[Θα έρθει μια μέρα] / Κουππάνου Άννα

 Θα έρθει μια μέρα
Που θα σου πω
Δεύτερη μου όψη
Πώς αν θαύμαζα ανθρώπους
Ίσως να μου προκαλούσες θαυμασμό
Κι αν αγαπούσα ανθρώπους
Ίσως σ’ αγαπώ
Μα δεν θα πω λέξη
Έτσι όπως έχω εκπαιδευτεί
Από σένα και από όλους
Μόνο θα σηκώσω το δάχτυλο
Για να σε υποδείξω
Σε αυτούς που συμμαζεύουν
Τις ανωμαλίες και τα συναισθήματα
Και με άθικτο εγωισμό
Θα σε εγκαταλείψω
Όπως με εγκαταλείπεις εσύ
Κάθε μέρα και κατ’ επανάληψη
 

Πραγμάτω(ν) ποίηση: Βλέπουμε την θέα μόνοι: Ποιητική Συλλογή της Άννα Κουππάνου / Μελάνι, 2013

ΧΘΕΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ... 

Χθες, ήταν Κυριακή.

Κι έκανα όπως όλοι.

Το ετοίμασα,

του έβαλα τα ζεστά του ρούχα.

Κι ύστερα το πήρα στο πάρκο

και κάθισα δίπλα στις μαμάδες.

Άνοιξα λίγο το φερμουάρ της δερμάτινης τσάντας

και χάιδεψα

το λείο, ιδρωμένο πρόσωπό του.

Το κρατούσα εκεί μέσα

και ντρεπόμουν

-σαν τέρας.

Κι ύστερα έκανα

το επαίσχυντο.

Το έβγαλα, το καημένο,

το αναιμικό, το κατακουρασμένο

και το χρησιμοποίησα.

Την 3,2 gigahertz ταχύτητα

και τα 160 του σκληρού,

και τα πλήκτρα

που επιμελώς φροντίζω με ειδικό καθαριστικό.

Καφέ,

Ζάχαρη,

Μακαρόνια

Και να μην ξεχάσω

Να του αγοράσω καινούρια μπαταρία.


ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

τις βραδινές ώρες
το σπίτι μου αναπνέει δυνατά

κάποτε με αγωνία
το ακούω να πνίγεται
γιατί του λείπει το οξυγόνο

αν μπορούσα
θα το έπαιρνα αγκαλιά
"ησύχασε μωρό μου
άγια Μαρίνα και κυρά..."
θα του ψιθύριζα

μα είμαι μικρή
και με γελούν οι λέξεις


και αποσπασματικοί στίχοι:

[...] Και αποφασίστηκε να γίνω 
μες στην πυρά του εργαστηρίου
βάζο διάφανο 
που τρέμει στα βαριά τα βήματα 
και στις απότομες κινήσεις». (σ. 13)

[...] είναι μια παράδοξη συνεύρεση 
κι αίνιγμα της φύσης
αλλά μόνο καθώς σε γεύεται 
γεύεσαι κι εσύ την ομορφιά του 

 [...] και μπήκα μέσα του 
κρατώντας τις παλάμες 
 σε θέση προσευχής 
 ευλαβικά περιμένοντας 
τη στιγμή της μετάληψης» (σ. 23)


...

Άκουσα κάτι να στάζει. 
Ήταν η σιωπή. Υγρό μέταλλο. 
 Όταν μπήκα στο δωμάτιο 
ήταν πια αργά. 
 Έκτισε τα πόδια μου 
η διαδικασία της πήξης. 
 Και η σιωπηρή 
 σταγόνα 
με επικάλυψε 
σε μία στάση 
που είχε προαποφασιστεί.

Άννα Κουππάνου (Μικρή αναφορά)

Η Άννα Κουππάνου γεννήθηκε στην Κύπρο το 1979. 
Είναι εκπαιδευτικός και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη διαπολιτισμική εκπαίδευση και στην ψυχολογία. Διηγήματά της έχουν βραβευτεί σε διαγωνισμούς σε Κύπρο και Ελλάδα, ενώ έχει δημοσιεύσει άρθρα σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά.
Το 2010 της απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου για το βιβλίο της "Οι αργοναύτες του χρόνου".

Εργογραφία: 

2013: Ποίηση : Πραγμάτω(ν) ποίηση: Βλέπουμε την θέα μόνοι (εκδόσεις Μελάνι) 
2015: Παιδικό βιβλίο: Η απίστευτη αποκάλυψη του Σεμπάστιαν Μοντεφιόρε (εκδόσεις Κέδρος, Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου) 
2009:  Παιδικό Βιβλίο: Οι αργοναύτες του χρόνου (εκδόσεις Κέδρος) 
2005: Παιδικό Βιβλίο:  Ο νάνος που αγάπησε τη Χιονάτη (Μίλητος) 

στο σπίτι μου

στο σπίτι μου 


τις βραδινές ώρες 
το σπίτι μου αναπνέει δυνατά

κάποτ εμε αγωνία 
το ακούω να πνίγεται 
γιατί του λείπει το αξυγόνο.


αν μπορούσα 
θα το έπαιρνα αγκαλιά 
" ησύχασε μωρό μου 
αγία Μαρίνα και κυρά..."
θα του ψιθύριζα 
μα είμαι μικρή 
και με γελούν οι λέξεις. 

Άννα Κουππάνου