ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟ, ΜΕΤΑΪΣΤΟΡΙΚΟ / Θεοχαρίδου Ιάνθη

Ποιητή με την εφτάχρονη

συνένοχη σιωπή

με τις καψαλισμένες τες κεραίες

ως πότε θε ν’ αναμασάς

τες πικροδάφνες;

Χρόνια περίμενα να δεις

να στείλεις ένα σήμα

σωστικό, στο διχασμό.

Τώρα με την καρδιά μισή

σου δίνω μια αμμόχωστη λωρίδα

δυο χελώνες αγνοούμενες

να φτιάξεις άρμα ποίημα

να ενώσεις τον παλμό

να οργώσουμε τα κατεχόμενα.

Ωδή στο Θεόφιλο Γεωργιάδη

Την ώρα που 'μπαινε η Ανοιξη 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ 
ψηλά σε κάθισε στο άρμα της 
σε δαφνοσκέπασε με χάδι.

Το πνεύμα, σφαίρες δεν το τρύπησαν 
διάτρητοι οι στρατοκράτες. 
Μελωδικά πουλιά σε ύμνησαν 
ευωδιασμένες σκλάβες στράτες.

Φορείς εαρινή κορώνα 
πίσω σου φεύγ' η χειμερία. 
Ψυχή γενναία χελιδόνα 
έρχεσαικάθ' ισημερία.

Παλικαρίσια συ εκράτησες 
κατάμονος κλειστόν τον Αδη 
την παραδείσια πύλη άνοιξες 
Κυριακή του Μάρτη βράδυ.


Μια προδωμένη είσαι θύμηση 
στη λευτεριά ο παραστάτης 
στο σκλαβωμένο βορινό νησί 
αγγέλων φύλακας, προστάτης.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ Μελοποιημένο ποίημα της Ιάνθης Θεοχαρίδου

Θεοχαρίδου Ιάνθη (βιβλιογραφία)

Ποίηση:

• Οι θαλασσοφίλητοι (ποιήματα), Λευκωσία 1972.
• Ο Οίκος των προβάτων . 1988
• Η μικρή Ιάνθη και η παρέα. 1998

Πεζογραφία:

• Ο τελευταίος Απόστολος», Κύπρος .1983
• Όταν τα είδωλα ταγίσουν . Λευκωσία 1975
• Ανάμεσα σ΄ ένα φέρετρο κι ένα...1977

Ωδή στο Θεόφιλο Γεωργιάδη

Την ώρα που 'μπαινε η Ανοιξη
Κυριακή του Μάρτη βράδυ
ψηλά σε κάθισε στο άρμα της
σε δαφνοσκέπασε με χάδι.

Το πνεύμα, σφαίρες δεν το τρύπησαν
διάτρητοι οι στρατοκράτες.
Μελωδικά πουλιά σε ύμνησαν
ευωδιασμένες σκλάβες στράτες.

Φορείς εαρινή κορώνα
πίσω σου φεύγ' η χειμερία.
Ψυχή γενναία χελιδόνα
έρχεσαικάθ' ισημερία.

Παλικαρίσια συ εκράτησες
κατάμονος κλειστόν τον Αδη
την παραδείσια πύλη άνοιξες
Κυριακή του Μάρτη βράδυ.


Μια προδωμένη είσαι θύμηση
στη λευτεριά ο παραστάτης
στο σκλαβωμένο βορινό νησί
αγγέλων φύλακας, προστάτης.

Η ηγεμονία του ʼρητου

Από νωρίς ο ʼρητος ασκήθηκε στα βάρη
τη θέληση του να επιβάλει
με τη δυνατή γροθιά
προτρέποντας τους συντρόφους
να βγουν από την κηδεμονία του γέροντα
που ήταν ηγεμών απάντων.

Μαζί του όμως δεν ετόλμησε ο ʼρητος
ποτέ να κτυπηθεί ευθέως
κάθε του κίνημα πνιγόταν
στη δοκιμασμένη αγάπη των πολλών
πούδιδε προστασία λαϊκή
στον γέροντα αντίπαλο.

Με δόλο εγύρευε ο ʼρητος ο αλαζών
ν' αρπάξει τη στιγμή
που η φρόνηση του γέροντα
θάταν αιχμάλωτη του φθόνου
των εγγυητών φρουρών.

Τότε με σχίσμα αυτοκηρύχθη ηγεμών
συνόρων σφραγισμένων.
Πάντα φοβόταν τη διαρροή
προς τους σιτοβολώνες
των γερόντων διαδόχων.
Η μέριμνα του ʼρητου στα μεγαλεία
την κορώνα, τες γιορτές, τη λαμπαδηφορία.

Αγνόησε την προφητεία:
«Η ηγεμονία του ʼρητου τετέλεσται
σε χρόνια δεκατρία άτροφα».