Όνειρα Αμενηνά: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Χατζηχαμπή / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΜΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΑΘΗΝΑ, 2014

Πατέρας προς γιο

Σ’ ευχαριστώ μικρέ μου γιε,
που μ’ έκανες και πάλι
την περικεφαλαία να φορέσω του Αχιλλέα,
το στήθος να καλύψω πανοπλία,
σπαθί για να κρατήσω και ρομφαία.

Πώς ήξερες μικρέ Αχιλλέα,
μες στου σχολειού σου τη μικρούλα την αυλή,
ότι σε μάχες τριγυρνώ όλη τη μέρα,
ότι με δόρυ και σαγίττα είν’ πολλοί.

Σ’ ευχαριστώ μικρέ Αχιλλέα,
παιδί που μ’ έκανες και πάλι,
γυρνώντας τη ζωή μου όλη πίσω,
λάθη και αστοχίες που ’χω κάνει
μεμιας απ’ την αρχή να τα γυρίσω.

Να ’σαι δυνατός, μου πες το πρωί,
δίνοντάς μου στο μέτωπο ένα φιλί,
μα ξέχασες πως εγώ είμαι ο πατέρας
και συ’ σαι μοναχά ένα παιδί.

Όνειρα αμενηνά

Όνειρα αμενηνά παγιδευμένα
στη δίνη της αδίστακτης κλεψύδρας,
αιματόβρεχτο βόλι ο κάθε κόκκος της άμμου της.

Άνοιξη παραδομένη
στη θάλασσα των δακρύων,
στον άνεμο που ανταριάζει και λυσσομανά.

Μοναχικά θαλασσοπούλια
ισορροπούν σε ουράνια ρεύματα,
μελωδούν την ενάλια αύρα.

Θαλερά φωταξίδια στον ζόφο της νύχτας μας,
πολύτιμα πετράδια που αντιφεγγίζουν
το προαιώνιο κάλλος,
το φώς το πρώτον,
δεσμίδα φωτός που γεννάει κυκλάμινα
πάνω στην πέτρα.

Αιέν ονειρεύεσθαι…

Στην ακτή των ποιητών: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Χατζηχαμπή / Βιβλιεκδοτική, Λεμεσός, 2008

Προς Ποίηση

Πού ήσουνα;
Σε έψαχνα στιγμές, λεπτά, ώρες,
μήνες ολάκαιρους,
διείσδυσα στους φλοιούς και στο ξήλωμα των φυτών,
στις χωμάτινες στοές των σκωλήκων,
στις λευκές νύκτες τ’ ουρανού
και στις μαύρες μέρες του χρόνου,
έπεσα μαζί με τις πρώτες ψιχάλες και δεν σε βρήκα.
Μην ήσουνα κρυμμένη πάλι
ανάμεσα στα παιγνίδια των παιδιών
και έφτιαχνες ήλιους;
Μην έκοβες τη θάλασσα σελίδες και τον κόσμο μου στίχους;

Αντίδωρο

Αφιερωμένο στους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού

Σήμερα μεταγγίσαμε αίμα στο συρματόμπλεγμα
να ζωντανέψει και να φύγει.

Σήμερα μεταγγίσαμε αίμα στον ιστό της σημαίας
να δρασκελήσει τη γραμμή,
να λευτερώσει τον Πενταδάκτυλο.

Σήμερα τις φωτιές π’ άναψαν
τις σβήσαμε με ελιά και δάφνη.

Απ’ τ’ αλωνάκι της σιγής: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Χαυζηχαμπή/ Λεμεσός, 2002

Αύγουστος

Έτσι μου ’ρχεται να του πλέξω ένα στεφάνι γιασεμί
για τα καστανά σγουρά μαλλιά του,
έτσι μου ’ρχεται να του χαρίσω ένα σπάνιο αλίανθο
να τον κρατά, καθώς τα κύματα θα προσκυνούν τα πόδια του,
σαν περπατά στην ακροθαλασσιά των Φοινικούδων,
σαν θα ’χει υπό μάλης την πανσέληνό του.

Για μια σταγόνα

Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε
ν’ ανυψωθείς απ’ τη θάλασσα,
να γίνεις κύμα,
και σαν σταγόνα να ξεπεράσεις τον βράχο σου
κι’ έπειτα σαν ένα μικρό φωτάκι, ταπεινό,
λαμπυρίζοντας ν’ αντιφεγγίζεις το φωτεινό ηλιοτρόπιο;

Ανδρέας Χατζηχαμπής (βιογραφικό)

Ο Δρ Ανδρέας Χατζηχαμπής γεννήθηκε στη Λευκωσία και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ε

Ποιήματα, μελέτες και άρθρα σε έγκριτα περιοδικά της Κύπρου, της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ιταλικά, Σέρβικα και στα Γερμανικά.

Ανθολογήθηκε σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες. Δημοσίευσε επίσης κείμενα λογοτεχνικής κριτικής.

Απέσπασε το A΄ Πανελλήνιο Βραβείο Ποίησης (Μικρής Ποιητικής Συλλογής) σε πανελλήνιο διαγωνισμό.

Ποιητικές Συλλογές:

1. Απ’ τ’ αλωνάκι της σιγής, Λεμεσός, 2002

2. Στην ακτή των ποιητών, Βιβλιεκδοτική, Λεμεσός, 2008

3. Όνειρα Αμενηνά, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΜΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, ΑΘΗΝΑ, 2014

Η Ελληνική γλώσσα / Χατζηχαμπής Χαρ. Ανδρέας

με βοτανικούς όρους

Πολυετής, πολύκλαδη, σαρκώδης,

ολόρθη, έμμορφη, αγαπημένη,

ανεμοχωρούσα πολύμορφους

απαστράπτοντες κρυστάλλους,

μονήρη, επάκρια, ακέραια,

λευκά πολυπέταλα άνθη,

σε δρυμούς παγερούς και

θερμούς σταχυώνες,

σε βραχώδη πρανή και

βαλτώδεις λειμώνες,

σε κορφές φωτεινές και

φαράγγια σκιώδη,

του κόσμου υψίπεδο,

η ελληνική μας η γλώσσα.

Για μια σταγόνα / Χατζηχαμπής Χαρ. Ανδρέας

                Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε

ν’ ανυψωθείς απ’ τη θάλασσα,

να γίνεις κύμα,

και σαν σταγόνα να ξεπεράσεις το βράχο σου

κι’ έπειτα σαν ένα μικρό φωτάκι, ταπεινό,

λαμπυρίζοντας ν’ αντιφεγγίζεις το φωτεινό ηλιοτρόπιο.

Κοινωνία της πληροφορίας / Χατζηχαμπής Χαρ. Ανδρέας

                Τρέχουμε παραδαρμένοι μέσα στη θύελλα των καιρών

για το αποθησαύρισμα πληροφοριών κωδικοποιημένων

με αριθμούς.

Υδρορροές πληροφοριών που γίνονται ποταμοί

και φουσκώνουν,

και γίνονται χείμαρροι

ορμητικοί,

και γίνονται θάλασσες,

και γίνονται ωκεανοί,

και πλημμυρίζουν το ανθρώπινο μυαλό,

που βουλιάζει στην ατέρμονη,

απύθμενη αριθμολογία.

Ποια πληροφορία μπορεί να καταγράψει

χελιδονοφωλιές που ξαναζωντάνεψαν,

μυγδαλιές μυριάνθιστες, κατάλευκες, πανώριες,

τη γαλήνη του μικρού παιδιού που κοιμάται

στην αγκαλιά του Κυρίου,

και του πουλιού το πρώτο αδέξιο ανέμισμα,

το θρόϊσμα του πρώτου φύλλου που’ πεσε κίτρινο,

το χάδι της θάλασσας στην ακτή των κογχυλιών,

τ’ αποψινού αστεριού το στερνό φωταξίδι ;

Ποια πληροφορία μήνυσε

στους λιγοστούς αποδέκτες της,

τη φωνή της Ζωής στις χορδές της ψυχής μας ;

Τη φωνή της Ζωής,   …της Ζωής,       …της Ζωής...

Ο Ανεμής / Χατζηχαμπής Χαρ. Ανδρέας

Ο Ανεμής τριγύρναγε γύρω του εκοιτούσε

και έβλεπε και θαύμαζε κάθε λογής λουλούδι

και έβλεπε και θαύμαζε κάθε λογής το χρώμα

πράσινο, κίτρινο, μελί, σταρένιο και γαλάζιο

τά΄βλεπε και προχώραγε και τους χαμογελούσε

σ’ εκείνο που εστάθηκε ήταν αυτό το ρόδο

το ρόδο που του μίλαγε κι΄ας μην έβλεπε στόμα

το ρόδο που του έπαιζε κι΄ας μην έβλεπε λύρα

εστάθηκε το μύρισε κι’ έμεινε το κοιτούσε

και είπε κι΄αποκρίθηκε στο μόνο τούτο ρόδο

«Εσένα θέλω Ροδινή, εσένα πού’ χεις χάρη

που με κοιτάς και γεύομαι ρανίδες ευτυχίας

που μου μιλάς κι’ ακούγεσαι σε κάθε κύτταρό μου

που μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ και μόνο αυτό μου φτάνει».

Πνευματική πολιτεία / Χατζηχαμπής Χαρ. Ανδρέας

Πόσοι στ’ αλήθεια ποιητές ταυτόχρονα,

μονήρεις,

αφήνοντας πίσω τους πόλεις και κτίσματα,

τείχη και μέταλλα,

αποτραβήχτηκαν σε αυτή την ακτή,

σε κάθε ακτή,

εκδυόμενοι της ψυχής τους το όστρακο,

να σχηματίσει μαζί μ’ αυτά των προηγούμενων ποιητών

θίνες ανά τους αιώνες; Ως οι δρυάδες και οι νύμφες,

ως οι νεφέλες και οι νηρηίδες

μεταβαίνουν εις την ενωποιό

πάγλαυκη πνευματική πολιτεία,

με τα φτερά της ίριδας,

με τις ακτίνες του ήλιου,

να συναντήσουν αχανή

τα ποσειδώνια λειβάδια των οραματισμών

και τις υγρές ερήμους των στοχασμών,

να δουν τα ψάρια πουλιά,

τους ανθρώπους θεούς.

Αστέρια κρατούν στις απαλάμες,

προικιά της θάλασσας και φυλακτά,

σαν το σκοτάδι και πάλι  κρύψει

του ήλιου τα μάτια τα λαμπερά,

θα’ ναι αυτά για να φωτίζουν

τη γη, τη θάλασσα και τα παιδιά.