Για του αγνοούμενους…

 του Δημητρίου Γκόγκα 

Καθημερινά τους έβλεπε να κατηφορίζουν στις αλυκές. Θα ήτανε πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. Κι ύστερα χάνονταν, πίσω από τα δέντρα και τους αλμυρούς νερόλακκους. Γυμνοί μόνο με ένα άσπρο κάλυμμα στα αχαμνά του κόσμου. Να κρυφτεί η γύμνια τους μαζί με τη γύμνια του κόσμου που τους καταδίκασε. Να κρυφτεί η λήθη και η ενασχόληση να πάρει τον δρόμο της. Έχουμε  πιο σοβαρά πράματα να πούμε. Κοινοπραξίες, Συνομοσπονδίες, Κοινά συμφέροντα, Πώληση της μνήμης, Αλλαγές…..

Ποιος να θυμάται πλέον το παιδί με τη φωτογραφία. Ποιος να θυμάται πλέον τους νέους με τα χέρια πισθάγκωνα και το τσιγάρο να σιγοκαίει στα χείλη, ελάχιστες ώρες πριν παραδώσουν τη ψυχή τους στον κοινό θεό. Πως γίνεται ο ένας κοινός θεός να χωρίζεται σε δύο;

Ύστερα γέμιζαν οι αλυκές από όμορφα φλαμίνγκο.