ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ
Ο ήλιος στη ραχοκοκαλιά
της νεραντζιάς
ζεσταίνει το αίμα
της υπομονής.
Φλούδες εσπεριδοειδών
μαζεμένες στο καλάθι
για το γλυκό του κουταλιού.
Μέρες ελπίδας
αράχνες αγριεύουν
στους ιστούς η ζωή και ο θάνατος.
Η γεύση στον ουρανίσκο
προχωρά σαν ταχύπλοο
στο οπτικό νεύρο.
Ευτυχία Ελευθεριάδου.
Την καλούν στο βήμα.
Διαβάζει τη διαθήκη της.
Ξεκινά.
Ο ήλιος στη ραχοκοκαλιά
της νεραντζιάς
και λέει και μιλά ελεύθερη
για μια μαργαρίτα που σφραγίζει
την αγάπη.
Λιποθυμά.
Η σειρήνα του ασθενοφόρου
επαναφέρει την άνοιξή της.
Αφήστε την ήσυχη, φωνάζει ο τραυματιοφορέας
δεν βλέπετε;
Χαμογελά.
**
ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Χασμουριέσαι.
Ληστές, αγκάθια
ψυχές πηγαινοέρχονται
φωνές, λαρύγγια ξεχειλωμένα.
Η ιστορία
ακροβατεί λησμονημένη.
Σε παίρνει και πάλι
ο ύπνος.
Απλώνεις χέρι
να θρέψεις την πείνα.
Αρπακτικά οι μνήμες
γδέρνουν.
Κλαις.
Σε αγνοούν οι άλλοι.
Κρατάς το κεφάλι στον ώμο.
Ο νους κινδυνεύει.
Ξυπνάς.
Κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο.
Παλίρροια η αναμονή
ριζωμένη στην κοιλιά της.
Σε εννιά μήνες.
***
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Σαν με βρουν στο κάτασπρο δωμάτιο
θα έχω παρέα ακτινογραφίες αστεριών
κι ένα πουλί να κελαηδά κόντρα στο έρεβος.
Η αναπνοή θα κατηφορίσει
σε ασφυκτικό κενό
κι οι έγνοιες θα στριφογυρνούν
ερινύες να με κατασπαράξουν.
Οι απλήρωτοι λογαριασμοί
θα στοιβάζονται κι αυτοί ως επάνω.
Επείγει να στήσω θέατρο σκιών
με περικοκλάδες χλωροφύλλης για φόντο
και με κομπάρσους γάτες και σκυλιά
απεικονίσεις της καθημερινότητάς μου.
Κοίτα τα δάκτυλα πώς κινούνται
λυτρωτικά στις ψευδαισθήσεις.
Το κρεβάτι καταφύγιο
πλάι στην πύρινη εστία.
Έτσι, για να ζεσταίνεται
ο χειμώνας μου.
