Ήταν το τέλος
μια έκρηξη ωραία
στα μάτια τ'ουρανού
κράτησα τις μνήμες αντήλιο
στην τροχιά του φωτός
μην χαθεί η πορεία
από προσώπου γης.
Βαθειά η ρυτίδα του κόσμου
όταν η λύπη ξεχνά να κοιμηθει
μα τι να ωφελεί άραγε
που ακόμα ακούω
τραγούδι πουλιού
τα ματωμένα πρωινά.
Παράξενα μηνύματα
οι αδύνατες φωνές τους
το βλέμμα παγωμένο σίδερο
κι οι πόρτες ανοιχτές
-- η ελευθερία εφήμερη ομορφιά
στο όνειρο του καθενός
έξω ο κόσμος βρυχάται
πληγωμένο θηρίο
κι εκείνα δεν πετούν πια
τουλάχιστον
έχει μια μονιμότητα
η θλίψη της φυλακής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου