[Στο λυκόφως της ζωής ] της Κυριακής Σαντή

Στο λυκόφως της ζωής 
τα όνειρα αιωρούνται 
στο λίγο φως που τρεμοσβήνει. 
Ότι ζωγραφίσεις στο καμβά της αναμονής 
χάνεται βίαια, ξεσκίζεται...

Αφήνεις στη σκιά του χρόνου 
το παραπονεμένο τραγούδι της ζωής σου
να ταξιδεύει στον ορίζοντα του ποτέ. 
Φοβάσαι την άδεια καρδιά που κουβαλάς. 

Το φανάρι της ζωής θ΄ αφήσεις πίσω 
δίπλα σ΄ ένα ξεχασμένο τετράδιο ψυχής 
σ'  ένα μισοτελειωμένο πίνακα ζωής. 

Παλεύεις με τα φαντάσματα του παρελθόντος
ουρλιάζεις στις ερινύες του σήμερα
Μα η φωνή σου 
απόηχος μια άτολμης πορείας που σβήνει...
και χάνεται
στη διαδρομή της μυστικότητας. 

Δεν ζήτησα πολλά... της Κυριακής Σαντή

Δεν ζήτησα πολλά 
με δεν πήρα ούτε λίγο. 
Της καρδιάς  τ΄απάνεμο λιμάνι 
ποτέ δεν αντάμωσα. 
Στο χαρτί της ψυχής
τον προορισμό έγραψα
με της νυχτιάς τη μοναξιά 
το πινέλλο άπλωσα. 

Με στροβίλισσε ο άνεμος της αναβολής. 
Με χτύπησε στα βράχια. 
Τα θέλω ανεμοδαρθήκανε
στα κύματα της απραξίας.

Πήρα για σωσίβιο τα όνειρα 
καράβι τη θρυμματισμένη μου ψυχή
για ν΄ αναταμώσει τη στεριά της λύτρωσης. 

Γραντζούνησα τη ψυχή μου 
στα βράχια του ονείρου. 
Μάτωσαν τα χέρια 
στ΄  αγκάθια του χρόνου. 
Κουράστηκα να ζεσταίνω 
καρδιές αλλιώς.....

Τη δική μου ν΄ αγναντεύω 
στου χιονιά το στροβίλισμα 
να ξεπαγιάζω στις νιφάδες του χρόνου. 

Χόρεψα το χορό 
που δεν παρήγγειλα. 
Με ζάλισε η μέθη της ατονίας.
Έσερνα τα βήματά μου
με τη ψευδαίσθηση πως χόρευα. 
Μα ο χορός θάνατος ήτανε. 

Κι όμως δεν ζήτησα πολλά. 

Μια ηλιαχτίδα αγάπη
να σκεπάσει το στρώμα της παγωνιάς.

Δεν ζήτησα πολλά...

Μα ακροβατώ ακόμα στο σχοινί της ζωής, 
κρατώντας τα όνειρα...

Προχωρώ!