Ικεσία του Σίμου Μενάρδου

το διαβάζετε πατώντας;

http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Delear/2/5.html

Η ΟΜΠΡΕΛΛΑ ΤΗΣ / Σίμος Μενάρδος

Ήταν κοντά μας κι άφησε τη μαύρη της ομπρέλλα!

Έφυγ’ Εκείνη, κι η κομψή συντρόφισσά της μένει!

Κι ενώ στο σπίτι μας ρωτούν οι άλλοι καλεσμένοι

ποια τάχα να την ξέχασεν αστόχαστη κοπέλλα,

εγώ μόλις την κοίταξα τόσο κομψά σφιγμένη

κι απάνω της τόσ’ όμορφα δεμένη την κορδέλλα,

«είναι δική της!» ένιωσα κι είπα στη Μούσαν: «Έλα,

βεβαίωσέ μ’ εσύ, Κλειώ». Κι εκείν’ είπ’ εμπνευσμένη:

«Δική της! Τ’ είν’ ολόμαυρη ως κάτασπρ’ είν’ εκείνη.

Ψηλή, λιγνή και μακριά, καθώς τ’ ανάστημά της.

Κι αν θέλεις τώρα δισταγμός κανείς να μη σου μείνει,

μύρισε και το χέρι της να νιώσεις τ’ άρωμά της».

Κι εγώ ρουφώντας άπληστα τ’ άρωμα του χεριού της,

μέθυσα, λες με τύλιγαν οι χάρες του κορμιού της.

Πνευματική Κύπρος 170 (Νοέμβρ.1974)

πηγή: http://dialogos.com.cy/blog/grammes-ekato-soneta-kiprion/#.V-TZOYiLTIU

Επιγράμματα / Μενάδρος Σίμος

II

Μπρος στο χωριό μου αράξαμε, πριν φέξει Κυριακή∙

δυο φώτα, τρεις ψαρόβαρκες, κάστρο και στίβες άμμου.

«Μικροπολίτης» έλεγα γελώντας. Μόν’ εκεί

μια καμπανούλ’ ακούστηκε και λάκτισε η καρδιά μου.

Λεμεσός, 1892

X

Χωριό ’που πέρ’ ακούονται τα ρυάκια σου, τα μύρα

των πεύκων σου και βούισμα των μελισσιών πολύ,

όλα, και δρόσο κ’ ευωδιές κι ανθόμελι, τα πήρα

κρυφά ’πό μιας παιδούλας σου το πρώτο της φιλί.

Πλάτρες, 1898

XXVI

Κύπρο μου, από τα δέντρα σου την χαρουπιά πονώ∙

πάντα σγουρή και πράσινη, μηδέ βροχή δεν θέλει∙

γεννά απ’ της ρίζας τον χυμό καρπό παντοτινό∙

ραβδίζουν την αλύπητα κι αυτή τους δίνει μέλι.

Ο Ιωάννης Συκουτρής για τον Σίμο Μενάρδο (1933)

Τον Νοέμβριο 1933, σε φιλολογικό μνημόσυνο για τον Σίμο Μενάρδο, στην Ακαδημία Αθηνών, κύριος ομιλητής ήταν μία από τις μεγαλύτερες μορφές της νεοελληνικής φιλόλογίας, ο Ιωάννης Συκουτρής (καθηγητής στο Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο Λάρνακας 1922-1924), ο οποίος ανέφερε και τα ακόλουθα για τον τιμώμενο] :

Άνθρωπος αληθινά εξευρωπαϊσμένος ο Μενάρδος, ησθάνετο ότι η μεγάλη ζημιά της πνευματικής μας ζωής, η κατάρα, νομίζει κανείς, του πνευματικού μας βίου από των Βυζαντινών και εξής, είναι η φυγή από την πραγματικότητα, η ανικανότης μας ν’ αντικρύσωμεν ανδρικά και ρεαλιστικά την ζωήν. Αντ’ αυτού καταφεύγομεν είς άγονον και ομφαλοσκοπικόν παρελθοντισμόν, ή χειρότερον ακόμη, λησμονούντες ότι δια το μέλλον εργάζεται γόνιμα και μόνιμα, όστις εργάζεται αληθινά δημιουργικώς δια το παρόν. Και αυτός ο συνεσταλμένος και φιλήσυχος έβλεπεν, ησθάνετο καλύτερα, πόση ανανδρεία κρύπτεται εις εκείνους, οι οποίοι αποστρέφουν το πρόσωπον είτε από το παρελθόν είτε από το παρόν.

αναδημοσίευση από: https://larnaka.wordpress.com/2012/01/27/326-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CE%AF%CE%BC%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AC/

Σίμος Μενάρδος (Μυτιλήνη 1872 - Αθήνα 1933)

Ο Σίμος Μενάρδος (Μυτιλήνη 1872 - Αθήνα 1933) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Σπούδασε νομικά και φιλολογία στην Αθήνα και διετέλεσε διευθυντής της Σχολής της Λάρνακας μέχρι το 1898, οπότε και παραιτήθηκε και άσκησε την δικηγορία στην Κύπρο. Το 1907 διορίστηκε επόπτης της Παιδείας της Κύπρου και ίδρυσε το Κυπριακό Αρχαιολογικό Μουσείο στη Λευκωσία. Έκτακτος καθηγητής (λέκτορας της Μεσαιωνικής και Νέας Ελληνικής Φιλολογίας) στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1908 και μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1911 έως το 1933, το 1925 - 1926 ήταν και πρύτανης του πανεπιστημίου. Δίδαξε επίσης νεώτερη ελληνική ποίηση το 1919 στο King's College του Λονδίνου, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Από το 1926 ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Στίς 25 Μαρτίου 1929, εκφώνησε λόγο στην συνεδρία της Ακαδημίας για την βράβευση απ᾿αυτήν με αργυρά μετάλλια του έργου του ζεύγους Σικελιανού για την Δελφική Προσπάθεια του.

Μετέφρασε πολλά έργα αρχαίων ελλήνων συγγραφέων, έγραψε ποιήματα και μελέτες σχετικά με την Κυπριακή διάλεκτο και τα τοπωνύμια της Κύπρου και μετέφρασε την Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας του Gilbert Murray.

Έργα του

• Η Ρήγαινα, 1901
• Τοπωνυμικαί και λαογραφικαί μελέται
• Περί των ονομάτων των Κυπρίων, 1904
• Θρήνος της Κύπρου, 1906
• Τοπωνυμικόν της Κύπρου, 1907
• The value of byzantine and modern greek in hellenic studies: an inaugural lecture delivered before the university, 1908 (1909)
• Δύο Ζακυνθηνοί ποιηταί, 1910
• Επιτύμβιοι επιγραφαί εκ Κύπρου, 1910
• Η εν Κύπρω Ιερά Μονή της Παναγίας του Μαχαιρά, 1914
• Πανηγυρικός εις την προέλασιν του ελληνικού στρατού : εκφωνηθείς τη 13 Μαίου 1920 / Μενάρδος, Σίμος, ; Πολέμης, Ιωάννης, 1920
• 1821-1921 : Tρεις λόγοι / Σίμου Μενάρδου, 1921
• Ο κριτής των κριτών : απάντησις, 1923
• Στέφανος : Εκλογαί αρχαίων ποιημάτων / κατά μετάφρασιν Σίμου Μενάρδου, 1924
• Λόγος εκφωνηθείς εν τη μεγάλη αιθούση του Πανεπιστημίου τη 28 Φεβρουαρίου 1926 κατά την ανάληψιν της πρυτανείας του Πανεπιστημιακού έτους 1925-1926, 1926
• Περί των τοπικών επιθέτων της νεωτέρας ελληνικής, 1927
• Επιγράμματα, 1930
• Περί τοπωνυμίων της νήσου Τήνου, Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών
• Ενας χαρακτηρισμός: ο Ψυχάρης, η δημοτική, η εποχή του
• Γλωσσικαί μελέται
• Εμμανουήλ Ροΐδης
• Ποιοι ήσαν ο Τσάκωνες
• Εξέλιξις και προφορά της ελληνικής : τέσσερα οξφορδιανά μαθήματα

πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B4%CE%BF%CF%82

Επιγράμματα ΧΧVI

Κύπρο μου, από τα δέντρα σου την χαρουπιά πονώ˙

πάντα σγουρή και πράσινη, μηδέ βροχή δεν θέλει˙

γεννά απ’ της ρίζας τον χυμό καρπό παντοτινό˙

ραβδίζουν την αλύπητα κι αυτή τους δίνει μέλι.

Σίμος Μενάρδος, Επιγράμματα, Αθήνα 1930