Άγγελος

Ήρθες ένα γλυκό καλοκαίρι
αγγελικό περιστέρι κι είπα δική σου είμαι πια
Τώρα έβγαλες τ’άσπρα φτερά σου
είπες θα γίνω η χαρά σου δε θα πετάξω ξανά
κι όλος κόσμος δικός μας μας έμοιαζε
και στον παράδεισο ο έρωτας έβγαζε
κι όλα τα δύσκολα σβήναμε μεσ’τα φιλιά

Μα η αγάπη που έμοιαζε αιώνια
θάμπωσε μέρα τη μέρα στα χρόνια
κι ένα πρωί τα φτερά του φοράει ξανά
Σε μια στιγμή η ζωή μου πώς άδειασε
ένα φτερούγισμα μου την κομμάτιασε
μέσα στο σύννεφο πέταξε πάνω ψηλά

Πόσο είχα δοθεί στην αγάπη
μου έχει λείψει το χάδι
το πήρε ο ουρανός
Τώρα πώς ν’αγαπήσω και πάλι
αφού ο άγγελός μου έχει πάρει
τον πιο καλό μου εαυτό
Έρχεται η μέρα να σβήσει τη νύχτα
ύπνους να παίρνει μετά τη ξαγρύπνια
μα ο παράδεισος μένει για μένα κλειστός

Είσαι ο λόγος

Όταν η αγάπη μ’άφησε
σφράγισα την πόρτα της ψυχής μου
κι άφησα απ’έξω τα αισθήματα
μάταια να ψάχνουν ανοίγματα
Κι εκεί που έλεγα πως τέλειωσε
πως έσβησε η πιο μικρή πνοή μου
ήρθες εσύ και ξαναγέμισε
η άδεια θέση στη ζωή μου

Είσαι ο λόγος που θέλω να ζω
είσαι η ανάγκη ξανά να γελώ
να γράφω τραγούδια να τα τραγουδώ
στον κόσμο πάλι μπροστά να βρεθώ

Δε σε περίμενα όταν φάνηκες
δεν ήμουν έτοιμη για σένα
μα ήσουν καλός κι έτσι με κέρδισες
κι ένιωσα άνθρωπος μα και γυναίκα
Είσαι η μοίρα μου μα και η ελπίδα μου
είσαι η αγάπη κι η ευτυχία μου
είσαι το κάτι ο έρωτας είσαι
μα πάνω απ’όλα ο φίλος μου είσαι

Είσαι ο λόγος που θέλω να ζω
είσαι η ανάγκη ξανά να γελώ
να γράφω τραγούδια να τα τραγουδώ
στον κόσμο πάλι μπροστά να βρεθώ
Να τραγουδώ, να γελώ και να ζω

Θάλασσα

Πόσα δειλινά βάλανε στη λύπη χρώμα
και πόσα πρωινά γλυκά ξημέρωσαν
όπως κοιμόμουνα κι ονειρευόμουνα
Και για έρωτες έκανα ευχές στα πεφταστέρια
τον Αύγουστο μήνα δίπλα στο κύμα
κι ούτε που πρόσεχα για πάντα πως έσβηνα

Τώρα δεν ξέρω τι κάνω που πάω
πού πήγε η αγάπη τι κάναμε λάθος

Θάλασσά μου εσύ κάνε μια ευχή
μήπως και δε χαθεί το όνειρό μου
Θάλασσα μου εσύ κράτα ζωντανή
στα χέρια σου μέσα την καρδιά μου
Θέλω να ζήσω να βρω την αγάπη
το άλλο κομμάτι που υπάρχει στη γη
Μα πού να ψάξω
μεσ’το σκοτάδι να βρω ζωή

Κι όταν έπεφτε μια βροχή απ’τον ουρανό
ούτε που έβλεπα ότι ήταν δάκρυα
για όσα χάνονταν και δεν ξανάρχονταν
Έκλαιγε κι η γη που της πήραν την αγάπη
βοήθεια ζητούσε γιατί με ρωτούσε
παράδεισο έδωσε και κόλαση πήρε

Τώρα δεν ξέρω αν έμεινε χρόνος
για όνειρα πάλι αν υπάρχει καιρός