Μνήμες που επιστρέφουν: Ποιητική Συλλογή του Θεοκλή Κουγιάλη από τις εκδόσεις Αρμίδα το έτος 2014

Όσο η καρδιά χτυπά 
 κυκλοφορεί μες τα νερά της νύχτας 
που μας θυμίζει το αλακάτι του περιβολιού 
και τα αλώνια που ίσως είναι μαρμαρένια 
...». 

(σελ. 10)

***

Είναι ο δροσερός αέρας που χαιρετά 
το φως του δειλινού μέσα στη μεγαλοπρέπεια 
των κάστρων με τους πύργους 
 και τις ερειπωμένες πόρτες και παράθυρα. 
Και είναι αργά το βράδυ για να χαρείς
το αργό περπάτημα του απογεύματος 
πλάι σ’ έναν ξανθό ιππότη που καλπάζει 
μες τα βάθη των αιώνων 
και μες τα χρώματα μιας φεγγαρόλουστης βραδιάς με παραμύθια και όνειρα». 

(σελ. 12)

***

«Είναι ο χρόνος που έρχεται 
σαν δροσερός αέρας 
μ’ ένα ωραίο χαμόγελο και βλέμμα αθώο 
μια μέρα μεσημέρι κοντά 
σε παιδικά χαμόγελα 
κι ήρθε η ώρα για τη σιωπή της νύχτας 
τη μονότονη αναχώρηση 
με τους λυγμούς ενός γέροντα 
για όσα τραύματα μας άφησε ο χρόνος που μας φεύγει». 

(σελ. 18)

***

«Ευλογημένος να είναι ο δρόμος μας 
βαθιά μέσα στη νύχτα των αγγέλων  
με το στερέωμα γεμάτο αστέρια 
ευλογημένο και το πέταγμα των πουλιών 
που κελαηδούν 
και αγάλλονται τα σύμπαντα…». 

(σελ. 20)

Κουγιαλής Θεοκλής (βιογραφικα στοιχεία)

Γεννήθηκε στο χωριό Δευτερά της επαρχίας Λευκωσίας το 1936 και απεβίωσε το 2017. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και το Διδασκαλικό Κολλέγιο. Συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ από όπου πήρε τους τίτλους Bachelor of Arts και Master of Science στα παιδαγωγικά. Μετεκπαιδεύτηκε στο Institute of Education του πανεπιστημίου του Λονδίνου. Υπηρέτησε την εκπαίδευση της Κύπρου από διάφορες θέσεις.

 Εξέδωσε τις ακόλουθες ποιητικές συλλογές:

1	Μολυβιές στο περιθώριο.	1959
2	Τα Τελευταία μου.	1964
3	Αλλ’ ίσως όχι.	1968
4	Μυστικά Φορτία.	1971
5	Η Επιστροφή.	1976
6	Μυθολόγιον.	1981
7	Εικονίσματα.	1986
8	Η δική μου Δευτερά.	1989
9	Της Αερούσας.	1996
10	Εγκώμιον.	2000
11	Άνθρωπος στην Ομίχλη.	2004

(Οι ποιητικές του συλλογές «Μυστικά Φορτία» και «Μυθολόγιον» τιμήθηκαν με Κρατικό Βραβείο).

 Το 1994 κυκλοφόρησε συγκεντρωτικός τόμος με τις οχτώ πρώτες συλλογές του με το γενικό τίτλο «Τριάντα Χρόνια Ποίηση 1959 – 1989»

Το 1980 εξέδωσε με δυο συνεργάτες του την «Ανθολογία Κυπριακής Ποίησης για Σχολική Χρήση».

Κυκλοφόρησαν επίσης μέσω των εκδόσεων του Κυπριακού ΠΕΝ τα ακόλουθα βιβλία του στα Αγγλικά:

1	Contemporary Cypriot Poetry, An Anthology.	1981
2	27 Centuries of Cypriot Poetry, An Anthology and Brief Introduction.	1983

Το 1994 το ΠΕΝ Κύπρου εξέδωσε στη σειρά «Λογοτεχνικά Πορτρέτα» μια μονογραφία για το έργο του μαζί με ανθολόγηση της ποίησής του στ’ Αγγλικά.

Το 1999 το Ινστιτούτο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Γαλλίας Νανσί

(Institut d’ Edutes Neo-Helleniques) εξέδωσε σε δίγλωσση έκδοση (Ελληνικά – Γαλλικά) μιαν εκτεταμένη ανθολόγηση από τις οχτώ πρώτες ποιητικές του συλλογές με τίτλο «30 Ans de Poesie».


ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ: http://magazine.apopsi.com.cy/2008/07/294

και: http://www.newsbomb.gr/kypros/story/849991/thlipsi-pethane-o-poiitis-theoklis-koygialis

και: https://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/kosmos/188870/pethane-o-kyprios-poiitis-theoklis-kougialis

Ο Σιμεών, ο ποιητής / Κουγιάλης Θεοκλής

Ο Σιμεών, ο ποιητής ο έγκλειστος,

ο έπαινος και το καμάρι του Νησιού μας,

στις πεποιθήσεις Έλληνας, στη σκέψη Ευρωπαίος

αλλά στη γλώσσα και στιχοποιΐα γνήσιος Κυπραίος.

Ο λόγος του ακατέργαστος και συνοφρυωμένος

απόπνεε δριμύτητα. Χώλαινε λίγο στην κομψότητα

και ήταν άγευστος στης καλλιέπειας το νέκταρ.

Ο στίχος του ομιλητικός παρά γραπτός

με απρόσμενες μεταφορές, με αλληγορίες που ξενίζαν.

Το ύφος του ειρωνικό, αστόλιστο και άτσαλο

έσκαβε μέγα χάσμα κι έριχνε μέσα τους αμύητους.

Εξόχως ικανός στην ερμηνεία του παρελθόντος

στην κατανόηση του παρόντος άφθαστος

δεινότατος στην πρόβλεψη του μέλλοντος.

Σαν αετός πετούσε πιο ψηλά από τους φλύαρους

τερετισμούς της εποχής του και σαν γεράκι

ορμούσε και σημάδευε τον στόχο του.

Αυτά για την υπεροχή του. Και είναι λίγα!

ο νεκρός στρατιώτης / Κουγιάλης Θεοκλής

Μια ζωή γεμάτη αίμα έπεσε κοντά στο ρέμα
το ποτάμι μουρμουρούσε και πικρά μοιρολογούσε
πεταλούδες κατεβαίνουν με χρυσές κλωστές τον δένουν
την ψυχή του την κρατούνε και πικρά μοιρολογούνε

Ανθέ μου που μαράθηκες τα σπλάχνα μου τα μαύρισες
ονείρατα που έκανα κρυφά μου πνίγηκαν στα αίματα

Πόρτα άνοιξε στον ήλιο μπαίνει σε χρυσό βασίλειο
και η μάνα του λυγάει και πικρά μοιρολογάει
μια ζωή γεμάτη αίμα έπεσε κοντά στο ρέμα
το ποτάμι μουρμουρούσε και πικρά μοιρολογούσε

Ανθέ μου που μαράθηκες τα σπλάχνα μου τα μαύρισες
ονείρατα που έκανα κρυφά μου πνίγηκαν στα αίματα

Το ταξίδι / Κουγιάλης Θεοκλής

Έβαλε στο μπαούλο του είδη πρώτης ανάγκης μόνο

εκείνα που θα του χρειάζονταν

που πίστευε πως θα του ήταν απαραίτητα

γι’ αυτό το μακρινό και άγνωστης διάρκειας ταξίδι.

Έβαλε ρούχα, μερικά βιβλία, σημειώσεις του,

τα όνειρα, τις έμμονες ιδέες και τα βάσανά του.

Έβαλε ακόμη μια φωτογραφία πρόσφατη

μήπως και το ταξίδι τον αλλάξει τόσο δραστικά

που δεν θ’ αναγνωρίζει πια τον εαυτό του,

τον εαυτό του που εγκατέλειπε

για ένα τόσο μακρινό και άγνωστης διάρκειας ταξίδι.

Διακοπή / Κουγιάλης Θεοκλής

Φύγαν οι καλεσμένοι μας. Το σπίτι

είναι άδειο και σιωπηλό.

Περάσαμε καλά. Φάγαμε, ήπιαμε άφθονο κρασί

είπαμε τα αστεία μας, γελάσαμε με την καρδιά μας.

Είναι φίλοι καλοί. Τους αγαπάμε.

Φεύγοντας μας αφήσαν

τη μυρωδιά τους πάνω στα έπιπλα

την καλοσύνη της μορφής τους στους καθρέφτες.

Η παρουσία τους είναι ακόμη αισθητή.

Φύγαν οι καλεσμένοι μας.

Μείναμε μόνοι με την καθημερινότητα

με τις φροντίδες, τα προσωπικά προβλήματα

και τις κρυφές πληγές μας.

Περί ποντικών / Κουγιάλης Θεοκλής

Ένας ποντικός

παρα - βολικός

χρόνια τρία πολιτευτής

κι έντεκα οραματιστής.

Ένας άλλος ποντικός 

παρα - πειστικός

παίρνει απόφαση γερή

ιεράρχης να γενεί.

Κι ένας τρίτος ποντικός

παρα - κρατικός 

βλέποντας θέση κενή

την αράζει στη βουλή.

Σε μιαν εποχή

παρα - ποιητική

σύμβολα οι ποντικοί 

κι ο νοών νοεί.

[Μην πενθήσεις πατρίδα σαν κόρη ] / Κουγιάλης Θεοκλής

Μην πενθήσεις πατρίδα σαν κόρη
στων ανέμων την πύρινη λαίλαπα
αλλά πνίξε το φίδι του πόνου που
πικρά φαρμακώνει τα σπλάχνα σου
και μην πιάσεις για μας μοιρολόι
με μια γεύση οδύνης στα χείλη σου
Μην κλάψεις πατρίδα για μας
τον όρκο τηρήσαμε
το χρέος τιμήσαμε
μην κλάψεις πατρίδα για μας
Να μην έρθεις πατρίδα με χείλη
μαραμένα από το παράπονο
μην υψώσεις τον πόνο σημαία
στ’ αμνημόνευτου χρόνου το πέρασμα
και μην πιάσεις για μας μοιρολόι
με μια θλίψη να τρέμει στα μάτια σου.