Μιχάλης Πασιαρδής (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941 και απεβίωσε στις 1 Μαίου 2021. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως Λειτουργός Προγραμμάτων στο ραδιόφωνο του Ρ.Ι.Κ.
Ασχολήθηκε  κυρίως με την ποίηση και το θέατρο. Έγραφε ποίηση από τα νεανικά του χρόνια κι εξέδωσει μέχρι σήμερα έντεκα, συνολικά, ποιητικές συλλογές. Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από διάφορους Κύπριους συνθέτες.
'Εγραψε ποίηση και θέατρο στην κυπριακή διάλεκτο. 
Γνωστά θεατρικά έργα του είναι: 

• «Γιαλλουρού (1961), 
• «Το νερόν του Δρόπη» (1968), 
• «Μιαν φοράν σ' ένα χωρκό» (1969), 
• «Στα χώματα της Μεσαρκάς» (1970), 
• «O Θησέας στην κοιλιά του Μινώταυρου» (1973), 

τα οποία είτε μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο, είτε ανεβάστηκαν στη σκηνή.
Ήταν  τακτικός συνεργάτης στην καλλιτεχνική στήλη της εφημερίδας «ο Φιλελεύθερος» και συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά σε θέματα πνευματικού περιεχομένου

Σημαντικά βραβεία και διακρίσεις

Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972
Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου του Θ.Ο.Κ., 2015
Αριστείο Γραμμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, 2016

Ποιητικές Συλλογές:

1962: Ποιήματα
1972: Δια- στάσεις (κρατικό βραβείο ποίησης )
2017: Τετράστιχα Γ’. Η εν λόγω συλλογή αποτελεί συνέχεια δύο προηγούμενων (Τετράστιχα και Τετράστιχα Β’)

μπορείτε να διαβάσετε σχετικά: http://www.poiein.gr/archives/32826/index.html

Την Κύπρο ζωσαν οι καημοί / Πασιαρδής Μιχάλης

Την Κύπρο ζωσαν’ οι καημοί,
τα βάσανα κι οι στεναγμοί κι ο πόνος.
Ήρθε φωτιά αντί βροχή
κι έκατσε διπλοπόδι ο χρόνος.

Θεέ μου τι βαρυοχειμωνιά,
στον Αύγουστο και στον Ιούλη.
Ζώσαν’ τον τόπο τα θεριά,
βροντάει του Χάρου το νταούλι.

Αίμα και κλάμα παν’ μαζί,
βροντή, αντάρα κι αστραπή παρέα.
Ώρα πικρή σ’ αυτή τη γη,
χάνονται τα όμορφα κι ωραία.


ΤΟ ΑΚΟΎΤΕ: https://www.youtube.com/watch?v=R4nAgNV9Wno

Φέτο, πουλί νερό μην πιει / Πασιαρδής Μιχάλης

Φέτο, πουλί νερό μην πιει,
μη γλυκοκελαηδίσει,
γιατί είναι θρήνος το νερό
και δάκρυα βγάνει η βρύση.

Κι ας έρθει στο τραπέζι μας,
το βράδυ, να καθίσει,
που στρώνουμε νεκρόδειπνο,
να πιει και να μεθύσει.

Και σαν ξυπνήσει, το πρωί,
να πικροκελαηδίσει,
ν’ ακούσουν τα μαντάτα μας
σ’ Ανατολή και Δύση.

Κι ας έρθει στο τραπέζι μας,
το βράδυ, να καθίσει,
που στρώνουμε νεκρόδειπνο,
να πιει και να μεθύσει.


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=W4Cwl7wNifs

Σάββατο / Πασιαρδής Μιχάλης

Σάββατο μοιάζεις με κερί
σε μακρινό ξωκκλήσι
που αργά σημαίνει εσπερινό
σε πορφυρένια δύση

Σάββατο μοιάζεις με φωτιά
σε χρόνια περασμένα
που τραγουδούσαν τα πουλιά
για σένα και για μένα

κι όταν σιμώνει Κυριακή
και ξεψυχάς Σαββάτο
ποτήρι μοιάζεις αδειανό
ποτήρι μ’ άσπρο πάτο


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=3uirMYCZm2k

Πενταδάκτυλος / Πασιαρδής Μιχάλης

Βουνό μου Πενταδάχτυλε
με το πλατύ σου χέρι
πικρός βοριάς που φύσηξε, που φύσηξε
Και το κακό, και το κακό έχει φέρει.

Βουνό μου Πενταδάχτυλε
πατημασιά τ’ Ακρίτα
θα λάμψει τ’ άστρο μια νυχτιά, αχ μια νυχτιά
και το εν τούτω νίκα.

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=5F2kKJKlQQs

Παλιό δκιολίν / Πασιαρδής Μιχάλης

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζιαι το παλιό λαούτο
Με κόρτες πον ανταχτερες για το τραούιν τούτο
Θωρώ τον πενταδάχτυλο που στέκει πικραμμένος
Με τους αλύσους τους χοντρούς σαν το ληστή δημμένος

Να πκιάω στράτες των πουλιών να πάω στο Καρπάσι
Να δω φίλους τζιαι συγγενείς, τζιει κάτω πως τα πάσιν
Που την Τζιερύνειαν έρκουμουν εψές εις τ’ όρομα μου
Τζι οι πέτρες εφωνάζαν μου - εξέραν τ’ όνομα μου

Της Αμμόχωστου θάλασσα, της μεσαρκάς αλώνια
Ζυμώνει ο πόνος το ψουμίν, να φαν παιθκιά τζι αγγόνια
Σιερκές - σιερκές επκιάσασιν τ’ άστρα στον ουρανό μας
Τζι είπαν "εχ χωριζούμαστιν στον τόπο το δικό μας"

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=Zvr5rfqMH6A

Ό,τι με πλήγωσε / Πασιαρδής Μιχάλης

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
δυο λόγια που μου είχαν πει,
γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι
σε κάποια ανύποπτη στιγμή.

Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι
στεγνώνει μέσα μου ο καημός,
σαν τη φωτιά μου καίει την πέτρα
κι όμως δε γίνεται καπνός.

Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
με σφράγισε για μια ζωή,
κλείνεις τα σπίτια, κλείνεις δρόμους,
όμως δεν κλείνεις την πληγή.


το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=zD9IaDOrBAQ

Ένας φαντάρος / Πασιαρδής Μιχάλης

Ήταν ένας φαντάρος στο στρατό
που αλλιώς εζούσε,
οι άλλοι δεν τον χώνευαν,
ο λοχαγός τον έβριζε κι αυτός όλο γελούσε.

Ήταν ένας φαντάρος στο στρατό
που αλλιώς εζούσε,
είχε ένα πένθος στη ματιά κρυφό,
που φανερώνονταν μονάχα όταν γελούσε.

Ήταν ένας φαντάρος στο στρατό
που αλλιώς εζούσε,
μια μέρα τον αφήκανε νεκρό σ’ ένα χαράκωμα·
ακόμη να γελούσε;

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=EPUqBQUi0sw

Δύο φίλοι / Πασιαρδής Μιχάλης

Δυο φίλοι με καρτέρεψαν το βράδυ
και ένας με χτύπησε
είχε στα μάτια του σκοτάδι
και δε μου μίλησε.

Δυο φίλοι, φίλοι καρδιακοί
κι ήταν το βράδυ Κυριακή,
κι ήταν το βράδυ Κυριακή
κι οι φίλοι, φίλοι καρδιακοί.

Δυο φίλοι με καρτέρεψαν το βράδυ
στη γη μ΄αφήσανε
η νύχτα και το θολό φεγγάρι
δε μαρτυρήσανε.

Δυο φίλοι, φίλοι καρδιακοί
κι ήταν το βράδυ Κυριακή,
κι ήταν το βράδυ Κυριακή
κι οι φίλοι, φίλοι καρδιακοί.

Το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=EPUqBQUi0sw

(Έκλεισες....) / Πασιαρδής Μιχάλης

Έκλεισες

μες στις χούφτες σου τον άνεμο

τον έπλασες

σαν τον πηλό

Γι' αυτό

κουβεντιάζεις μ' ένα άγαλμα

που αυτοί

δεν το βλέπουν

Γι' αυτό

κοιμάσαι μόνη τα βράδια

και λες,

είμαστε δυο.

Γραφή και έρωτας / Πασιαρδής Μιχάλης

Στη γραφή όπως και στον έρωτα
μπορεί να μην υπάρξει επίλογος
να ' ναι μόνο μια σπασμωδική κι ακατανόητη
γραμμή ή μια ατέλειωτη κι άναρθρη φράση.
Όμως πρόλογος υπάρχει σε όλα.
Ακόμη και τώρα, τούτη τη στιγμή,
που το χέρι σου έχει φτάσει τα μαλλιά σου.

“Φέρτε μου το παλιόν δκιολίν (Στους παλιούς ρυθμούς)” /Πασιαρδής Μιχάλης

Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζαι το παλιόν λαούτο

με κόρτες πόν ανταχτερές για το τραούιν τούτο

 

Θωρώ τον Πενταδάχτυλον που στέκει πικραμμένος

με τους αλύσους τους χοντρούς σαν τον ληστήν δημμένος

 

Να πκιάω στράτες των πουλλιών να πάω το Καρπάσι

να δω φίλους τζαι συγγενείς τζει κάτω πώς τα πάσι

 

Που την Τζερύννειαν έρκουμουν εψές εις τ’ όρομάν μου

τζι’ οι πέτρες εφωνάζαν μου· εξέραν τ’ όνομάν μου

 

Της Αμμοχώστου θάλασσα, της Μεσαρκάς αλώνια

ζυμώννει ο πόνος το ψουμίν να φαν παιδκιά τζι’ αγγόνια

 

Σερκές – σερκές επκιάσασιν τ’ άστρα στον ουρανόν μας

τζι’ είπαν· «εν χωριζούμαστιν στον τόπον τον δικόν μας».

(Πέρσι ο χρόνος ήταν κίτρινος....) / Πασιαρδής Μιχάλης

Πέρσι ο χρόνος ήταν κίτρινος

σα να χτυπήσανε στη γη τ' αυγά χιλιάδων αστεριών

εφέτο είναι μαύρος

αφού μου λείπουνε τα μάτια σου κι ο κόσμος.

Του χρόνου θα γυρίσει στο σταχτί,

θα 'ναι η προβιά μου στους καιρούς των παγετώνων.

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΤΕΓΕΣ / Πασιαρδής Μιχάλης

Οι κόκκινες στέγες είναι 
για να φέρνουν σιμότερα 
τον ουρανό για να δένουν 
τ΄ άσπρο σύγνεφο  φιόγκο 
στα μαλλιά σου. 

[Τόσο είμαστε κοντά ] / Πασιαρδής Μιχάλης

[..]

Τόσο είμαστε κοντά 
και τόσο απέχουμε, 
όσο είναι κοντά 
κι όσο απέχει 
μια σκέψη που διαδέχτηκε 
μιαν άλλη. 

Ειμαστε Έλληνες / Πασιαρδής Μιχάλης

Δεν είν’ η πρώτη σας φορά που μας πουλήσατε.
Το ’χετε ξανακάνει, χρόνια πριν, σ’ άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες
Και όμως ζήσαμε. Κι αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα,
τα φέραμε δεξά με την αναβροχιά και την ακρίδα
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε πλούσο τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάχτυλο.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τίποτα απ’ την Αθήνα. Είμαστε Έλληνες,
Έλληνες του πικρού καιρού
και της Απελπισίας.

(Ο Δρόμος της Ποίησης, Β´, 1976)

"Λευκωσια, βραδι 15.7.74" / Πασιαρδής Μιχάλης

Δεν είναι η Λευκωσία απόψε
η πόλη του γλυκού καλοκαιριού,
του δειλινού π’ άναβε τ’ άστρα,
αυτή που ξέραμε ως εχτές
που πίναμε σ’ ένα ποτήρι τη δροσιά της.
Απόψε στα στενά παίζουν τον θάνατο
κάθε γωνιά φωτιά κι αγώνας.

Η Λευκωσία απόψε πολεμά
και πέφτει.

(Ο Δρόμος της Ποίησης, Β´, 1976)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Πίσω ο ήχος των βημάτων του απέμεινε 
σαν ανοιχτός λογαριασμός στο χρόνο. 

Η ΠΟΙΗΣΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης 
μέρας - πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά 
απ΄ τον κόσμο. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Το χωριό μου δέκα σπίτια γυμνά 
που δοξάζουν τον ήλιο.