Παραλογή : Ποιητική Συλλογή του Παναγιώτη Νικολαϊδη (Εκδόσεις : Gutenberg 2016) (Απόσπασμα)

Οιδίποδας

Θα μείνω στο φως
Δεν έχω άλλο τρόπο να βλέπω
Έτσι με τη δροσιά στα μάτια
κερδίζω σε νόημα
Τρόπος του λέγειν δηλαδή
Ένα μικρό σχήμα λόγου

Καθ’ ότι
ξέρει ο χρόνος
όλα τα σχήματα

Eλπήνορας

Γράφω
κι ας μην έχω δει ποτέ
όλη τη θάλασσα
Χωρίς μια ρίζα θυμαριού
Τούτο εστί το σώμα

Οίη περ φύλλων γενεή

Ένα κουπί καλύπτει τον θόρυβο
που κάνει το αίμα

Ύπνε που παίρνεις τα μωρά
Γλώσσα σκοτάδι αγχέμαχο
Έλα πάρε κι εμένα

Η ποίηση
κυρίες και κύριοι
δεν έδεσε ποτέ τα μαλλιά της

ΣΗΨΗ

Τι κι αν ξηλώνει ο θάνατος
Εμείς υφαίνουμε δεινά
Ακόμη και τ` αλάτι συντηρήσαμε
Είναι και τούτη μια μορφή ταρίχευσης
πιο δίκαιη κοινωνικά

Στην εποχή της αποδόμησης
η γη εν μας χωνέφκει

(εν=δεν, χωνέφκει= χωνεύει)

Η αρπαγή της Αθηνάς

Δεν πρόλαβε να πηδήξει στη θάλασσα
Στη γλυπτοθήκη του Μονάχου
εκτίθεται σήμερα η Αφαία Θεά
μαζί με τ’ άλλα γλυπτά
από μάρμαρο
αγνώστου τεχνίτου

Παναγιώτης Νικολαΐδης (βιογραφικά στοιχεία) / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Ο Παναγιώτης Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1974. Είναι πτυχιούχος της βυζαντινής και νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου. Εργάζεται ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Ποιήματά του, μελέτες και βιβλιοκρισίες δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Ποιητικές Συλλογές

·       Ξενιτεύομαι μ' ένα φωνήεν, Πλανόδιον(τιμήθηκε με το κυπριακό κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου λογοτέχνη) (2012)

·       Σαν ίαμβος καθρέφτης, Πλανόδιον (2009)

·       Παραλογή (Εκδόσεις : Gutenberg 2016) 

[Πάντα υπάρχει ένα ποίημα] / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Πάντα υπάρχει ένα ποίημα ένα ποτάμι ένα πουλί

Κάθε νύχτα το πουλί ξεδιψά στο ποτάμι

κι ύστερα κρύβεται βαθιά μέσα στο ποίημα

Κάθε πρωί ξυπνά στο γαλάζιο

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Άμα το αίμα

άμα στερέψει το ψωμί

εμένα η νύχτα μου

Γιατί ’ναι νύχτα

δεν θωρείς

πως κάνουν ζάπινγκ

στο μέλλον μας

κι εμείς ξυπνάμε

φοβισμένοι

στο χιόνι

Άμα το αίμα

άμα στερέψει το ψωμί

εμένα η νύχτα μου

Γιατί ’ναι νύχτα

δεν θωρείς

Περνώ τα σύνορα

της ποίησης

και ζώνω με εκρηκτικά

τις λέξεις

το ποίημα το διαβάσαμε στο σύνδεσμο: http://www.chronosmag.eu/index.php/g-s-sps-l-p-16.html

[Όταν αγάπη αρχίζει] / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Όταν αγάπη αρχίζει

ανοίγει βάραθρο λευκό

Ξεμανταλώνει φως χρυσό

σε νυχτωμένο κήπο

Όταν αγάπη τελειώνει

ξεπλένει το αίμα βιαστικά

Μπαλώνει χάδια χρώματα φτερά

σε πεθαμένο σώμα

Όταν αγάπη πέσει στο κενό

δέντρο που έχασε το φως

αντίλαλος στο χρόνο

[Όσο και να τεντώνω] / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Όσο και να τεντώνω

δέρμα του καιρού

βαθαίνουν στο σώμα οι ρωγμές

φλέβες στεγνώνουν

Όσο και να λυγίζω

κόκκοι θανάτου

διαστέλλουν την όραση

Κι όμως αόρατη χορδή

ρυθμός ζεστός

βαθιά μές στο σηκώτι

Είναι που σε περίμενα στα χείλη

να μάθω πάλι το νερό

Είναι που σε περίμενα στοφως

Κρυφός σφιγμός

στα δάχτυλα του χρόνου

Οινοποίηση (μικρό απόσπασμα) / Νικολαΐδης Παναγιώτης

Φτωχέ μου στίχε

Εν θα γίνεις ποττέ σου

Μαραθεύτικον. (σελ. 17) 

Έναν ποίημα

 Έμεινεν στο συρτάριν

 Τζι εγίνην κρασί. (σελ. 18)  

Δουλεύκω λευκόν

 Πιστεύκω στο κότσινον

Είμαι ποιητής. (Σελ: 22)

    Είντα ‘ν’ που θέλεις;

Με πίννεις με δκιαβάζεις

 Ππέσε τζοιμήθου. (σελ. 27)  

Ο,τι τζι’ αν πούσιν

Εσού πάντα να ξέρεις

Είμαι σταφύλιν. (σελ. 39) 

Ξενιτεύομαι μ’ ένα φωνήεν (απόσπασμα) / Νικολαΐδης Παναγιώτης

ανοίγει φόβος
και φτερό Μάτι φιδιού
ο χρόνος
++
ξυπνά η μάνα
με ξυπνά
ψήνει καφέ να σηκωθεί
οχιά ο χρόνος
++
δίχως επίθετο
τη θράκα του θανάτου
θωπεύω
++
έμπης τζ’ ο τόπος έφεξεν
εστάξαν φως τα δέντρα
++
σε τούτο το βάραθρο βάση μου είναι η Στιγμή
ο Σολωμός κομήτης
++
 δίχως πατρίδα
περπατώ στον χρόνο πόνο
πόντο
++
 η πένα μου βαθιά
φλεβίτιδα
βάφει το ποίημα μαύρο
++
 χρόνια εμπορευόμαστε
το φως
κι όμως σκοτάδι
ασάλεφτο
++
 με φυσικό αέριο
ορύσσουμε
ξανά
την ιστορία
++
 όταν ο άνθρωπος πεινά
το μάτι του ζώου
βαθαίνει
++
 μ’ ένα στενό ντουφέκι
πενθώ
τα τρομαγμένα κοπάδια
++
 με φως σφαλίζουμε τα μάτια
των νεκρών
++
 σε εποχή τετράγωνη
θάνατος και ζωή
εξέχουν
++
 πεθαίνοντας έρχεται η ποίηση
++
το ποίημα
δεν είναι αλήθεια
δεν είναι ψέμα
είναι το ουράνιο τόξο
του ποιητή 
++
 
φύτρωσα
στην πέτρα και στον φόβο

++

 
χωρίς βροχή μεγάλωσα
 λιθάρι φως σκοτάδι

++

 
στη γλώσσα μου
 κλίνεται η ψυχή
 σ' όλες τις πτώσεις

++

 
όταν τα σύμφωνα φλέγονται
 ξενιτεύομαι μ' ένα φωνήεν