ΟΡΙΟ / Ελενα Τουμαζη

Κάθε φορά
που το αρχαίο βρέφος με ξεγελά
κι αρχίζει απαρηγόρητα να κλαίει
κραυγές πληρούν το μέσα μου
δωμάτιο

Τα πόδια παραλύουν
πονάω παντού
τρίχωμα καλύπτει το κορμί
η γλώσσα μου πετρώνει
Αγριεύω

Ειναι η κρίσιμη στιγμή

Ένα βήμα προς τα πίσω
Στιβαρό
Μια κίνηση αστραπή
και η ρομφαία πέφτει

Μοιράζομαι στα δυό.

Σκύβω να πάρω το παιδί
και να το νανουρίσω

Τότε ιδρύεται ναός.