Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παταπίου Νάσα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παταπίου Νάσα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Μελουζίνης ενώτια ή Η ωραία που έρχεται: Ποιητική Συλλογή της Νάσα Παταπίου / 2019 (απόσπασμα)

Ψηλά στον ουρανό της Κύπρου
 ατέλειωτη γαλάζια χώρα απλώνεται
 με κήπους κρεμαστούς.
 Και στα λιθόστρωτά της περπατούν
 η Κυπρογένεια θεά και η νεράιδα Μελουζίνη.
«Πάρτε κι εμένα στην παρέα σας», τους φώναξα.
 «Είμαι κι εγώ δική σας κληρονόμος
 ρίχτε μια σκάλα ν’ ανεβώ κοντά σας.
 Στην αγκαλιά μου ανεμώνες κόκκινες κρατώ
 και αττεμπερούζια ευωδιαστά να σας προσφέρω…»

...

 των Αγίων Αποστόλων
 ή των Αγίων Πέτρου και Παύλου.
 Τη γέφυρα  του Αγίου Δομινίκου
  δίπλα στο λουζινιανό ανάκτορο
 εκεί που η σινόρα Ανδριάνα
 αργότερα οικοδόμησε το μέγαρό της

...

Θεοποιεί κάθε θνητό
 όταν γονυπετεί μπροστά του
 Είναι ο δόγης,  ο καίσαρας
 ο βασιλεύς ο εστεμμένος
 ο ανατροπέας,  ο κινηματίας
και ο στασιαστής…
ο μάγος και ο ηγήτορας…
πέφτω στα χέρια του αμαχητί
 σχεδόν αλκοολική
 πλήρως υποταγμένη….

Νάσα Παταπίου (μικρό βιογραφικό)

Η ποιήτρια-ιστορικός Νάσα Παταπίου γεννήθηκε το 1953 στη Ριζοκάρπασο της Κύπρου. Σπούδασε ιστορία-αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, βυζαντινή-νεοελληνική φιλολογία στο ΑΘΠ καθώς και θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Έχει ασχοληθεί με την ελληνική και ιταλική παλαιογραφία και εργάζεται ως ερευνήτρια στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Κύπρου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Γράμματα και Τέχνες, Το Δέντρο, Η Λέξη, Σημείο, Τραμ. 

 Ποιητικές Συλλογές

1. Το φωνήεν σώμα (Ποιητική Συλλογή), Καστανιώτης 1988
(Πρώτο Βραβείο Ποίησης Υπουργείου Παιδείας)
2. Γενέθλια Πόλη, Εκδόσεις Έψιλον 2004
3. Νυχτιφαές φως (ανέκδοτη συλλογή)

4. Μελουζίνης ενώτια ή Η ωραία που έρχεται/ 2019

Ανθολογίες Ποίησης στις οποίες συμπεριλήφθησαν Ποιήματά της. 

1. Ανθολογία Σύγχρονης Κυπριακής Ποίησης (Εκδ. Στοχαστής, Αθήνα)
2. Α ΄και Β΄ Παγκύπρια Ποιητική Συνάντηση (Έκδοση Φοιτητικής Κοινότητας Παιδαγωγικής Ακαδημίας).
3. Kavita Asia, Ανθολογία που εξεδόθη στην Ινδία το 1988.
4. Kalimerhaba, Ανθολογία πεζού και ποίησης στα Γερμανικά, Ελληνικά και Τουρκικά. Επιμέλεια N. Eideneier, Arzu Toker, Κολωνία 1992.
5. Νύχτες Πανσελήνου, Έκδοση Ακτή, Λευκωσία 1999.
6. Ποίηση της Κατοχής, Έκδ. Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου
7. Η Αμμόχωστος των λογοτεχνών, Έκδ. Δήμου Αμμοχώστου, Επιμέλεια Λ. Παπαλεοντίου, Λευκωσία 2001
8. Panorama Literaturii Neoelene. επιμ. Elena Lazar, Βουκουρέστι 2001



Περισσότερα για την Ποιήτρια : http://www.authors.gr/members/view/author_173

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Φασγάνου Δίχα : Ποιητική Συλλογή της Νάσας Παταπίου

Η ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Νάσα Παταπίου

Έχω ένα περιβόλι μαγικό
Περιφραγμένο
Το ορέγονται πολλοί
Και τριγυρνούν απέξω
Μα δεν τολμούν να μπουν
Έχει εξωτικά φυτά
Και τους τρομάζουν
Εκπέμπει ευωδιές μεθυστικές
Τους προκαλεί λιποθυμία
Άλλωστε στερούνται φαντασίας
Και επιπλέον
Δεν φαντασιώνονται στον έρωτα
Έχω ένα περιβόλι μαγικό
Περιφραγμένο
Η μάλλον μια σχολή
Να διδαχθείς να μάθεις
Αν είσαι έτοιμος γενναίος
Έλα στο περιβόλι αυτό
Για να σε ξεναγήσω
Πως απ' το τίποτα
Γεννιέται η Ιστορία
Και από τον λεπτεπίλεπτο μου μίσχο
Θέλεις δεν θες θα ανθοφορήσεις.

Παραμυθία / Παταπίου Νάσα

Απ΄ τις πληγές τις αμυχές 
το αίμα τρέχει
Τότε σαν το μικρό παιδί 
Σπαράζω 
Και χαράζω 
Στους τοίχους
Ονόματα χαμένων
Σκοτωμένων
Αγνοουμένων
Νεκρών αδελφών
Συμμαθητών
Και απόντες άπαντες
Να με παρηγορήσουν 
Ο Νίκος ο συμμαθητής μου
Που τον ψάχνουν οι δικοί του
Και η μάνα του τρελάθηκε
Ο αγνοούμενος Συνέσιος
Που ο πατέρας του πεθαίνοντας
Ψιθύριζε
Συνέσιε Συνέσιε
Και πού των ισχυρών η σύνεση. 


Το φωνήεν σώμα, 1988

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Άννα Λουζινιαν / Παταπίου Νάσα

Είχα μεταφερθεί μαζί της ως κλωστή
Νήμα χρυσό της Κύπρου
Από τα μέρη της Ανατολής
Στη μακρινή Σαβοΐα
Με είχαν κεντήσει με επιδέξιες βελονιές
Έφηβες δουλοπάροικες
Στο ολομέταξο ένδυμα
Της Άννας θυγατέρας του Ιανού
Του βασιλιά της Κύπρου
Ήταν το ίδιο ένδυμα
Που άφησε να γλιστρίσει
Από το σώμα της
Για να την δουν ολόγυμνη
Οι πρέσβεις του Αμεδαίου
Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής
Κι έτσι να επιλεγεί ως τέλειο θηλυκό
Σύζυγος για τον πρίγκιπα της Σαβοΐας
Ταξίδεψα μαζί της διασχίζοντας
Τη θάλασσα της Μεσογείου
Με πλεούμενο
Κι άλλοτε σε μια άμαξα βασιλική
Δρόμους ατέλειωτους σε χώρες της Ευρώπης
Το ίδιο ένδυμα φόρεσε ξανά η πριγκίπισσα
Σαν πλησιάζαμε στην επικράτεια του δουκάτου
Έτοιμη να αντικρίσει για πρώτη της φορά
Τον άγνωστο έως τότε σύζυγό της
Μες στην ποδιά της τον παπαγάλο της κρατούσε
Που είχε χαθεί περιπλανώμενος στη Νίκαια
Και ευτυχώς πάλι τον ξαναβρήκε
Ήμουν εκεί κι εγώ
Χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο ως ματσικόριδο
Στην άκρη του ποδόγυρου της Άννας
Έτσι αντίκρισα κι εγώ σαν φθάσαμε στη Σαβοϊα
Το έτος 1434 τον Φεβρουάριο μήνα
Τον πρίγκιπα να υποκλίνεται
Καλωσορίζοντας την Άννα
Κι όμως τα παραμύθια της μητέρας μου
Γνωρίζοντας πως δεν θα επιστρέψω πίσω
Μίλησα μ’ ανθρώπινη λαλιά
Αν και κλωστή χρυσό νήμα της Κύπρου
Κεντημένο στον ποδόγυρο της Άννας
Θα λειώσω είπα θα ξεφτίσω αλίμονο
Επιθυμώ διακαώς να επιστρέψω
Στο Δεινάρετο άκρο

τα μετά την Άλωση / Παταπίου Νάσα


Επόθησε ο πορθητής
Πόθο μεγαλεπήβολο υψιπέτη
Στέλνει φιρμάνι
Τους ανυπότακτους
Να φέρουν αλυσόδετους
Όσους ορκίστηκαν
Να μην αλλάξουν γλώσσα
Μαχαίρια ακονίζονταν
Σπαθιά άστραφταν
Στιλέτα επαίροντο
Οι δήμιοι ανάλγητοι πλησίαζαν
Ήμουν κι εγώ εκεί
Να ακολουθώ τη μοίρα
Της φυλής μου
Έτρεμα σύγκορμη
Στου μαχαιριού την όψη
Ο φόβος
Τι φόβος, τι φρίκη
«Σε γνωρίζω από την κόψη»
Από μελλούμενους αιώνες
Ήχησε μια φωνή
Αίφνης μια δύναμη
Εκτόπισε το φόβο
Στεφάνωσε το θάρρος
Και γνώρισα
Το τι θα πει γενναίο
Στους γενναίους
Προχώρησα
Τείνω τη γλώσσα μου
Σαν ζώο σε σφαγή
Ανάπηρο αιμόφυρτο μου στόμα
Πώς να φωνάξω
Τα φωνήεντα της γλώσσα μου
Τα εύηχα, τα αέναα
Επόθησε ο πορθητής
Πόθο μεγαλεπήβολο υψιπέτη
Ωσάν διακαώς
Να επόθησε την ήττα
Γιατί το ανάπηρο
Το αιματωμένο στόμα
Έστω μπορεί να πει
Λα ζει, Λα ζει
Που πάει να πει
Στην γλώσσα την ελληνική
Ζει, ζει
Η Ελλάς ζει

Μάθημα Ιστορίας / Παταπίου Νάσα


Ο Φλώριος, ο Στέφανος
Και ο εικοσαετής Λεονάρδος
Πολύ τη λάτρεψαν πολλά κατέγραψαν
Για τη γενέθλια γη μου
Carpasium, Carpasso
Rizokarpaso
Η κομητεία, η βαρονία
Των Φράγκων και των Ενετών
Πάμπολλες εκκλησίες
Αναφέρει ο Φλώριος
Τοιχογραφίες και ψηφιδωτά
Εκεί φυτρώνει λασμαρί
Και φύεται herba di San Juanne
Ο Στέφανος υπενθυμίζει
«΄Ηταν της προγιαγιάς μου
Της Ισαβέλλας φέουδο
Από τον ένδοξο οίκο Λουζινιάν»
Και ο τρίτος αναφέρει οικισμούς απ’ τοΜεσαίωνα
Που τώρα πια χαθήκαν
Νέγκωμη, Κόρακας, Πραστειά, Κορώνη
Κάθεται επίσης και θαυμάζει προς τη θάλασσα
Τις Γυναικόπετρες
Τα θηλυκά γλυπτά στους βράχους
Μάρτυρας μακραίωνου τοπωνυμίου
Αχ Φλώριε Βουστώνιε
Στέφανε Λουζινιάν
Και εσύ εικοσαετή Λεονάρδε
Σαν κλείνω τα γραπτά σας
Κάθομαι και ασκώ τη μνήμη μου
Να μην ξεχνώ
Ακούστε με κι εσείς
Λέμπος, ο Λάρης ποταμός
Λεμπρικαστή, Λευκόνησος
Τα Νερά της Ρίζας
Τα Νερά της Πλάκας
Τα Νερά τα Σέλενα
Σύρριζα μας ξερίζωσαν
Από το χώμα

προς τα νερα τα Σελενα / Παταπίου Νάσα

Με είπαν η μικρή αδελφή
Της νεράιδας Μελουζίνης
Και την ακολούθησα στις βρύσες
Στις πηγές και στα ποτάμια
Όπου σύχναζε
Στα κάστρα όπου ύφαινε
Κι αγνάντευε την πεδιάδα
Θα σε πνίξει μου είπε
Μια θάλασσα από ανθισμένες ανεμώνες
Ο έρωτας σαν θα περάσει δίπλα σου
Σαν αμυδρά ακουστεί το θρόισμά του
Τι λύνεις τα μαλλιά σου μες στη νύχτα
Και περνάς στο λαιμό σου μαντίλι
Που δεν το θώπευσαν τ’ άστρα
Και δεν ξαστρίστηκε;
Μα εγώ ανυπότακτη
Βύθιζα τα πόδια μου
Στο μεθυσμένο νερό που έτρεχε
Και δοκίμαζα απερίσκεπτη
Των απαγορευμένων φρούτων τη γεύση
Την ακολουθούσα ακροπατώντας
Χειμώνα καλοκαίρι
Γιατί η ίδια ξεδίπλωνε
Δέλτους της Ιστορίας
Και με σκοτάδι και με φως
Πείνα και δίψα
Και τραύμα και πληγή
Και θρήνο και θάνατο
Που θέριζε ψυχές
Κίτρινα στάχυα
Την ακολουθούσα
Περνούσε μέσα στα γονατισμένα πεύκα
Εκεί που σκόνταφτε κυνηγημένη η Μαρία
Κι όπου έπεφταν τα δάκρυά της
Φύτρωναν δάκρυα άνθη sempevive
Μα εκείνη προχωρούσε
Έφθανε έως τα Νερά τα Σέλενα
Κι εγώ εκεί μαζί της
Πίσω απ’ το θάμνο
Την παρακολουθούσα
Έπινε νερό από το βράχο
Που έτρεχε κι έσμιγε
Με τ’ αλμυρό νερό
Της θάλασσας
Κι ήταν στιγμές
Που μου φαινόταν θάλασσα
Θαλασσοαιματωμένη
Και γευόταν η Μελουζίνη
Ευωδιαστά αγριοσέλινα
Που φύτρωναν τριγύρω
Είσαι η μάνα των Λουζινιάν τη ρώτησα
Η δέσποινα των δύο πύργων
Μακριά στην Εσπερία;
Ή είσαι η μάνα που μου στέρησαν
Και δέθηκα μαζί σου ακολουθώντας σε;
Απάντηση δεν έλαβα
Και φύτρωσα εκεί
Προς τα Νερά τα Σέλενα
Τόσο φως τόση πορφύρα
Τόση κυανή τρικυμία
Τόση θαλπωρή τέτοια όψη
Τέτοια αιχμηρότατη κόψη
Αυτή είναι αυτή είναι
Αναφώνησα
Και η ανάσα μου
Θάμπωσε τον καθρέφτη σου Πατρίδα

Στις εσοχες του χρονου / Παταπίου Νάσα

Διέσχισα ερήμους εκτάσεις
Στα βάθη της Ανατολής
Ανάμεσα σε λίμνες πανάρχαιες
Που ακούγονταν στις όχθες τους
Ανάσες και μουρμουρητά
Ενός άλλου κόσμου
Σε αχανή χορτολίβαδα πλανήθηκα
Ως ένα άλογο αενάως καλπάζοντας
Με ανείπωτη θλίψη
Στα τεράστια μάτια του
Πάντα φυλλορροούσα
Στο άγνωστο αλλοτινών εποχών
Κι επιθυμούσα να γνωρίσω
Τα όσα σκέπαζε η αχλύ και το σκοτάδι
Γι’ αυτό καθ’ οδόν
Καθρεφτίστηκα σε βαλτόνερα
Και υψώθηκα δένδρο
Σε παραποτάμιο δάσος
Ν’ αντικρύσω
Πέρα απ’ την απέναντι κοιλάδα
Με τα οροπέδια άξενα
Κάλυπταν τον ορίζοντά μου
Σε σταυροδρόμια γρίφους
Δεν γνώριζα τι δρόμο ν’ ακολουθήσω
Δισχισα τη χώρα της φωτιάς
Τη χώρα της βροχής
Τη χώρα των ανέμων
Όπως εκείνο το φοβερό
Παραμύθι της μάνας μου
Που τ’ άκουγα μικρή κι αναρριγούσα
Εξερευνούσα τις νύχτες
Τον αστρικό κόσμο
Και πλανήθηκα με τους πλανήτες
Όπου κι αν έφθανα
Της χερσονήσου η άκρη
Μ’ ακολουθούσε
Ως ευχή και κατάρα
Ως πικρή δάφνη
Και επιμήλιο ώριμο
Ξέμεινα σε χανούτια της Κύπρου
Πριν από πέντε αιώνες
Κοιμήθηκα ξάγρυπνη σε χάνια
Και είδα να με παραμονεύει
Η σκιά του θανάτου
Στις εσοχές αενάως του χρόνου
Ασθμαίνοντας τέλος είπα
Τώρα θα σπάσω
Τον πάγο της στέπας
Με τις οπλές μου
Ν’ ανακαλύψω
Την ελάχιστη χλωροφύλλη
Τη θαλπωρή που εξέλιπε
Έστω και εάν ματώσω
Πατρίδα
Έστω Πατρίδα κι αν τρέξει
Το αίμα μου
Στον ασφόδελο πάγο