Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΘΡΥΜΜΑΤΑ / Χριστοδουλίδης Γιώργος


Eκείνη τη στιγμή
όταν το φλυντζάνι αγγίζει το πάτωμα
Και θρυμματίζεται σε εκατό κομμάτια
Καταλαβαίνεις τη σημασία της ακεραιότητας
Ότι αυτό που λέμε ακέραιο
Είναι αυτό που αντιστέκεται να μην σπάσει
Αυτό που δεν πέφτει
για να γίνει εκατό κομμάτια
αλλά επιμένει να συγκρατεί
ό,τι το αποτελεί
αποφασισμένο να μην δείξει
ότι είναι τόσο εύθραυστο
όσο ένα φλυτζάνι
που σου φεύγει από το χέρι
και διαλύεται
ότι είναι
ακριβώς αυτό:
Eκατό κομμάτια που κρατιούνται γερά
μεταξύ τους
για να δείχνουν ένα.

ΑΝ ΔΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΓΟΥΡΟΥΝΙ / Κυριάκου Νεοκλής


Είδατε καμμιά φορά γουρούνια
Να τα παίρνουν για σφαγή σε φορτηγό
Στο high way;
Μερικά κάνουν έρωτα γρυλλίζοντας
Για τελευταία φορά πριν φτάσουνε στον
Τόπο της εκτέλεσής τους
Ιερός σκοπός βεβαίως αφού είναι για το
Καλό των ανθρώπων που τα σφάζουν
Λέτε να πονάνε και τα γουρούνια που
Γρυλλίζουν καθώς τα σφάζουν;
Πάντως το πρωινό μου περιλαμβάνει σχεδόν
Πάντοτε κρέας χοιρινό δεν είμαι δα κανένας
Μουσουλμάνος
Βάζω μέσα στο πρωινό μου σάντουιτς πάνω απ΄τη μαργαρίνη για να κολλά επάνω στο ψωμί
Απαραιτήτως λίγες φέτες χάμ που σημαινει χοιρινό μαζί με το τυράκι που του δίνει κάποια γεύση
Αν λοιπόν συναντήσω τυχαίως κάποτε στο δρόμο
Κάποιο γουρούνι που ξέφυγε και τρέχει
Δρομαίως για να γλυτώσει αμέσως θ΄αναγνωρίσω τον εαυτό μου αφού θα είμαι σαρξ εκ της σαρκός του, είτε σε μορφή
Μπριζόλας είτε σε χαμ είτε σε λουκάνικο
Του Γρηγορίου ας πούμε πού να βρεις τώρα
Τα παλιά τα γνήσια λουκάνικα που φτιάχναμε
Στο σπίτι το χειμώνα τα χριστούγεννα
Αυτός ο χοίρος που τρέχει μέσα στο δρόμο
Είναι μέρος του σώματός σου, είναι η σάρκα σου
Αν θέλεις να είσαι μέσα στο πνεύμα της εποχής σου πρέπει αμέσως μόλις τον δεις να τρέξεις
Να προλάβεις να τον καρατομήσεις
Κι ύστερα να πας στο σπίτι και την μπριζόλα του
Να τηγανίσεις…μην σε πιάνουν οι τύψεις χριστιανέ μου

[Θέλω να γράψω ένα ποίημα δυνατό ] / Νεοκλής Κυριάκου

Θέλω να γράψω ένα ποίημα δυνατό
Αν είναι δυνατό να είναι πολύ δυνατό
Όχι βέβαια να συνθλίβει την παλάμη σου
Όταν πας να κάνεις χειραψία μαζί του
Θα μου πεις γιατί χειραψία και όχι ανάγνωση
Διότι με τη χειραψία έρχεσαι πιο κοντά στο ποίημα και το ποίημα έρχεται πιο κοντά στον
Αναγνώστη
Αυτό το ποίημα δεν θα έχει άγνωστες λέξεις
Όπως κάθε φορά που πάω να διαβάσω κάτι εδώ
Ανατρέχω σχεδόν παντα στο wikidictionary
Για να λύσω το πρόβλημά μου, βέβαια πρόβλημα
Δικό μου που δεν ξέρω όλες τις λέξεις που ξέρουν
Εκείνοι, το καλό είναι που βγάζω στο τέλος κάποιο νόημα για να μην μένω και τελείως κομπλεξαρισμένος που έχω τόσες ελλείψεις
Λεξιλογικές, διότι ολες οι λέξεις έχουν λογική
Σημαίνουν κάτι, φανταστήκατε τον Όμηρο να έλεγε ότι ο Αχιλλέας οργίστηκε κι αντί οργίστηκε
Αίφνης να πει χέστηκε, αυτά τα πράματα τουλάχιστο στην επική ποίηση δεν γινονται
Και μη ξεπέφτουμε στο επίπεδο του Ηράκλειτου
Επειδή εζήλευε τον ΄Ομηρο τον έβγαλε απατεώνα και αγύρτη, και για να μη αμφιβάλλετε σαν τον άλλο που ήθελε να δει εξάπαντος τους τύπους των ήλων, θα σας αναφέρω το απόσπασμα ήτοι
Fragmenta στα λατινικά κύριοι που είναι η γλώσσα της νομικής επιστήμης, λέει λοιπόν
Ο πεσσεύων με τους παίδας συν τω χρόνω:
Τὸν τε Ὅμηρον ἔφασκεν ἄξιον ἐκ τῶν ἀγώνων ἐκβάλλεσθαι καὶ ῥαπίζεσθαι καὶ Ἀρχίλοχον ὁμοίως. Ο Όμηρος αξίζει απ' τους αγώνες να τον διώχνουν και να τον ραπίζουν, καθώς κι ο Αρχίλοχος. 
Ἡράκλειτος ἐντεῦθεν ἀστρολόγον φησὶ τὸν Ὅμηρον
Δηλαδή όπως και ο πλάτωνας δεν είχε σε καλό μάτι τους ποιητές…
Ως εδώ για να μην αρχίσετε να βαριέστε κι ύστερα με βρίσετε κι ας μη βγήκε δυνατό ποίημα

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Νίκος Πενταράς


Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.
Κοιτώ τριγύρω και συγκινούμαι.
Το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.
Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.
Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

ΣΑΝ ΜΗΣΤΑΡΚΟΣ ΕΙΣ ' ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ / Μαρούλλα Πανάγου


Φτωχός αν εγεννήθητζιες μπορείς τζιαι ν'αρκοντήνεις
Αμα εν έσιεις ττεμπελιά
τζιαι στρώννεσαι εισ' στην δουλειά
γληόρα ννά πλουτήνεις.
Του εαυτού σου μάστρος σου εσού να είσαι πάντα
Αννοιξε μόνος σου δουλειά
τζιηνύα την μερόνυχτά
τζι η ττεμπελιά ! Στην μπάντα.
Μόνον μιαν άλλη συμβουλή αμάν να βκάλλεις δέκα
εξόδκιαζε μόνον εφτά
ήβρε τζιαι μιαν κουμανταρκάν
να πάρεις για γεναίκα.
Τότες κανέναν εθ θα ' σιεις εσού στην τζιεφαλή σσου
Σαν μησταρκός εισ' στην δουλεια
την νύχτα σάν το βασιλιά
γεμάτον το πουτζιή σσου
.

χαικου / Αθως Χατζηματθαίου

Με μπλε και άσπρο 
ντύνεις τα όνειρα μας 
γλυκιά σημαία


Έτσι απλά

Έτσι απλά ζωή
μεταμορφώθηκες
σαν το χαμόγελο
που χαϊδεύει ημερωμένο

την καινούργια ανατολή…

Εύα Νεοκλέους

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Η ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΑΠ’ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ / ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
“Η ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΑΠ’ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ”
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ



Συνεχίζονται οι παραστάσεις της καυστικής κωμωδίας του Ντάριο Φο “Η Μαριχουάνα της μαμάς μου είναι πιο καλή απ΄ της δικιάς σου” που ανεβαίνει από το θέατρο Ανεμώνα σε διασκευή – ελεύθερη απόδοση του Χρήστου Γρηγοριάδη και σκηνοθεσία του Λοίζου Μαρκίδη.  Οι επόμενες παραστάσεις του έργου θα δοθούν αυτή την Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο 28, 29 30 Οκτωβρίου ενώ από την ερχόμενη εβδομάδα μόνο κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι τέλος Νοεμβρίου, στην έδρα του θεάτρου στα Λατσιά.  Συγκεκριμένα: 5, 6, 12, 13, 19, 20, 26, 27 Νοεμβρίου.  Και τρείς τελευταίες παραστάσεις θα δοθούν στην Λεμεσό, στον χώρο του θεάτρου Ένα στις 5, 6, 7 Δεκεμβρίου.
Τα σκηνικά και κοστούμια κάνει η Σόσε Εσκιτζιάν και πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Γιάννα Λευκάτη, Μαρίνος Ξενοφώντος, Μαριλένη Σταύρου, Σκεύη Παπαμιλτιάδους, Νικόλας Πέτρου, Ιάσονας Λοιζίδης και Γιώργος Ονησιφόρου.

Το έργο από το 1976 που γράφτηκε, ανεβαίνει αδιάκοπα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και είναι μία από τις πλέον δημοφιλείς ηθοδιδακτικές κωμωδίες.
Ο Ντάριο Φο, μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της Ιταλικής λογοτεχνίας, έχοντας ζήσει όλες τις ιστορικές στιγμές του αιώνα, τις αποτύπωσε στα θεατρικά και τα γραπτά του.
Κυνηγήθηκε από κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους της εκκλησίας και τελικά τιμήθηκε με νόμπελ το 1997.  Χάρισε στη λογοτεχνία στιγμές σπαρταριστές αλλά ταυτόχρονα με προβληματισμό και σκληρή κριτική.  Ανήσυχος πάντα και ευαισθητοποιημένος, δεν το έβαλε κάτω ούτε όταν αντιμετώπισε απειλές για τη ζωή του, ούτε όταν η γυναίκα του Φράνκα Ράμε απήχθη και βιάστηκε, ούτε καν όταν μετά από εγκεφαλικό έχασε την όρασή του για μεγάλο διάστημα.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από στοιχεία της comedia de l’arte, με οριακό χιούμορ, που μπλέκει την υπερβολή με το ρεαλισμό, από έντονη κριτική για τα πολιτικά και θρησκευτικά κακώς κείμενα, με χαρακτήρες-καρικατούρες, οι οποίοι μέσα από την αφέλεια τους συχνά αποκαλύπτουν μεγάλες αλήθειες.

Λίγα λόγια για το έργο: 

Βρισκόμαστε στην Κύπρο του σήμερα, σε μια φτωχογειτονιά, σ’ ένα μικρό σπίτι μιας παλιάς πολυκατοικίας όπου ζουν η Ροδούλα και ο πατέρας της Κλεόπας.  Ενεργητικοί άνθρωποι που υπήρξαν έντονα πολιτικοποιημένοι και αγαπούν με πάθος την… Ομόνοια!  Ο φοιτητής Λούης, χρήστης μαριχουάνας και LSD, επιστρέφει στο σπίτι μετά από μακροχρόνια απουσία, για να διαπιστώσει ότι η μαμά και ο παππούς του έχουν αποκτήσει κάποιες συνήθειες παρόμοιες με τις δικές του… Και σαν να μην έφτανε αυτό, καλλιεργούν μαριχουάνα και την εμπορεύονται, έχοντας δημιουργήσει ολόκληρο δίκτυο στη γειτονιά!!
Από το διαμέρισμα παρελαύνουν η Κάτια, μια αφελής κοπέλα που ψάχνει τον άντρα της ζωής της, ο ναρκομανής φίλος του Λούη ο Σάββας, ο παπάς της ενορίας και η Τώνια, ανηψιά της μαμάς, που κάνει καριέρα αστυνομικού…




Τα σκηνικά που ακολουθούν είναι ξεκαρδιστικά και το ποιος την πληρώνει, ξεκάθαρο από τα προαναφερθέντα.  Μέσα όμως από την ακραία σάτιρα, ο Φο κατακεραυνώνει τις εξουσίες, αποκαλύπτει την παραφιλολογία, την ψεύτικη χαρά των ναρκωτικών και την αφελή κουτοπονηριά των ανθρώπων που πιστεύουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο υπηρετώντας ένα σαθρό κράτος.  Δεν είναι μια απλή φαρσοκωμωδία, είναι ένας ύμνος στην τέχνη του θεάτρου, με πικρές δόσεις αλήθειας και τραγικής πραγματικότητας, που κάνουν τον θεατή να γελάει με δάκρυα.

Κύριος χορηγός: ΘΟΚ
Χορηγός: Gloria Jeans COFFEES
Στηρίζουν: Αιμίλιος Ηλιάδης
Χορηγός επικοινωνίας: ΡΙΚ


Για κρατήσεις στο τηλέφωνο: 70007721

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Φωνήεντα σε περίπτερο/ Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής της Ελένης Αρτεμίου - Φωτιάδου






Aδειες βγήκαν οι λέξεις... / Εύα Γεωργίου

Aδειες βγήκαν οι λέξεις...
Κάποιοι τις επαίνεσαν....
Κάποιοι άλλοι τις προπηλάκισαν
Έπαψες να νιώθεις...
Το χάδι προπύργιο
και το φιλί δόλιο...
άμορφα συμπνυκνωμένο στο κενό των χρόνων...

[Τα πιο όμορφα ποιήματα] / Εύα Γεωργίου

Τα πιο όμορφα ποιήματα γράφονται σε μικρές ώρες
κει που το δάκρυ ξεχειλιζει και χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα...
Τα μάτια αλητεύουν, περιπλανούνται κει που έζησες....
Ο νους πλάθει αρχέγονες εικόνες 
Η νύχτα δεν έχει τιποτα να σου πει , η έκσταση δε δαμάζεται με όνειρα...
θεριεύει όλο σου το είναι
και αναμασάς ιστορίες
Και τοτε σε βρεγμένο χαρτί ζωγραφίζονται ολόκληροι χάρτες ονείρων και ωκεανοί αδάμαστοι!

«Κομμάτια Ουρανού» Ποιητική Συλλογή της Θάλειας Χριστοδούλου που εκδόθηκε το 2014

Κύπρος μου!!!

Κύπρος μου πολυπόθητη
και πολυαγαπημένη,
όμορφη σαν νεράιδα
μα τόσο πονεμένη.

Σε πόνεσαν, σε τσάκισαν
και σβήσαν τη χαρά σου,
κάποιοι που ζήλεψαν πολύ
την τόση ομορφιά σου.

Ποθήσανε τα κάλλη σου
και σ' έχουνε φθονήσει,
θελήσανε τα πλούτη σου
το γέλιο σου έχουν σβήσει.

Μα εμείς που σ' αγαπήσαμε
μαζί σου αγρυπνούμε,
ανορθωμένη θέλουμε
και πάλι να σε δούμε!

Για σε θα προσευχόμαστε
κάθε κακό να σβήσει,
να δούμε το χαμόγελο
στα χείλη σου ν' ανθήσει!

Η σωτηρία της ψυχής

Η αλήθεια αυτή δεν κρύβεται
σε όλους θα την λέμε,
αν την αλήθεια κρύψουμε
μετά πολύ θα φταίμε!

Η σωτηρία της ψυχής
είναι σπουδαίο πράγμα,
δώσ' την καρδιά σου στον Χριστό
κι Αυτός θα κάνει θαύμα!

Δώσ' Του το πράσινο το φως
μέσα σου για να ζήσει,
θα σε αλλάξει ριζικά
θα σε αναγεννήσει!


Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΩΝΕΙ

Αν θες να τα περνάς καλά
με όλους και με μένα,
να πάρεις την απόφαση
ν' απαρνηθείς το ψέμα!
Αλήθεια κάποτε πονάς
και κάποτε πληγώνεις,
μα ψέμα όμως πάντοτε
τις σχέσεις τις τελειώνεις!
Αλήθεια μοιάζεις με το φως
εσύ ελευθερώνεις,
εσύ ότι καλύτερο
ανθρώπους τους ενώνεις!
Το θάρρος να' χεις να μιλάς
μονάχα την αλήθεια,
γιατί είναι καλύτερη
από τα παραμύθια!

Δροσοσταλίδες: Ποιητική Συλλογή της Θάλειας Χριστοδούλου που εκδόθηκε το 2015

Αληθινή ιστορία

Σε κάποιες χώρες πιο παλιά κι αυτό είναι αλήθεια, σαν οι γονείς γερνούσανε δεν είχανε βοήθεια. Τους παίρνανε σ’ έναν γκρεμό και κάτω τους πετούσαν, σαν βάρος τους εβλέπανε όταν αυτοί γερνούσαν. Ένας πατέρας μια φορά αδύναμος και γέρος, ζούσε με τα βλαστάρια του στο ίδιο μέσα μέρος! Κι αφού πλέον δεν πρόσφερε και είχε πια λυγίσει, ο γιός του αποφάσισε πως δεν πρέπει να ζήσει! Με το εγγόνι το μικρό στον γάιδαρο καθίσαν, μ’ ένα καλάθι να κρατά ο γέρος, προχωρήσαν! Μες στο καλάθι ο παππούς σε λίγο θα καθήσει, να πέσει από τα ψηλά ο γιός θα τον αφήσει. Πατέρα, είπ’ ο εγγονός, σαν φτάσουμε στο μέρος, το καλαθάκι φύλαξε για σε που θα ‘σαι γέρος! Που να βρω χρόνο να γυρνώ καλάθι για να ψάξω; Να το ‘χω θέλω έτοιμο ευθύς να σε πετάξω! Και ο πατέρας πάγωσε, σταμάτησ’ η καρδιά του, απλά το αντιλήφθηκε πως έρχετ’ η σειρά του! Σε ένα δευτερόλεπτο αλλιώς όλα τα είδε, αγκάλιασε τον γέρο του και σπίτι του τον πήγε! Όπως φερθείς θα σου φερθούν, θα πάρεις ό,τι δώσεις, Αν φέρεσαι μ’ απανθρωπιά, κι εσύ δεν θα γλυτώσεις!

Αχ έρωτα

Είναι γλυκό να σ’ αγαπούν, μα και να σου το λένε,
για σένανε να καίγονται, να λιώνουν, να τρελαίνονται, για πάρτη σου να κλαίνε!
Η αγάπη σου χαμογελά και σου γλυκομιλάει, 
παράξενα αισθάνεσαι στο πάθος της πια χάνεσαι καθώς σε ακουμπάει!
Ο έρωτας γλυκοκοιτά, η έλξη ψιθυρίζει,
αρχίζουν τα μηνύματα τα ερωτικά ποιήματα κι ο πόθος σε αγγίζει!
Σαν πούπουλο στον άνεμο σε παίρνει και σε φέρνει, 
αχ έρωτας παράφορος καθόλου
Αδιάφορος στα πόδια τους σε σέρνει!

Θάλεια Χριστοδούλου (αναφορά)

Η Θάλεια Χριστοδούλου γεννήθηκε στο χωριό Κλήρου της επαρχίας Λευκωσίας. Σήμερα ζει στη Λεμεσό. Ασχολείται με την ποίηση.

Ποιητικές Συλλογές:

  • 2014 «Κομμάτια Ουρανού». 
  • 2015 «Δροσοσταλίδες»

Προς Δερυνειώτες Βετεράνους Πολεμιστές Β' Παγκοσμίου Πολέμου


Για σας, που η ειρήνη δε φυλακίζεται με σύνορα...
Για σας, που οι άνθρωποι είναι όλοι αδέλφια
Και δεν χωρίζονται σε φυλές, θρησκείες και χρώματα...
Για σας που ήσασταν έτοιμοι να γράψετε
σε παγκόσμιες πατρίδες με το δικό σας αίμα
Ειρήνη στον κόσμο, Ελευθερία, Δικαιοσύνη...

Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου

Ποιήματα της Λένιας Τακούσιη Χριστοφόρου

Κατά λάθος / Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου

Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου (βιογραφικό σημείωμα)

Η Λένια Τακούσιη Χριστοφόρου γεννήθηκε το 1963. Κατάγεται από τη Κοινότητα της Δερύνειας.  Ασχολείται με την  ποίηση ερασιτεχνικά όπως και με την φωτογραφία. 
Διετέλεσε δημοτική σύμβουλος και πρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής του Δήμου Δερύνειας για 10 χρόνια από το 2001 μέχρι το 2011. Είναι μέλος του Θεατρικού Ομίλου του Δήμου Δερύνειας. Συγκέντρωσε και επεξεργάστηκε το υλικό για το Λεύκωμα "ΜΝΗΜΗ και ΤΙΜΗ" που έχει εκδώσει ο Δήμος Δερύνειας για τους Δερυνειώτες Βετεράνους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (2001). Επίσης δραστηριοποιείται ως Πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Πολλαπλής Σκλήρυνσης.


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Θραύσματα:Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Αντώνη Πιλλά

Π ρ ό σ κ λ η σ η
Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας
και η Πολιτιστική Κίνηση  «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού»,
σας προσκαλούν στην  παρουσίαση της ποιητικής συλλογής 
του  Αντώνη Πιλλά,
Θραύσματα,
τη Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2016, στις 7.30 μ.μ. 
στην αίθουσα της Στέγης
(κτήριο πρώην Οθωμανικής Τράπεζας- Πλατεία Βασιλέως Παύλου).

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο εκπαιδευτικός Γιάννης Πεγειώτης
που θα αναπτύξει το θέμα:
«Από τις Λυρικές Φωνές της γης μου έως τις Ρωγμές και τα Θραύσματα. 
Η φωτεινή ποίηση του Αντώνη Πιλλά».
Θα απευθύνει χαιρετισμό 
ο Πρόεδρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών  Δρ Κώστας Κατσώνης.
Τον συντονισμό της εκδήλωσης θα κάνει ο Αντρέας Τιμοθέου,
Γραμματέας των Φίλων της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού
και θα απαγγείλει  επίσης ποιήματα του Αντώνη Πιλλά.

     Η εκδήλωση θα κλείσει με αντιφώνηση από τον ποιητή


Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Ομορφίτα / Φιλίππου - Λαδάκη Νίκη

Πολλά ντουφέκια σε παράταξη
πολλά κορμιά σε γραμμή
πολλές φωλιές χωρίς πουλιά
και η απορία για το μπαρούτι και τον θάνατο

και μια ειρηνοφόρα κατάνυξη να γλείφει
τις καρδιές

κι απέναντι μια άλλη ανθρώπινη παράταξη
από αδελφούς αλλόφυλους

άλλα ντουφέκια σε γραμμή
άλλα κορμιά σε σχηματισμό
άλλα δέντρα στο ίδιο δάσος


κι όλα μαζί να ατενίζουν
το ανεύρετο πάνω στη γη πρόσωπο του Θεού.

[Ριγώ κι ακούω ] Φιλίππου - Λαδάκη Νίκη

Ριγώ κι ακούω… 
να με φωνάζουν τα πουλιά-παιδιά. 
Είσαι καρδιά μου ένα πουλί 
που του χαλάσαν τη φωλιά 
κι όλα τα πουλιά, όλα τα φιλιά 
έχουν φωλιά την ορφάνια. 
Είσαι καρδιά μου ένα πουλί 
που του χαλάσαν τη φωλιά 
κι όλα τα πουλιά, όλα τα φιλιά 
έχουν φωλιά τον κόρφο σου. 
Ρίγος πανάρχαιο 
τρέμει μέσα 
από καινούργιους πόρους 
με πολύ ιδρώτα 
 κρυμμένο στ’ άψυχα 
και το μούσκο 
που κατεβαίνει από το βουνό 
και μπαίνει μέσα στα μάτια 
και τα γεμίζει πληγές 
τα νεκρώνει  
και γίνεται ένα με το ποτάμι 
που φιλά τα σπλάχνα της γης 
και πνίγεται στη ζέση 
της θάλασσας.

Ομολογία: Ποιητική Συλλογή της Φιλίππου - Λαδάκη Νίκης (απόσπασμα)

Εμείς ξέρεις 
από τον καιρό πού έφυγες 
προσπαθήσαμε να γίνουμε 
αλλοιώτικοι. 
Ξαναβάψαμε το σπίτι μας 
αλλάξαμε τα σεντόνια μας 
ράψαμε καινούργια φουστάνια 
και στις νυφομαντηλιές μας 
δώσαμε καινούργια ονόματα 
αλλάξαμε και το χρώμα του σαπουνιού. 
Όλα άλλαξαν 
από τότε 
πού μετράς τον καιρό με το βλέμμα σου 
όλα άλλαξαν 
από τον καιρό πούχεις φύγει 
όλα έχουν πάρει 
το χρώμα τής φυγής σου 
και μιλούν 
και καταλαβαίνουν 
με το δικό σου στόμα

Νίκη Λαδάκη-Φιλίππου (βιογραφία)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία το 1937. Σπούδασε Εμπορικές επιστήμες στο Λονδίνο, Ελληνική και Αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Συμβούλιο Κύπρου, στην Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση και ως Μορφωτική λειτουργός στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Ασχολήθηκε με την Ποίηση το Δοκίμιο, τη Πεζογραφία και τη Μετάφραση. Διετέλεσε Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Τιμήθηκε με το Βραβείο του περιοδικού "πνευματική Κύπρος"  για την Ποιητική της Συλλογή Επεισόδια και  Βραβείο ΕΕΕΛΚ για την ποιητική της συλλογή :  Ωδές, δάφνες, ελπίδες Επίσης έλαβε Α’ Βραβείο δοκιμίου Μάρκου Αυγέρη για τα Μελετήματα λογοτεχνίας. Απεβίωσε στις 23 Οκτωβρίου του 2003

Έργα της: 

Ποίηση
Δρόμοι αγάπης
Άτονα
Επεισόδια
Δέσποινα των βηματισμών
Ομολογία
Ωδές, δάφνες, ελπίδες
Ηρωίδες της Εθνικής Εθνεγερσίας (μελέτη)
Εκτόνωση
Όνειρο
Της αγάπης
Σφαγμένη άνοιξη
Του πατέρα μου που έφυγε
"Το τραγούδι του Πενταδάκτυλου" 
Μανούλα Κυπριώτισσα
Δεκαεννιά κραυγές
Κραυγές Ιούλη
Προς Κερίνιν
"Ουρανέ μου"
Δοκίμια
Μελετήματα λογοτεχνίας 
Essays-Δοκίμια

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ (απόσπασμα) / Φιλίππου - Λαδάκη Νίκη

ΧΙΙΙ

Χωρίς αγάπη δε σε δέχεται ο ήλιος 

η πρόσκλησή σου σπαθί
που το ζώνομαι στη μέση . 
Στάσου στα μετερίζια σου

να σε κερδίσω

XIV

Ελπίζω
στ΄  άλλο ξημέρωμα 

μεγάλο 
σαν τη μορφή σου 
κι ευδόκιμο
σαν την ηρεμία της Παναγίας

Αμμόχωστος / Φιτικίδου Άντρη

Αμμόχωστος,  
εγώ δεν σ΄ επισκέπτομαι
στα ετήσια καλοκαιρινά συλλαλητήρια
στο συρματόπλεγμα,
όπου μαζεύονται οι πραματευτάδες
να πουλήσουν τα λόγια τους,
πυροτεχνήματα
που δεν αγγίζουν το σκοτάδι,
μα που σκεπάζουνε για λίγο
με τον κούφιο ήχο τους
τον θλιβερό επιθανάτιό σου ρόγχο.
Δεν σ΄ επισκέπτομαι.
Για να το κάνω
πρέπει να΄ ναι  νύχτα χωρίς φεγγάρι,
να΄ μαι ντυμένη μ΄ ενδύματα πένθιμα,
με στάχτες στα μαλλιά,
και σκυφτό το κεφάλι.
Μπορεί να μην σου΄ χωσα το μαχαίρι στη πλάτη
μα είδα που το ΄καναν
και δεν μίλησα.

Βάσταξε / Ποίημα του Μιχαλάκη Φραγκίσου : Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας επί του παρακάτω συνδέσμου

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ / ΤΑ ΤΣΙΑΤΙΣΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧ. ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

Τιμή στον Αντωνάτζιη Δκιάκου ( τσιατιστός λόγος από τον Μιχαλάκη Φραγκίσκου)






Αγαπητά αδέλφια μου,

Πρώτα θα πω ευχαριστώ στον Αρχιεπίσκοπό μας που κάθε δύσκολην στιγμήν βρίσκεται στο πλευρόν μας. 
Τζίνος βαστά τζιαι το κριάς κάμνει τζιαι τον κασάπην τζιαι συμβουλή που μας διά να έχουμεν αγάπη! 
Θέλει στον Κορμακίτη μας να’ μαστεν ενωμένοι τούτες τις δύσκολες στιγμές μαζίν αγαπημένοι.
 Πρέπει στον επιτάφιον να συμφιλιωθούμεν να πούμεν το πσhυχοτικό μετά μαζί με το Χριστό ούλλοι να αναστηθούμεν!
 Από τα βάθη της ψυχής τζιαι της καρκιάς τους ήχους για τούτον το μνημόσυνον έγραψα λλίους στίχους.
 Με άπειρην εκτίμησην να σας τους φανερώσω τζιαι στον παλιόν Μουκτάρη μας να τους αφιερώσω.
 Αυτόν που ούλλοι ξέρουμεν τον Αντωνάτζιη Δκιάκον τον βράχο τον Αγωνιστή τον ήρωα τον δράκον!
 Αυτόν που μες στην εισβολήν με δύναμην  Γρανίτη δίπλα που τον παπά Ττερζή εμείνασιν τζιαι οι δκυό μαζί μέσα στον Κορμακίτη..
 Εμείναν τζιαι κρατήσασιν το όμορφο χωρκό μας χωρκόν, πον ‘το ξεχνά κανείς έτσι πηαίνουμε τζι’ εμείς μες στο νοικοτζυρκό μας.
Την ώρα που ξεκίνησα τους στίχους να του γράψω ειλικρινά αδέρφκια μου εκόντεψα να κλάψω!
 Γιατί ήμουν τζιαι εγιώ παρών εν έτυχεν να φύω θυμούμαι που επήασιν τζει στο νεκροταφείον.
 Μαζί με τον παπά Ττερζή κουβέντες νανταλλάξουν με Τούρκους αξιωματικούς ίσως εν μας πειράξουν.
 Μάρτυραν έχω τον Θεόν λαλώτο έντζιαι ψέμαν έτρεσσεν που την μούττην του συνέχεια το γαίμαν!
 Έτρεμεν τζιαι εσφότζιζέν το γαίμαν με μαντήλιν τζιάλλα πολλά ετράβησεν μα το χωρκόν εν  τ’ άφησεν αγαπητοί μου φίλοι.
 Τούντο λεβεντοχώρι μας έθελεν να κρατήσει σαν καπετάνιος οδηγός εν το’ καμεν ο Αρχηγός να φύει να μας αφήσει.
 Τελειώνοντας αγαπητοί, οι χωρκανοί γνωρίζουν ποιος κράτησεν τούντο χωρκόν έσσο τους να γυρίζουν.
 Να έχουν τα χωράφκια τους να σπέρνουν να θερίζουν, ελπίζω τζείμαι βέβαιος εννά τον μακαρίζουν.

2ο Διεθνές Φεστιβάλ για Νεαρούς Ποιητές / 4 και 5 Νοεμβρίου, στην Καστελιώτισσα και στο Καφενείο Πρόζακ 29 νεαροί ποιητές μαζί με 10 καταξιωμένους ποιητές, 7 από το εξωτερικό και 3 από την Κύπρο


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Βραδιά Ποίησης: Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και Τουρκοκυπρίων Καλλιτεχνών και Λογοτεχνών


Ονειροτριβείο: Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Χριστοδουλίδη (2001)

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ
Με τα χέρια ταξιδεύουμε στο μέλλον
στο πρόσωπό μας
η αφή ενός άγνωστου δέρματος.
Αγαπημένα πράγματα
στη δίνη του χρόνου.
Ο καθρέφτης φτύνει
σκουριασμένα χαμόγελα.
Ασύλληπτοι κραδασμοί
ηχούν από παντού
φωνές άλλων εποχών.
Από την απέναντι λεωφόρο
οι βάρβαροι
που άλλοτε κραδαίναν ακονισμένα σπαθιά
με διαφημιστικές πινακίδες
τώρα θριαμβεύουν.
***
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ
Πάνω στο κορμί μου
η σκόνη του δρόμου που πέρασες
τα πόδια μου βαραίνει
η δική σου κούραση.
Πολύ πριν υπάρξεις
σε περίμενε η πόρτα μου.
Εκείνος ο άγνωστος ξυλουργός
που την έφτιαχνε
– τραγουδούσε.
***
ΦΟΒΟΣ
Δεν φοβάμαι το θάνατο.
Τον καυτό ήλιο φοβάμαι
του Αυγούστου.
Τη ζέστη την τρομακτική.
Πού δεν θα ‘μαι
σε κάποια αμμουδιά
να με φιλά η θάλασσα — φοβάμαι —
παρά βαθιά μέσα στο χώμα.
Με τόση ζέστη.
***
ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ
Περνούσε η πομπή αμίλητη
ευπρεπώς πένθιμη.
Που και που σποραδικά αναφιλητά έβρεχαν
το ξεραμένο χείλος του νεκροταφείου.
Ήτανε Μάης – ανήσυχος κι ανόθευτος.
Ο ήλιος
αυτός ο μεγάλος ανυποψίαστος
έφεγγε, έφεγγε
στ’ ακονισμένα δόντια
των κληρονόμων.

ΕΛΠΙΔΑ ΖΗΤΑ


μάτια πρισμένα,απο το κλάμα,
δάκρυα κι αίμα, μαζί ένα κράμα,
χέρια που τρέμουν, σώμα σκυφτό,
καρδιά μην σπάσεις, απ τον καυμό,
ελπίδα ζήτα, να σου δοθεί,
να ζήση τ όνειρο, να μην χαθεί,
γιατί ο πόνος, πάντα περνά,
κι όταν μεγάλες πίκρες κερνά,
κι έρχεται η ώρα, που ξημερώνει,
κι ο ήλιος βγαίνει, και μας μελώνει,
στέλνει το φως του, να μας φωτίσει,
κι απ την ζωή μας, πίκρες να σβύσει,
ελπίδα ζήτα
να σου δοθεί,
νάρθει η λύτρωση,
μες στη ψυχή,
με λέξεις φράσεις,
σαν προσευχή
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Ωδή πενιχρή στη Λευκωσία



Τώρα μένει μόνο η μοναξιά,
στην πολιτεία παντοκρατόρισσα∙
και τα πολύφωτα κι οι πολυέλαιοι
κι οι παιδικές φωνές λιγοθυμούν
κι η σάλα της ψυχής μας μόνη – μένει –
κι άφωτη – σαν κάμαρα νεκροτομείου
τη νύχτα... σαν σκελετός που τον
παράτησαν οι σάρκες,
– το χώμα τού πήρε ακόμα και τη στίλβη
και φαντάζει λασπωμένος και φριχτός.
Πικρή πολιτεία – ξένη με τους ξένους
ζωσμένη τείχη, συρματοπλέγματα και
machine guns
μα στιβαρή,
ακατάλυτη – γενναία.
Δώσε μου τη δύναμη – πόλη που με γέννησες∙
να τραγουδήσω το έπος σου.
Είμαι ελεύθερος – ένα περήφανο πουλί –
μακριά από βέβηλες – βάρβαρες – παγίδες.
Κοίτα με! Τα βήματά μου κροταλίζουν
σταθερά στην άσφαλτό σου...
Μουσικές νότες ηχούν στον υγρό σου αέρα
λειψές – σβηστές...
μα εμένα με ραίνουν
Λευκωσία
με μνήμες θαμβωτικές,
από κίτρινα ρόδα...
από λευκές φτερούγες αγγέλων...
από τη φλόγα των βιολετιών
ματιών της Άννας μου
να μου καρφώνει τα μάτια...
σαν σμαραγδιά θάλασσα
σπαρμένη χρυσαστέρια και πάθος

Μα πάλι και πάντα
εσύ Λευκωσία δεσπόζεις!
Έρχεσαι – χάνεσαι – γυρίζεις –
στροβιλίζεσαι – χορεύεις τον ηρωικό χορό σου
πίνεις – μεθάς από τον ίλιγγο του πάθους σου –
μας χαϊδεύεις το μέτωπο...
Εσύ – πριγκιπέσσα μου εξαίσια –
εσύ – Λευκωσία – δυνατή – ακατάλυτη
αλύγιστη.

machine guns:
οπλοπολυβόλα