Σάββατο βράδυ / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Σάββατο βράδυ κι είναι έρημοι οι δρόμοι
ο ταξιτζής, σβήνει τα φώτα στο κενό
κι εγώ κρατώντας μες στην τσέπη μια συγνώμη
χάνομαι πίσω απ’ του τσιγάρου τον καπνό.

Φιλιά πεσμένα στο απέναντι παγκάκι
ήρθες δεν ήρθες, ούτε ξέρω να σου πω
μ’ αν όλα χάνονται και μένει η αγάπη
εγώ για άλλη μια ζωή θα σ’ αγαπώ.

Σάββατο βράδυ και μαζεύω τους χειμώνες
ήρθες δεν ήρθες, εγώ έμεινα εδώ
σού ‘χω φυτέψει στη γωνιά δυο ανεμώνες
και καρτερώ λίγο τα μάτια σου να δω.

Αν κάποτε / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Αν κάποτε με θυμηθείς, μην κλάψεις.
Μονάχα σφίξε στην παλάμη σου
εκείνο τ’ άσπρο τριαντάφυλλο
για να ποτίσεις με το άρωμά του
τον λυγμό του καιρού.

Αν κάποτε με λησμονήσεις, μη λυπηθείς.
Μονάχα σκύψε κι αφουγκράσου
την κυματίζουσα φωνή
που σκαρφαλώνει
στις κρυφές παρυφές της ψυχής σου.

Αν κάποτε θελήσεις,
κάτι από σένα για να δεις
κοίτα το φως που ρέει
μέσα απ’ τα όρη των ματιών μου.
Είναι αυτό που μού εχάρισες
για να ανάψω τον έσπερο
και να γεμίσω με τη λάμψη του,
τις στέρνες τ’ ουρανού.

Κάποτε... / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Κάποτε,
ένα πουλί με ρώτησε
γιατί είμαι λυπημένη
κι εγώ γλυκά το κοίταξα
στα μάτια και του είπα:
Κι αν λάμπει ο ήλιος το πρωί,
το βράδυ το φεγγάρι
κι αν τραγουδούν χίλιες χαρές
πάνω στο μαξιλάρι,
άμα σου λείπει μια φωνή
μες στις λαλιές τού κόσμου,
όσες φωνές κι αν τραγουδούν
δεν τραγουδούν εντός σου.
Γλυκά κι αυτό με κοίταξε
κι άνοιξε τα φτερά του.
Πήγε εκεί που τραγουδά
κι ακούγεται η λαλιά του.

Κραυγή σιωπής / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Αν δεις αχνάρια της φυγής πα’ στο βρεγμένο χώμα
σκύψε και μέτρα τις φορές πού ‘ρθα για να σε βρω
κι αν δεις λόγια που μάραναν μες στο στεγνό μου στόμα
σκέψου πόσο σε δίψασα, με δίχως να σε πιω.

Μη λυπηθείς που βούρκωσα κι είναι θλιμμένη η ώρα,
μη λυπηθείς που περπατώ σε πέτρινα καρφιά
κι αν η χαρά μου σκάλωσε στης θλίψης την αιώρα
μην περπατήσεις δίπλα μου μέσα στη συννεφιά.

Μον’ να κρατάς το χέρι μου την ώρα που κοιμάμαι
την ώρα που ‘χει η θωριά τα μάτια της κλειστά
έτσι για πάντα θα μπορώ, ήλιο να σε θυμάμαι
ακόμα κι αν του κόσμου μου τα φώτα, θαν’ σβηστά.

Πόρτα κλειστή / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Μισάνοιχτη μια πόρτα σιγοτρίζει,
στο χώμα μια αχτίδα παγωμένη.
Ποιανής ελπίδας η ματιά η λαβωμένη
ψυχή μου, μες στις χούφτες σου δακρύζει;

Λυγμός και θάνατος από τη γης αφρίζει
τρυπούνε άσπροι κεραυνοί τη μαύρη πέτρα.
Σκόνη, καπνός, στον ουρανό ανηφορίζει
κλείσε τα μάτια σου και την αλήθεια μέτρα.

Δεν είναι μόνο που πονώ. Ο πόνος, η φωτιά μου.
Ούτε που κλαιν τα μάτια μου. Το δάκρυ, η μιλιά μου.
Είναι που αγέρας φύσηξε και σφάλιξε την πόρτα
και μες στο χώμα θέριεψαν της μοναξιάς τα χόρτα.