Στο Μίκη Θεοδωράκη
Εσύ σαν πρωτομάστορας
Πέτρα την πέτρα, τραγούδι το τραγούδι
Χτίζεις και χτίζεις ρίχνοντας πέρα απ’ τα Βαλκάνια
Τις καμάρες για κάποια αόρατα γεφύρια.
Χάραξες κάτι πεντάγραμμα από ηλιαχτίδες
Με νότες που πέταξαν σαν χελιδόνια στον ανοιξιάτικο ουρανό της οικουμένης, να σπρώξουμε πέρα τα νέφη, τους κεραυνούς του μίσους και της εχθρότητας για να μας φέρουν ξαστεριά και γαλανάδα.
Οργώνεις τις απέραντες πεδιάδες της ειρήνης.
Ρίχνεις κάτι τεράστια γεφύρια που κατρακυλάει
πάνω τους η νύχτα να τα γκρεμίσει.
Δεν είναι το γεφύρι της Άρτας, του Δούναβη, ούτε του Ευφράτη,
Είναι κάποια αλλά θεμελιωμένα πέτρα την πέτρα,
Με αγκαλιές αγάπης, δάκρυα πόνου και τύμπανα καρδιάς.
Η μεγάλη καμπάνα από τον μπρούντζο του ήλιου
Σημαίνει Ελευθερία. Τα μάτια υψώνουν πυρφόρους Προμηθέα.
Ενώνονται τα σφυριά, ενώνονται τα χέρια
και το φως της δικαιοσύνης αστράφτει
Για να μεγαλώσουν αυτά τα γεφύρια μέσα στο χρόνο
Θυσιάζοντας στις καμάρες τους όχι τη λυγερή λεβεντονιά
του πρωτομάστορα
Αλλά θεριά μνησικακίας, αλαζονείας και πολέμου,
Για να ξαναγεννηθεί ο ουρανός από τα περιστέρια
Και ο κόσμος της ομορφιάς απ’ τα χαμόγελα της αγάπης.
Σμιλέψαμε στους αιώνες την πέτρα και το μάρμαρο
για τον φωτεινό Παρθενώνα της ψυχής μας!
Έτσι προετοιμάζεις μια άνοιξη για όλα τα μάτια
Πετώντας τα χελιδόνια της καρδιάς σου
στον ουρανό της οικουμένης.
Σπέρνεις τους σπόρους των λουλουδιών και της αγάπης
Για να διώξομε τη λύπη απ’ τον ανθρώπινο βίο.
Έσκισες την καρδιά σου στους μεγάλους αγώνες
Να την κάμεις γάζες για τις πληγές των πονεμένων
Πέρα από τα σκοτάδια της φυλακής και τα σύνορα
Ν’ αναβλύσουν τα δροσερά πηγάδια της Ελευθερίας.
Πάνω από τις πρωτεύουσες του κόσμου
Επεκτείνεται το πεντάγραμμο της ελπίδας
Πάνω στις παγκόσμιες σκηνές το μαγικό σου ραβδί
Ανθίζει ηλιογέννητα κρινάκια για όλα τα μάτια,
Τ’ αηδόνια σου φτερουγίζουν και μέθυσαν το δάσος
Βουίζουν οι τρικυμισμένες θάλασσες των λαών.
Ρίξε αρχιμάστορα, ακόμα πιο πέρα τα γεφύρια στο μέλλον!
Να χιονίσουν τα δέντρα άνθη για την Ειρήνη,
Να δακρύσουν τα μάτια μόνο για ρόδα αρραβώνων,
χαράς και καλοσύνης
Για να φτιάξομε το νέο γαλαξία της Λευτεριάς.
Γεια σου, Μίκη!
Αργυρόκαστρο, 1987
ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ
Από τη συλλογή: «ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ»
