----------
Από το μίσχο
φύτρωσα
σαν μπόλιασμα τ’ Απρίλη,
πορφύρα κι’ άνεμος
γλυκός
μου μάγεψαν τα χείλη.
Κλειστό παράθυρο
ήμουνα
που ‘κρυβε την ελπίδα,
σαν καρυοφύλλι
στη σκλαβιά…
κι’ αχόρταγη ανάσαινα
τη μυρωδιά της νιότης
σαν αφρισμένο
πέλαγο,
σαν θάλασσα πλατιά.
Φλέρταρα
με την ηδονή
μπροστά στην Άγια Πύλη,
γευόμουν
απ’ τ' αμπέλι Σου
το πορφυρό σταφύλι.
Στα στήθια μου
εκούρνιασε
της ηδονής το θαύμα
και θήλασε κι’ ο διάβολος
απ' το δικό της γάλα.
Στο στέρνο μου
κάτω απ’ το φως
πλαγιάζανε στρατιώτες,
με το κρασί
τους κοίμιζα
σε φτερωτή σπηλιά,
για δυο σταγόνες
όνειρο,
έπλενα μες το κύμα
την ματωμένη τους ψυχή
σε έρμη ακρογιαλιά.
Μου ‘βαλες
τόσες ομορφιές
σ’ ολόχρυσο ποτήρι,
που πόθησα
στο ξύπνιο μου
και τα γλυκά Σου χείλη.
----------
Στην κρίση Σου
εναπέθεσα
τις αμαρτίες μου όλες,
σαν άτια που καλπάζουνε
να φύγουν μακριά
και σέρνουνε μιαν Άνοιξη
σε μαγεμένες ρόδες
που όσο κι’ αν τρέχουν,
φαίνονται
ακόμα πιο κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου