Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοσθένους Χαράλαμπος (Ποιητάρης). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοσθένους Χαράλαμπος (Ποιητάρης). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΟ ΚΑΜΑΤΕΡΟΝ / Χαράλαμπος Δημοσθένους



Να 'μουν νέος 
Να 'σουν νέα 
να ΄μαστεν εις την Κοντέαν 
όπως τζείνον τον τζαιρόν 
να ΄σιεις τζαι καματερόν 
τζαι πουκά' στην συκαμιάν μας 
με παρέαν τα φιλιά μας 
ν' αναγιώννουμεν σκουλούτζιν 
να γεμώσει το σεντούτζιν 
μ' όμορφα μεταξωτά 
με τα ξόμπλια πλουμιστά 
να 'βρουν προίκαν τα παιδκιά μας 
τζαι να σιέρετ' η καρκιά μας, 
δώρον στα υστερινά μας. 

Συγχώρα με / Χαράλαμπος Δημοσθένους



Παίρνω θάρρος, αγάπη μου, μιαν χάρην να ζητήσω
στο στήθος σου τζείν' τον σταυρόν θέλω να τον φιλήσω.
Επολοήθην τζι είπεν μου αν εν' για τον σταυρό μου
εν ' τον Γριστόν που προσκυνάς που έχω ως Θεόν μου.

Εποταυρίστηκα τζαι εγιώ φίλησα τον σταυρόν της
τζιαι κάτω μέρου ύστερα πάνω στον θησαυρόν της.
Έκαμα λάθος ο φτωχός, συγχώρα με, Χριστέ μου,
ήταν μαγνήτης που τραβά τζιαι βράχους, πίστεψέ μου! 

Το Όρομαν / Χαράλαμπος Δημοσθένους



Εψές εθώρουν όρομαν πως ήμαστιν αντάμα
'που την χαράν μου την πολλήν εγύρισεν μου κλάμα.
'Σφόντζησες μου τα δάκρυα τζι είπες μου "Μή κακόν σου!"
τζι εγλύκανες το κλάμαν μου στα σιείλη, στον λαιμόν σου.

Εφίλουν σε τζι εφίλας με καπάλιν μές στο στόμαν,
ύστερα γείραμεν χαμαί, η γή εγίνην στρώμαν.
Γυρόν μας είσιεν ομορκιές
που 'σμίαν με τες μυρωδκιές, λογιών λογιών τα φκιόρα.
'Που πάνω μας ο ουρανός
τζαι το φεγγάριν σαν φανός, ευλοημένη η ώρα.

Εκράτουν σε σφιχτά σφιχτά, φοούμουν μέν σε χάσω.
Κόρη! Με τα ορόματα, πέ μου, εν να περάσω; 

Από την Ποιητική Συλλογή:  ΠΟΙΗΜΑΤΑ - 1998 

Η ΒΡΥΣΗ / Δημοσθένους Χαράλαμπος



Μέσα σε δάσος δροσερόν, πουκάτω σ΄έναν πεύκον 
ηύρα την βρύσην πόθελα, την βρύσην που γυρεύκω. 
Γρόνια τζαι γρόνια τζαι τζαιρούς ΄γύρευκα τούντηνβρύση 
τζι ήβρα την τζαι θαρρεύτηκα η δίψα μον΄να σβήσει. 
Ηύρα την μά γελάστηκα γιατ΄έν ήτουν για μένα 
τζι έκρουζα όπως κρούζουσιν που δίψαν τα σπαρμένα! 
Η βρύση , κόρη, σου ν εσού τζι ακρώστου μου χαρώ σε, 
όσον τζιαν μ΄έκρουζες εσού, εγιώ πάλε αγαπώ σε. 

Χαράλαμπος Δημοσθένους (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Χαράλαμπος Δημοσθένους, γεννήθηκε στην Κοντέα στις 11 Απριλίου  το 1917.
Υπήρξε ψάλτης, λαϊκός ποιητής και τραγουδιστής. Ασχολήθηκε με τη γεωργία και την κηπουρική. Μετά την Τουρκική εισβολή διέμενε για ένα χρόνο στη Λάρνακα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στα Μαντριά της Πάφου. Απεβίωσε στις 17 Φεβρουαρίου του 2011.   
Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Μιχάλη Μόζορα και τραγουδήθηκαν από το  Μιχάλη Ττερλικκά στο ψηφιακό δίσκο με τίτλο «Στες Άκρες της ψυσιής μου».
Ποιητικές συλλογές. 

  • 1989 «Ποιητική αλληλογραφία Παύλου Λιασίδη και Χαράλαμπου Δημοσθένους» η οποία επανεκδόθηκε το 1995 
  • 1998  «Ποιήματα».


Χελιδόνια / Χαράλαμπος Δημοσθένους



Ήρταν στην ίδιαν φουλιάν
πάλε τα σιλιόνια
τζείνην που 'κτίσαν κάποτε
τα περασμένα χρόνια.

Αρκέψαν τα τραούδκια τους
γεννήσασιν αυκούδκια
τζαι ξηπουλιάσαν ύστερα
πέντε σιλιονούδκια.

Τζαι φαίνουνται μέσ' την φουλιάν
μια μάτσα με λουλλούδκια
όπως μυρίζουν τραουδούν
ολόγλυκα τραούδκια.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Εννα ΄ρτει τζιείν΄η μέρα / Δημοσθένους Χαράλαμπος


Στην όμορφην Τζερύνειαν μας έχω τζαι γιώ
να ‘ρίσω τζι από τα βάθη της καρκιάς εννά της τραουδήσω:
Στην μέσην έσιει εκκλησιάν σαν το πεζούνιν τ΄άσπρον
η θάλασσα της, το βουνόν, λιμάνιν τζαι το κάστρον

εν ζωγραφκιά που γίνηκεν που μάστρον δίχα λάθη
τζαι τζείνη ζωγραφίστηκεν μες της καρκιάς τα βάθη.
Στην ομορκιάν έν πλάσκεται στην πλάσην ούλλην άλλη
τζι΄ότι βλαστά στο χώμαν της μπλέει στο φως, στα κάλλη.

Το χώμαν της επότισεν με γαίμαν ένας γιός μου
να πάω εις τον τάφον του, χάρην Θεέ μου, δώς μου!
Λάδιν, τζερίν στο μνήμαν του πρώτην φοράν να τ΄άψω
με κλάμαν, κλάμαν του γονιού, με τζείνον να τον κλάψω!

Τα δάκρυα το γαίμαν του, να τόβρουν τζαι να σμίξουν
τζαι φκιόρα που το σμίξιμον να πιούσιν τζαι ν΄αννοίξουν
τζαι να μυρίσ΄ ο τάφος του με λευτεριάς αέρα,
πιστέψετε, αδέρκια μου, εννά ‘ρτει τζείνη ‘μέρα.

Να πάμε στη Τζιερύνειαν μας, στου Μόρφου, στο Βαρώσιν,
να σσίσουμε την Μεσαρκάν, μετά στον Άι Δρόσην,
εις το Καρπάσιν ύστερα τζιαι πιον ουλλ΄η παρέα
να πάμε εις την χάρην του, του Αποστολ΄Αντρέα!

Να πάρουμε τα τάματα, τες πίττες, το πεντάρτιν,
πιστέψετε αδέρκια μου, η μέρα τζιείν΄ εννά ‘ρτει.
Απόστολε Αντρέα μας, κάμε τζι εσού το θάμα,
που τους αγνοούμενους να πιάσουμε το γράμμα,

το γράμμα τζιείνον της χαράς να δκιώξει πόνους, κλάμα!

Εγιώ πιστεύκω, φίλε μου, εννά ΄ρτει τζειν΄η μέρα,
να πάμεν ούλλοι έσσω μας με Λευτεριάς αέρα!
Να πάμε εις τα σπίθκια μας, να ζιούμεν όπως πρώτα,
 να νοιώσουμε Λαμπρήν σαν πρίν, τα Γέννα τζιαι τα Φώτα.