η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ «ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ / Ξύστρας Δημήτρης

----------

Από το μίσχο

φύτρωσα

σαν μπόλιασμα τ’ Απρίλη,

πορφύρα κι’ άνεμος

γλυκός

μου μάγεψαν τα χείλη.

Κλειστό παράθυρο

ήμουνα

που ‘κρυβε την ελπίδα,

σαν καρυοφύλλι

στη σκλαβιά…

κι’ αχόρταγη ανάσαινα

τη μυρωδιά της νιότης

σαν αφρισμένο

πέλαγο,

σαν θάλασσα πλατιά.

Φλέρταρα

με την ηδονή

μπροστά στην Άγια Πύλη,

γευόμουν

απ’ τ' αμπέλι Σου

το πορφυρό σταφύλι.

Στα στήθια μου

εκούρνιασε

της ηδονής το θαύμα

και θήλασε κι’ ο διάβολος

απ' το δικό της γάλα.

Στο στέρνο μου

κάτω απ’ το φως

πλαγιάζανε στρατιώτες,

με το κρασί

τους κοίμιζα

σε φτερωτή σπηλιά,

για δυο σταγόνες

όνειρο,

έπλενα μες το κύμα

την ματωμένη τους ψυχή

σε έρμη ακρογιαλιά.

Μου ‘βαλες

τόσες ομορφιές

σ’ ολόχρυσο ποτήρι,

που πόθησα

στο ξύπνιο μου

και τα γλυκά Σου χείλη.

----------

Στην κρίση Σου

εναπέθεσα

τις αμαρτίες μου όλες,

σαν άτια που καλπάζουνε

να φύγουν μακριά

και σέρνουνε μιαν Άνοιξη

σε μαγεμένες ρόδες

που όσο κι’ αν τρέχουν,

φαίνονται

ακόμα πιο κοντά.

ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ / Ξύστρας Δημήτρης

Ένα φεγγάρι απρόθυμο

στον ουρανό χαράζει,

σαν βρέφος

μες τα σπάργανα

στα σύννεφα πλαγιάζει.

Ένα φεγγάρι πελιδνό

στον ουρανό που ψάχνει

τον κύρη του

στη μια πλευρά,

τη μάνα του στην άλλη.

Μες τις νεφέλες χάνεται

δεν θέλει να κοιτάζει

στα καταφύγια κρύβεται

το πνίγει το μαράζι

Ένα φεγγάρι πάγωσε

με του Μαρτιού

τ’ αγιάζι, ανήξερο

από θάνατο

τον πόλεμο τρομάζει.

ΤΟ ΜΕΣΙΑΝΟ ΚΑΤΑΡΤΙ / Ξύστρας Δημήτρης

Σε μια πρωτόγονη

σπηλιά, φωτίστηκαν

δυο σώματα,

δείχνοντας από μακριά

του φάρου τα καμώματα.

Και δυο πουκάμισα

αδειανά,

βρεγμένα από το κύμα,

αγνάντευαν

τη θάλασσα,

στρωμένα στα χαλίκια.

Τώρα μιλούν τα σώματα,

μια γλώσσα

όλο χρώματα

κι’ οσφρήζονται

τ' αρώματα

απ' του γιαλού τα φύκια.

Τα δυο κορμιά τους

σμίγουνε,

το ένα τ’ άλλο πίνουνε

και τα φιλιά αρμενίζουνε

σε κόλπους με ζαφείρια.

Το μεσιανό κατάρτι του

καμένο απ' την αλμύρα,

πρόταξε ο νιός

που αρμένιζε

με τον αέρα πρίμα.

Φουρτούνιασε

η θάλασσα,

αρσενικό με θηλυκό

παλεύουν για το δίκιο,

μα το κατάρτι στο καιρό

με τ’ άρμενα τριγύρω του

στέκει παλληκαρήσιο.

Με όρτσα πανιά

και κραδασμούς

πλέει προς τον ισθμό,

κατάρτι σε άστατο καιρό

που αφρίζει από θυμό.

Η θηλυκιά της δύναμη

θεριεύει τον ειρμό,

που μπαίνει

αργά και σταθερά

να δώσει τον ρυθμό.

Σαν το μπαρούτι

ανάψανε

γενήκανε μια σάρκα,

για τη χαρά της ηδονής,

που σαν βουνό υψώνεται,

μ’ αρώματα κι’ αγκάθια.

Ο φάρος ετυφλώθηκε,

δεν σάλευε το κύμα

και δυο πουκάμισα

αδειανά,

αντίκρισε ο Αυγερινός

στρωμένα στα χαλίκια.

Πυρά / Δημήτρης Ξύστρας

Μεταλαμβάνουν

οι αισθήσεις

την πυρά

πριν την φυγή

και η θάλασσα

ως λυτρωτής,

ανακυκλώνει

της ψυχής

το υπόβαθρο.

Τα νύχια μου

λαξεύουν μάρμαρα

φτιάχνουν τα πρώτα

του έρωτα

γλυπτά τραγούδια

κι'όλα τα δέντρα

τραγουδούν

αγκαλιασμένα,

της φωτιάς.

Ο παραστάτης

Άγγελος,

χωρίς δουλειά,

φεύγει γι'αλλού,

σ'άλλους γιαλούς.

Πικρό θολό

του ονείρου μου σημάδι,

από το θαύμα

της ζωής φεύγει κι' αυτό

για ένα ταξίδι μακρινό

για κάποιους

ξένους ουρανούς,

για κάπου αλλού..!

Αλληγορία / Δημήτρης Ξύστρας

 

Μη με ρωτάς για το θεό

αν ψάχνω να τον βρω.

Μην με ρωτάς για ποίηση,

δεν ξέρω τι να πω...

Ίσως θα πρέπει να σου πω:

πολύχρωμα γεράνια

π` ανεβοκατεβαίνουνε

ψηλά στον ουρανό..;

Ίσως θα πρέπει να σου πω:

και για χλωμά φεγγάρια

που πλέκουν τα μεσάνυχτα

με το δικό τους φως..;

Μα δεν γνωρίζω να σου πω

σταμάτα να ζητάς

ατίθαση απάντηση,

με γέλιο ή με δάκρυ,

λόγια που βάζουνε

φραγμούς στη ποίηση

και άκρη..!

Εκεί που κοντανάσαινα

στης ξενιτιάς τη στράτα,

δίψασα και μου φέρανε

νερό να δροσιστώ.

Δίψασε όμως κι η ψυχή

κι εζήτησε να έχει

κάτι κι αυτή να "δροσιστεί".

Και σφύριξαν τα χείλη μου

ένα γλυκό σκοπό και ήπιε

και ξεδίψασε, που εβρέθηκε

μονάχη ,εκεί στην έρμη

ξενιτιά μακριά από το θεό.

Μια νύχτα που σαλεύανε

του φεγγαριού τα φώτα

πάνω στο τζάμι,

εφαίνονταν, διπλά

και τρίδιπλά...

κι όταν το έκανα γραφή,

έγινε σαν το ποίημα

και ήπιε πάλι η ψυχή,

μ`αυτή την αφορμή.

Όπως με παίρνουν

οι ρυθμοί,

σαν άνεμοι ανταληγείς,

κόντρα

στους άλλους τους καιρούς,

θα τρέχουν οι καημοί.

Είναι σαν άπειρο,σαν φως..;

Το κάθε τι με τον καιρό..;

Μη με ρωτάς η ποίηση

αν είναι ωραία λόγια,

μη με ρωτάς για το θεό

δεν ξέρω να σου πω