Σ’ ευχαριστώ / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Σ’ ευχαριστώ

που μου μαλάκωσες την καρδιά

που αφουγκράστηκες την ανάσα

της αγωνίας μου

που προσέγγισες

τον ιριδισμό της ψυχής μου

που είσαι

αυτός που είσαι

και μεταλαμπαδεύομαι

σωστά και ακέραια

για όλα τούτα τα

ειπωμένα

για όλα τούτα

τα ανείπωτα.

Σ’ ευχαριστώ.

Νόστος / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Στους μεγάλους φωταγωγούς της εγκαρτέρησης

μαθητέψαμε κι απόψε, αποκρυπτογραφώντας το φεγγάρι

Το κάστρο του Οθέλλου και η Αλάσια η αρχαία

σεργιάνισαν μνήμες προγονικές

συνοδεύοντας την προσευχή μας.

Παρακαλέσαμε κι απόψε τους ορίζοντες

αναβιώνοντας πανάρχαιες τραγωδίες

στα ιερά άλση της Σαλαμίνας και μορφές Μυκηναϊκές.

Λίγη μοσχοβολιά από λεμονανθούς ζητήσαμε,

ψάχνοντας τις άκρες των καιρών

Λίγη αλμύρα από τη θάλασσα της Αμμόχωστος

Λίγο βασιλικό στη γλάστρα

Κι ένα παιδί και το τραγούδι του

Κι ένα παιδί και το τραγούδι μας

           Νησί μου

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Συντροφιά με τους ανέμους περπατώ

Σταθμίζω εσωτερικά αντικρύσματα

Ψυχεδελικές διαστάσεις.

Σ’ ανομολόγητους κρουνούς πλαταίνω το κορμί μου.

Αγγίζω εμπειρίες πρωτόγνωρες

Συνειδητοποιημένες μεταστάσεις.

Η αφή σου κι η αφή μου

Διάνοιξη οφθαλμών.

Κλείνω τις παλάμες

Στη γεύση του ενός δευτερολέπτου

Στο μάτι του Θεού

Διαστέλλω τις κόρες της ψυχής μου.

ΜΟΝΩΣΗ / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Τούτη η θάλασσα πνίγηκε στο αίμα μας

Κι απόμειναν ξέμπαρκα τα καράβια μας.

Έδυσε ο εισπράχτορας ήλιος

Κι απόμειναν κατακάθια απροσπέλαστων μελαγχολιών

Απόμειναν

Μόνωση κι υλοποίηση των αναστεναγμών μας.

Ιερουργικά / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Για Σε

το πρώτο δάκρυ κύλησε

για Σε

Μητέρα πάναγνη

ιερουργικά αναδύθηκε

Η καρδιά στ’ αργαστήρι του νου.

Στην Αγία Σου Τράπεζα

θε’ να τεθεί το τάμα!

Στην Αγία Σου Τράπεζα

Παναγιά της Ασίνης

αναβίωσαν τα παιδικά όνειρα

στο τοπίο σου βούλιαξα

Παναγιά της Ασίνης.

Καινούργιοι δρόμοι / Γιαγκουλλή Χριστούλα

Καινούργιοι δρόμοι

χαράσσονται στο μέτωπο

της μέρας.

Καινούργιοι δρόμοι

χαράζουν

το καθάριο πρόσωπο της αυγής!

ΩΡΕΣ ΚΥΠΡΟΥ /Γιαγκουλλή Χριστούλα

Τα δικά μας ξεκληρίστηκαν.
Τα δάχτυλα ψαχουλεύουνε τα χείλη
Σφίγγοντας τ’ αστροπελέκι μιάς ανατολής
Που πέθανε.

Πικρή αντιφεγγιά
Στο πλατύφυλλο του πλατάνου
Αργοπαίζει το φεγγάρι τις θολωτές του ανταύγειες.
Τα γιασεμιά δένουν τη νεροσυρμή του ονείρου
Μες στην απροσδιόριστη ματιά της Ρωμιοσύνης.

Ξεμοναχιάζονται οι στιγμές
Και πως να τραγουδήσω
Την ανεμόδαρτη τρικυμία πως
Να την κοπάσω;