Μα αλήθεια,
πότε γέρασε η ομορφιά,
δεν έτυχε να
δω ζαρωματιές στη μνήμη μου.
Άνοιξα αγκάλες
σε αποικίες γυναικών
σε θαυμαστό
ταξίδι ερωτικό
και πληγώθηκα.
Εσύ, γυναίκα,
που γνώρισες εμέ κατακτητή,
σε έρωτα
συνέταιρο,
σε πολιτείες
ονειρεμένες, απάχικες,
σε παθιασμένες
λάγνες θάλασσες,
έλα και σκέψου
κάτι φωτεινό.
Δεν ανθίζεις
και χειμώνιασε η γης.
Μάζεψες ότι
είχα ερωτικό,
δραπέτευσες
στο παρελθόν
κι έκανες τη
σκέψη μνήμη.
Μάταιος,
λοιπόν, ο έρωτάς σου, αγκάθι βλαβερό,
δεν έχεις πια
αγκαλιά να με υποδεχτείς,
δεν ακούγεται θόρυβος φιλιών,
ώ και πώς
μυρίζει έρωτα μπαγιάτικο η νύχτα.
Στάζουν
σκοτάδι τα μαλλιά σου
κι εγώ
ντυμένος στον παλιό μου εαυτό
παλεύω σε μωβ
ωκεανό με μικρό καράβι,
σε σταθμούς
βρωμερούς,
όπου κόρες
απαλλαγμένες απ’ την παρθενιά τους
ερωτεύονται σε
γερασμένες γυναικείες μυρμηγκιές.
Περίπλοκη
υπόθεση η δυστυχία,
ανυπόφορη η
ευφράδεια του ποιητή.
Τι να
μοιραστεί πια μαζί μου
ο Θεός κι εσύ;
Λεμεσός
Απρίλης 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου