ΝΑ’ ΜΟΥΝ ΑΤΟΣ

Χωρκόν μου τζ’ οι κουφάες σου εν ήμερες σαν σιέλια,
τους κουκκουφκιάους σου θωρώ σαν άσπρα περιστέρια.
Οι αγκαθκιές σου μοιάζουσιν σαν τρυφερά αγρέλια
τζ΄οι κονναρκές σου εν ίδιες με μυρωδάτα αμπέλια.

Να’ μουν ατός τζιαι να πετώ στον όμορφο ουρανό σου,
έστω ένας τσακρόστρουθος να πίνω το νερό σου.
Ας ήμουν ένας κουρκουτάς να φκώ πα’ στα δεντρά σου,
να ακούω τα μαράζια σου, νάμαι παρηορκά σου!

Που την πολλήν αγάπη μου έτσι εγιώ θωρώ τα,
πιστεύκω εν τζιαι τάραξα, έχω τα τετρακόσια!

ΑΝΤΡΟΣ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΠΑΥΛΟΥ