Γυμνή
με τα μαλλιά
σου καψαλισμένα
σε βλέπω να
ρίχνεσαι στη θάλασσα
και πάεις.
Δεν μπορούσες
να μείνεις μαζί μας για πολύν καιρό.
Δεν είμαστε
εμείς για ομορφιές
δεν είμαστε
για όνειρα.
Είμαστε οι
ταπεινοί άνθρωποι
με τον βούρκο
στη μύτη
με τη σάπια
ψυχή.
– Σε ποιους
γιαλούς σε ποιους βυθούς να ταξιδεύεις τώρα.
Δεν μπορούσες
να μείνεις μαζί μας πολύν καιρό
στα ερείπια
και στα χαλάσματα
στα καμένα
χορτάρια
δεν μπορούσες
να μείνεις
εκεί όπου ο
Άρης φτύνοντας αφρούς και αίμα εφώναζε
Εφιάλτη,
Εφιάλτη, πού είσαι Εφιάλτη
και
(ποιος να το
φανταστεί)
ήτανε φίλος
του Εφιάλτη. Φίλος του.
– Τότες η γη
μας εξέρασε τα σπλάχνα της.
Σε ποιους
γιαλούς σε ποιους βυθούς να ταξιδεύεις τώρα.
Απελπισμένη
ερίχτηκες από
την Πέτρα του Ρωμιού πίσω στη θάλασσα
και χάθηκες –
ποια ψάρια
ποια κήτη
ποια τέρατα
σμίγοντας
ω, κόρη μου,
σε ποιους γιαλούς
σε ποιους
βυθούς,
θεά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου