[Στο λυκόφως της ζωής ] της Κυριακής Σαντή

Στο λυκόφως της ζωής 
τα όνειρα αιωρούνται 
στο λίγο φως που τρεμοσβήνει. 
Ότι ζωγραφίσεις στο καμβά της αναμονής 
χάνεται βίαια, ξεσκίζεται...

Αφήνεις στη σκιά του χρόνου 
το παραπονεμένο τραγούδι της ζωής σου
να ταξιδεύει στον ορίζοντα του ποτέ. 
Φοβάσαι την άδεια καρδιά που κουβαλάς. 

Το φανάρι της ζωής θ΄ αφήσεις πίσω 
δίπλα σ΄ ένα ξεχασμένο τετράδιο ψυχής 
σ'  ένα μισοτελειωμένο πίνακα ζωής. 

Παλεύεις με τα φαντάσματα του παρελθόντος
ουρλιάζεις στις ερινύες του σήμερα
Μα η φωνή σου 
απόηχος μια άτολμης πορείας που σβήνει...
και χάνεται
στη διαδρομή της μυστικότητας.