Ασύμμετρα σύννεφα σε ορθογώνιο ουρανό / Τσανάι Σωτήρης

 

Ανδρέα τα τριαντάφυλλα του παραθύρου,

του δικού μας παραθύρου, μαράθηκαν.

Ξέρω πως είναι βάναυσες οι λέξεις,

Εσύ όμως ετοιμάσου, θα μπολιάσουμε το χώμα.

Γνωρίζεις, ο σπόρος χωράει μόνο έναν από εμάς.

Ίσως πάλι, αν υψωθώ τσουνί εκ της αβύσσου.

αν εξοστρακίσω την βρώση και την πόση,

αν αμφισβητήσω την απουσία του θορύβου,

αν σπάσω το κουκούλι και αναδυθώ γενναία,

τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί.

Αλλά θέλω να ξέρεις Ανδρέα,

όταν ραγίσει ο σπόρος και έτσι μισοπνιγμένοι

αποβληθούμε από τον αμνιακό μας σάκο,

θα κοπούν οι λώροι της καλοπέρασης.

Εκεί έξω Ανδρέα οι επίγειες απολαύσεις,

ανήκουν στους θορύβους.

Εκεί έξω Ανδρέα, ακούς;

Εκεί έξω οι θόρυβοι θαμπώνουν,

Ανδρέα δεν θα μπορούμε ηδονικά να αλαλάζουμε,

θα ψάλλουμε -ψιθυριστά- τον έρωτα μας.

Ακούς Ανδρέα; Οι θόρυβοι θα μας κλείνουν το στόμα,

θα ευνουχίζουν -σεμνοτυφικά- την κάθε μας σκέψη.

Μισό λεπτό! Ακούω τον γείτονα να οργιάζει

μέσα στον κλοιό της κατάντιας, έλα πλησίασε:

΄΄Ακόμη κι αν θέλεις να γίνουμε δέντρα,

λέω να μείνουμε ρίζες μωρό μου,

κοίτα πόσα παξιμάδια μπορούμε να φάμε ακόμα!

Μετά -φυσικά- μπορούμε να πλαγιάσουμε,

όπως ανέκαθεν κάναμε, εδώ στα χαμηλά.΄΄

Μην κατσουφιάζεις Ανδρέα, ξέρεις πολύ καλά

πως η χαμέρπεια αρμόζει ΄΄τοις ποιηταίς΄΄.

[Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος] / Σωτήρης Τσανάι

 

Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
αναστέλλομαι από την κοινή επίκριση
κάθε ανθρωπόμορφου ειδώλου.
Υπάρχω για να αποπερατώνω τον ίδιο σκοπό,
την ίδια θανατηφόρα τελετουργία,
λαχταρώντας να με βλέπετε στον κόσμο σας.
Ω αφήστε με να ζεσταθώ, να ενωθώ
μαζί σας, τραγουδώντας τους νεκρούς σας.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
υποκύπτω σε μία κατάπτωση, εναποθέτοντας
το αναπόσπαστο κομμάτι του Εγώ,
-την πίστη μου- στους θεούς σας.
Σαν μετάληψη, μεταδίδεται από στόμα σε στόμα,
το θρήσκευμα που δεν υπόκειται
από την ευκλείδεια λογική, η ναυτία.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
μοιάζω παράξενα ανίκανος, αμφιταλαντεύομαι
ανάμεσα στις δυνάμεις που με συντελούν,
όπως την τέχνη του ΄΄πονώ΄΄.
Στοχάζομαι αδυνατώντας να εκφράσω τα μύχια,
θαρρώ πως εν απουσία του πόνου,
εν απουσία του προσώπου του θεού της οργής
της δημιουργικής παραφροσύνης
δεν θα υπήρχε ακμάζουσα τέχνη, η ναυτία
που συγκρατεί στις πλάτες της τον άνθρωπο.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
δεν νείρομαι, απλώς όταν ξεδίπλωσα
τις παλιές μου ζωγραφιές απ’το πατάρι,
είδα μία άλλη ναυτία, αρχέγονη, ξεψυχισμένη.
Είδα το δάσος του άλγους, τις προσπάθειες μου
να αμβλύνω την σκέψη ότι τάχα εισέρχομαι άχραντος,
στο απατηλό μονοπάτι της ενηλικίωσης.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
έχασα στις φλόγες το παλιό μου ΄΄Εγώ΄΄.
Γι’αυτό αποδέχομαι την ναυτία,
πλέον απαρνιέμαι την ελευθερία.
Δεν είμαι άνθρωπος πια, παρά
μία ισχνή παραμορφωμένη εντύπωση
ενός ατέρμονου απογευματινού ήλιου σε καμβά,
η τέχνη του ΄΄πονούμε΄΄.

 

Ασκητής / Τσανάι Σωτήρης

 

Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως λίγες είναι οι οάσεις,
ελάχιστες λοπόν οι πιθανότητες να κατευνάσεις τον δαίμονα της δίψας.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως ελαφρύ φορτίο πρέπει να κουβαλείς,
αρκετές λοιπόν οι πιθανότητες να υποκύψεις στις προσφορές των Σαμνιτών.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως πολλές θα είναι οι ψευδαισθήσεις,
τερράστιες λοιπόν οι πιθανότητες να χαθείς στα ψέματα της.
Και αν βρεθείς να περπατείς,
σε μια αχανή έρημο,
να θυμάσαι πως Συ επέλεξες τον δρόμο τούτο.
Συ λοιπόν οφείλεις να τον ακολουθήσεις πιστά,
μέχρι το σώμα Σου, φθαρμένο πια, να λυγίσει,
μα τα βήματα Σου να έχουν αποτυπωθεί στην άγονη της επιφάνεια.
Έτσι άλλοι κάποτε, σαν βρούν τον δρόμο που Συ δημιούργησες
θα διηγούνται με ευλάβεια το τί Συ κατόρθωσες.
Πως Συ διέσχισες την έρημο
και είδες τελικά - πως η θάλασσα υπάρχει.

 

 

Σωτήρης Τσανάι (μικρή αναφορά)

 Ο Σωτήρης Τσανάι γεννήθηκε το 2003. Διαμένει μόνιμα στην Κύπρο. Είναι απόφοιτος του Γενικού Λυκείου. 

Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει " Η ποίηση με βρίσκει να έχω χάσει την μάχη στον πόλεμο κατά των συμβόλων, μπλεγμένο δηλαδή στα δίχτυα των Σειρήνων"