του πλασματου τυχερον
την μοιραν την δικην του
την ωραν τζιαι την σταλαμην
πον νναρτη εις την γην του

δκια του καρκιαν για ν ακτυπα
πνοην για να ανασάνει
την ωραν πον ννα γεννηθεί
στιμην πον ννα πεθάνει

***

μιαζει μ αέραν η ψυσιη
του καθ ενου πλασματου
τζι οπως το νημαν κοφκετε
την ωραν του θανάτου

ουλλα τζιαι να τα αρνιστης
τζιαι να τα καμης περα
τον θανατον τον κουβαλας
μαζι σου νυκτα μερα

κλουθα σου οπως την οσσιαν
που παντωτε μαζι σου
την μια θωρης την πισω σου
την αλλην ε καρτζιην σου

τζιαι αμαν ερτη η στιγμη
στην ωρα μας τζιημιζει
με γερους μιαλους με μιτσιους
ο χαρος σαϊτιζει

ενεσιη μμαδκια να θωρει
μητε ακουν τα αυκια του
ουτε ψυσιην που να πονει
λυπησιν στα παιδκια του

μαυρη κατρας τζιαι καρβουνον
του χαρου εν η καρκια του
μαυρο φαρματζιην τζιαι πικρον
στασση τζι η μμαδκια του

τζιη που ννα τζιηση ε λαμπρον
τζι οπου δικληση καυκη
τζιαι με στο σπιτι που να μπη
μιαλην φωδκιαν αναυκη

***

Τζι εθυμωθηκεν ο πλαστης
Τζιαι λαλει του ηλιου άκου
αν θα καμνεις της κκελλες σου
της ξερής εσουνι χαθου

είπαμε πως εισαι ενας
τζιαι στην γη άλλος κανένας
δεν εσιη την καψη σου

σγιαν εσεν την ομορκια σου
μητε άλλος την φωδκια σου
σγιαν το φως την λάμψη σου

τζι, απαντά του ο ηλιος ξερω
μον εγιω πως υποφέρω
μα εν ώρα να στο πω

πως ε μιαλον το βασαννιον
νυκτα μερα το τυραννιον
Θεε μου να χογλοκοπω

τζιαι να μεν ι βρίσκω τροπον
με γωνιαν με λάκκον τοπον
λυτρωσιν που τον καμον

κρεμμουμε εγιω στα αψη
κρουζω στην δικη μου καψη
διχα ναχω εγιω παμον

Τρίγγης Κώστας(Ποιητάρης) (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Κώστας Τρίγγης γεννήθηκε στον Άγιο Επίκτητο της κατεχόμενης Κερυνειας και ήταν το τρίτο παιδί  πολύτεκνης οικογένειας. Μετά την Τουρκική Εισβολή, πρόσφυγας εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό με την οικογένειά του.  Ήταν 15 ετών. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε και απέκτησε δύο γιους. Με την ποίηση ασχολείται από νεαρή ηλικία και κυρίως από την εποχή του στρατού. 

Ο ίδιος αναφέρει: "... γράφω ποίηση από τότε που ήμουνα στο στρατό, όμως έχασα το τετράδιο που τα έγραφα και αυτό για μένα ήταν μεγάλη συναισθηματική απώλεια ... έτσι σταμάτησα να γράφω για πολλά χρόνια.  Ξεκίνησα πριν δέκα χρόνια και πάλι και από τότε δεν σταματώ λεπτό .....η ποίηση για μένα είναι μελάνι ψυχής ..."

Κώστας Τρίγγης (αναφορά)

Κώστας Τρίγγης : Ποιητάρης της Κύπρου από τον Άγιο Επίκτητο Κερύνειας. 

[σγιαν τα φυλλα που μαραναν ]

σγιαν τα φυλλα που μαραναν
μαυρες οπως τες οσσιες
των πλασματων σου γινηκαν
που το καχριν οι ψυσιες

των πλασματων σου γινηκαν
που το καχριν οι ψυσιες
σγιαν δεντρα που εξεραναν
μαυρες μαραζοψυσιες

που το τερτιν το μαραζιν
μα τζιαι τον πολλην καμον
που την λυπην τζιαι τον πονο
πικραν τζι αναστεναγμον

που την λυπην τζιαι τον πονο
πικραν τζι αναστεναγμον
που το κλαμαν το βασαννιον
αχ τζιαι βαχ τζιαι σπαραγμον

σγιαν τους αλαφροστησιοτες
περπατουν τα πλασματα
μερα νυκταν καρτερουσιν
πως θα καμεις θαυματα

τζιαι το γιεμαν της καρκιας μας
τζιητρινον γινην χολη
στασση λαβαν τζιαι φαρματζιην
τζι ενει καψη του πολλη

στηλε μας εναν σημαδιν
τζι εβκα που την χωστρα σου
να φανερωθεις θαρκουμε
πλαστη μου εν ωρα σου

να φανερωθεις θαρκουμε
πλαστη μου εν ωρα σου
καμε εσου το θελημα μας
τζι εβκα που την χωστρα σου

φανερωθου να σε δουμεν
τζι εβκα που την χαψη σου
τζιαι κατεβα εις την γη σου
θεε μου που τα αψη σου

τζιαι κατεβα να δκιαλλαξης
στην μαρτυρικη σου γη
που καταντησε σαρατζιη
μιαλη ανοικτη πληγη

κωστας τριγγης 

[αραες που τζιηδκιαζουσιν ]

αραες που τζιηδκιαζουσιν
την νυκτα οι οσσιες μας
που ππεφτουν για να πνασουσιν
περκιμον τζι ησυχασουσιν
στον αδην οι ψυσιες μας

τοσες ψυσιες συναμενες
σγιαν του ουρανου τ στερκα
π ο χαρωντας κουβαλησεν
με τα δικα του σιερκα

ψυσιες που τες εσορωψεν
στο δκιαβα τζιαι στον χρονο
τζι αφηννε παντα πισω του
την λυπη τζιαι τον πονο

καθε φορα που δκιαλλασεν
στη γη περιπατουσεν
διχα να δειχνη ελεος
τον θανατο σκορπουσεν

μιτε μιτσιους αγνωριζεν
με γερους με σκαπουλλους
μιτε αρκωντους για φτωχους
αφεντες μα με δουλους

το καθε πλασμαν εις την γη
εσιη την σταλαμην του
δκιατου θεου του την ψυσιη
στο χωμα το κορμιν του

εσιη δικον του ριζικον
μοιρα τζιαι πεπρωμενο
τζιαι το δικον του μερτικον
που το θεον γραμμενο

κωστας τριγγης 

Ποίημα του Κώστα Τρίγγη

Σηκωθηκα χαραματα
τζιαι εκατσα στην αυλη μου
για να μετρησω τες χαρες
τες πικρες της ψυσιης μου

τζιαμε που συλλογιζουμουν
τζι αρκεψα τζιαι μετρουσα
ενιωσα μεσα μου φωδκια
μια ζαλη τζιαι πονουσα

ειπα του πλαστη ημαρτον
δωσμου τζιαι λλιην αμαντα
κριμα ενη τζι αδικον
να βασανιζης παντα

ενα αστερι μακρινο
μα κατοδκιον που ταλλα
το φως του ηταν λλιοστον
σαν της βροσιης μια σταλα

που πανοδκιον μου σταθηκε
θωρη με τζιαι γελα μου
εμενα σιερετα
τζιαι ερκετε πιο κοντα μου

λαλει μου δικλα δε
κοντευκη να ανατηλη
ερκετε ο ηλιος φωτεινος
το φως του να σας στηλη

να σας φωτιση τες ψυσιες
με τες χρυσες του αχτιδες
να σας γεμωση τες καρκιες
με ενα σωρο ελπιδες

ετσι τζιαι εσου να καρτερας
στον πλαστη να ελπιζης
τζιαι τα καλα μα τζιαι κακα
να τα καλωσοριζης

οσα εσουνη εζησες
τζιαι βιωσες να ξερης
για τζιηνα που εχαρηκες
αλλα τζιαι υποφερης

τουτα ενη η ζωη
τζιαι δκιουσου εσε αξια
καμνουσε εσενα ποιο καλον
με γνωση τζιαι σοφια

ο αδρωπος εις την ζωη
εν τα βιωματα του
μαθηματα παθηματα
τα κατορθωματα του

το ριζικο τζιη μοιρα του
ενη το πεπρωμενο
του καθενος το μερτικον
κωστη μου ε γραμμενο

[εμενα τα ποιηματα ]

εμενα τα ποιηματα
στασσουν φαρματζιη πονο
για τα σαρατζια της ζωης
τζι οσα μας δκια ο χρονος

ενεσιη πλασμα στη ζωη
να μεν ενεσιη ενα τερτι
μαραζι μεσα στην ψυσιη
πονο να τον παιδευκη

τζιαι επομαυρησαν οι καρκιες
οπως που να καηκαν
σαν τον κατραν γινηκαση
στραντζιησαν ποβκαρτηκαν

δεν θα βρης πλασμα να γελα
κλεει για το δικον του
για τον δικο του γολγωθα
τζιαι τον βαρη σταυρον του

οπου τζι ανησε ηλιε μου
εσου θα ξημερωσης
καρτζιην μου εμενα θα σταθης
τζιαι εμενα θα με νιωσης

θα αναψης σαν την αστραπη
τζιαι θα φανερωθης ομπρος μου
να μ αττιμιζης εσου την πικρα μου
τον πονο τον δικο μου

μα πιαννω που την αυρα σου
τζιαι την δικη σου αχτιδα
τζιαι την καρκια τζιαι την ψυσιη
γεμωννω εγιω με ελπιδα

κωστας τριγγης