Πόσοι
στ’ αλήθεια ποιητές ταυτόχρονα,
μονήρεις,
αφήνοντας πίσω
τους πόλεις και κτίσματα,
τείχη και
μέταλλα,
αποτραβήχτηκαν
σε αυτή την ακτή,
σε κάθε ακτή,
εκδυόμενοι της
ψυχής τους το όστρακο,
να σχηματίσει
μαζί μ’ αυτά των προηγούμενων ποιητών
θίνες ανά τους
αιώνες; Ως οι δρυάδες και οι νύμφες,
ως οι νεφέλες
και οι νηρηίδες
μεταβαίνουν
εις την ενωποιό
πάγλαυκη
πνευματική πολιτεία,
με τα φτερά
της ίριδας,
με τις ακτίνες
του ήλιου,
να συναντήσουν
αχανή
τα ποσειδώνια
λειβάδια των οραματισμών
και τις υγρές
ερήμους των στοχασμών,
να δουν τα
ψάρια πουλιά,
τους ανθρώπους
θεούς.
Αστέρια
κρατούν στις απαλάμες,
προικιά της
θάλασσας και φυλακτά,
σαν το σκοτάδι
και πάλι κρύψει
του ήλιου τα
μάτια τα λαμπερά,
θα’ ναι αυτά
για να φωτίζουν
τη γη, τη
θάλασσα και τα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου