Συγκομιδή / Ελένη Τυρίμου

 

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός της συγκομιδής !

Τώρα οι καρποί έδεσαν,

μέστωσαν στην βροχή

των δικών μας δακρύων,

στον δικόν μας πυρετό,

στην ζέστη της ψυχής μας.

τώρα διψάσαμε πολύ,

ο ύπνος κρατησε για Χρόνια,

κάπου τα βήματα μας χάσαμε...

μα τα σημάδια των καιρών

στάζουν αίμα - αίμα και δάκρυα,

η νάρκωση κράτησε πολύ,

έγινε παράλυση,

η σηψαιμία των μέσων,

των άκρων, της ζωής μας,

παντού δυσοσμία.

Η ώρες , οι μέρες γίνανε νύκτες,

πυροδοτούμενες

απέναντι στο άδικο

και η σιωπή έγινε κραυγή,

αντίλαλος σε κάθε κύτταρο,

σαν είδε το γέλιο των παιδιών

να χάνεται στο βουητό του φόβου,

τα πάντα να πνίγονται

στην ανασφάλεια,

στο ψέμα στην εκμετάλευση.

Τότε!!

γίνεται ο καιρός τής συγκομιδής όταν λύνεται η σιωπή!

και συναντιέται με την ανέχεια, γίνεται αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγώνας για την ελευθερία.

Τώρα είναι ο καιρός της συγκομιδής!!!

Που ξυπνά η σιωπή και φωνάζει : είμαι <<άνθρωπος >>!!!

Πρέπει να ζήσω <<Ελεύθερος >>!!!.

Συγκομιδή / Τυρίμου Γ. Ελένη

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός της συγκομιδής !

Τώρα οι καρποί έδεσαν,

μέστωσαν στην βροχή

των δικών μας δακρύων,

στον δικόν μας πυρετό,

στην ζέστη της ψυχής μας.

τώρα διψάσαμε πολύ,

ο ύπνος κρατησε για Χρόνια,

κάπου τα βήματα μας χάσαμε...

μα τα σημάδια των καιρών

στάζουν αίμα - αίμα και δάκρυα,

η νάρκωση κράτησε πολύ,

έγινε παράλυση,

η σηψαιμία των μέσων,

των άκρων, της ζωής μας,

παντού δυσοσμία.

Η ώρες , οι μέρες γίνανε νύκτες,

πυροδοτούμενες

απέναντι στο άδικο

και η σιωπή έγινε κραυγή,

αντίλαλος σε κάθε κύτταρο,

σαν είδε το γέλιο των παιδιών

να χάνεται στο βουητό του φόβου,

τα πάντα να πνίγονται

στην ανασφάλεια,

στο ψέμα στην εκμετάλευση.

Τότε!!

γίνεται ο καιρός τής συγκομιδής όταν λύνεται η σιωπή!

και συναντιέται με την ανέχεια, γίνεται αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγώνας για την ελευθερία.

Τώρα είναι ο καιρός της συγκομιδής!!!

Που ξυπνά η σιωπή και φωνάζει : είμαι <<άνθρωπος >>!!!

Πρέπει να ζήσω <<Ελεύθερος >>!!!.

Τριαντάφυλλο

Ελένη Τυρίμου / Άτιτλο

 

Ελένη Τυρίμου: Τέσσερα [4] Ποιήματα

Η ποίηση της Ελένης Τυρίμου αναδύεται μέσα από το δράμα της κατοχής της Μεγαλονήσου και από αυτό των Αγνοουμένων. Σπαρακτικοί στίχοι, κραυγές απόγνωσης και αγωνίας, λύπη, πνιγηροί καημοί και άσβεστοι πόθοι χωρίς να υπάρχει στο βάρος η ελπίδα της λύτρωσης. 
Δημήτριος Γκόγκας

 Πρώτη Αυγούστου.

Πρώτη Αυγούστου

πάντα το έλεγε η μάνα μας,

σαν σήμερα γεννήθηκες

είναι τα γενέθλια σου

Γιέ μου!.

Πνίγονταν οι λέξεις

στα πίκρα

τόσων χρόνων διψασμένης

καρτερίας,

να σε σφίξει στην ζεστή

της αγκάλη

να σε χαϊδεύει δίνοντας σου

ατελείωτα

τα πιο γλυκά φιλιά της.

Στα δεκαοκτώ σου χρόνια

σε σφράγισαν

με το πικρό όνομα

Αγνοούμενος.

Σου έκοψαν τα όνειρα

το νήμα της χρυσόμαλης

σου νιότης

αυτό το Θείο δώρο.

Σου άνοιξαν το δρόμο

της Αθανασίας.

Μα το έλεγε η μάνα μας

σήμερα έχεις τα γενέθλια σου!.

Τώρα κάθε μέρα

έχεις γενέθλια!

καθε μέρα γιορτάζεις.

κι"μανα μας τώρα

σε αγκαλιάζει ατελείωτα

Αιώνια, αόρατοι, αέρινη...

Σαν σήμερα γεννήθηκες

για να μείνεις για πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΣ

καλέ μου,

Σαν σήμερα αδελφέ μου...

**

Συνοχηδόν

Τώρα το σπίτι μας γυμνό

η απουσία βασιλεύει,

η σφραγίδα της σιωπής

είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.

Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,

ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει

έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...

Μα εσύ! ανθίζεις

έξω στην αυλή μας,

κάθε μέρα ανατέλλεις

με το άπιαστο φώς

τις νύχτες μιλάς

με τα άστρα

τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,

τα ματωμένα σου ρούχα,

τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,

τα βελούδινα όνειρα σου,

γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.

Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου

καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν

και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,

του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,

να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο

την ώρα των λέξεων,

να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.

Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.

Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι

και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.

Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,

το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.

Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα

ουτε την ψυχή

ούτε! στην καρδιά

Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα

την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.

Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου

σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,

στο ξέραμένο μας κήπο

σε κάθε ακτίδα φωτός.

Το σπίτι μας τόσο φτωχό,

Μα τόσο πλούσιο!

Η ταφόπετρα ανθίζει

δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,

ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

**

Αργεί η άνοιξη

Αργεί να 'ρθεί η άνοιξη

πέρασαν τόσα ηλιοκαμένα

καλοκαίρια,

τόσοι ψυχροί χειμώνες

με χέρια αδειανά

παγωμένα,

να αγγίζουν ως το βάθος! της ζεστής μας καρδιάς

τόσα και αλλα τόσα λουλούδια μάδησαν, μαράθηκαν, στα χιόνια

στα μαύρα χρόνια,

τα σταυφύλια

ποτέ δεν μέστωσαν

τη μέθη τους να δώσουν,

πρόωρος ήτανε ο θερισμός τα ολόξανθα στάχυα

δεν έδεσαν ακόμη, ματωμένα φεγγάρια,

μέρες ωχρές

πύρινες γλώσσες

οι μνήμες

πέρασαν μέρες, μήνες

χρόνια σιωπής, πικρας,

πόνο υπομένοντας

την δική μας Οδύσσεια ,

αργείς χελιδόνι το πρώτο

προμήνυνα,

κάτω στην υγρή γής

περιμένουν, ακόμα σπόροι

ανάμεσα απτής χαραμάδες

των βράχων με αίμα βαμμένο, από τα Ιερά οστά

ανακατεμένα από φύλλα

και χώμα των παγωμένων χρόνων

έριξαν ρίζες βαθιές

να σμιλέυουν την μνήμη

αυτών που πονούν!

αργείς άνοιξη να 'ρθεις

την λύτρωση να φέρεις.

Ήρθες ... της Ελένης Τυρίμου

 

Συνοχηδόν / Τυρίμου Γ. Ελένη

Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

Ελένη Τυρίμου: ...η σφραγίδα της σιωπής είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας

  




Μάνες της σιωπής

Πήραν τις στράτες της σιωπής
Οι πικραμένες μάνες
Τώρα ηχούνε πένθιμα
Της εκκλησιάς καμπάνες.

Τα λούλουδα μαράθηκαν
Οι μυρωδιές σφαλίσαν
Τα κυπαρίσσια τα ψηλά
Κάτω στη γη λυγίσαν.

Πετούν περήφανοι αετοί
Το βλέμμα χαμηλώνουν
Μπροστά στα ξύλινα κουτιά
που τις καρδιές ματώνουν.

Κτίζονται τοίχοι σιωπηλά
Στο δάκρυ και στον πόνο
Να φτιάξουν γεφύρια σιωπηλά
Να αντέξουνε στο χρόνο

Κλείνει τα μάτια η βροχή
Στο άδικο, τον πόνο και το κλάμα
Μπροστά στα λιγοστά οστά
Και της ψυχής το τάμα.

Τα λούλουδα μαράθηκαν
Μα τα κουτιά μυρίζουν
Αυτές οι μάνες της σιωπής
Πάντοτε θα ανθίζουν

Παράδειγμα θα’ ναι των γενιών
Ποτέ να μην λυγίζουν
Μέσα στην έρημο νερό
Πάντα για να δροσίζουν.

**

Συνοχηδόν

Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

ΑΝΕΚΚΛΗΤΟΣ / Τυρίμου Γ. Ελένη

Άνθρωποι έρχονται
και πάνε
μα εσύ τους αριθμούς αλλαζεις
πολύχρωμα ανοίγεις
τα φτερά σου
μέρες μήνες στην τροχαία
μας βάζεις
εσύ απλώνεις το σχοινί
και όποιος αντέξε
στην σκηνή
έτσι, τον κλήρο μας ορίζεις
μας γεννάς
και μας θερίζεις
εσύ, ο Μέγας
των Αιώνων
ο Ανέκκλητος των χρόνων
μες την αυγούλα
μες την δύση
κάποιος θα χάσει
η, θα κερδίσει
ακούραστος κεντάς
την Ιστορία
χαράζεις των πάντων
την πορεία
κυλάς στον ήλιο,
στο φεγγάρι
εσύ ή τροχαία
που θα με πάρει
Ανέκκλητος στο κάθε τι!
δίχως ωμέγα
ούτε γιατί.

Αχ! ποιητή μου / Τυρίμου Γ. Ελένη

Αχ! εσύ ονειροπόλε
ποιητή
σήματρο της ΕΙΡΗΝΗΣ
αχ! βαθυστόχαστε
μου ποιητή
του έρωτα το χάδι
ποιός τάχα σ' αγρικά ;
σε αυτά που ορμηνέυεις
αχ! ποιητή μου μοναχός
στον κόσμο ξεπεζέυεις
να σπαρταράει η καρδιά
το βλέμμα να θολώνει
στο χέρι πένα και χαρτί
μές το μυαλό σμιλάρι
και η καρδιά να αναζητά
τις τόσες σου τις έννοιες
αχ! ποιητή μου στοχαστή
στον ήλιο ,στο φεγγάρι
θάλασσα, γή και ουρανό
εσύ είσαι το τοξάρι.

Ειρήνη / Ελένη Τυρίμου

Σε είδα στα βουρκομένα ματάκια να κοιτάζουν γεμάτα θλίψη,αγωνία σε αθώες ψυχούλες που χάνονται με τόσες παιδικές απορίες. Σε είδα γεμάτη απόγνωση στα τόσα δεινά της ανθρωπότητας, να βλέπεις τον δύστυχο απελπισμένο πατέρα με τα ματωμένα ρούχα να σφίγγει το άψυχο κορμάκι του δικού του βλασταριού από μία δήθεν, αδέσποτη σφαίρα. Την μάνα αυτήν την Αγία μορφή να μαζεύει στην ματωμένη αγκάλι της όσα παιδιά της απέμειναν. Σε είδα να γυροφέρνεις θλιμμένη στα κρεμασμένα σχολεία, τους ξεραμένους κήπους τις ξεριζωμένες οικογένειες, του λαούς που πεθαίνουν από υποσιτισμό. Σε είδα αποκαμωμένη μετα χέρια δεμένα αποδιωγμένη από τους απανταχού λιστές. Μα έλα ΕΙΡΉΝΗ χέρι με χέρι να κρεμίσουμε τα σάπια συστήματα, τους βρώμικους θρόνους, τα άδεια κουστούμια έλα ανασήκωσε ξανά το ανάστημα, να υψώσουμε τα ματωμένα λάβαρα, να φράξουμε τον δρόμο της ασυνειδησίας το άρμα της σκληρής αδικίας. Έλα ΕΙΡΉΝΗ ξανά και ξανά κομπολόι τους πόνους να κάνουμε πάρε και πάλι της ανθρωπότητας τα ινία, φόρεσε το λευκό μεταξωτό σου πέπλο μαζί να απαλύνουμε τις τόσες πληγές, ο ήλιος να λάμψει το φώς να φτάσει εώς τα έγκατα της μάνας γης, να βρούν ανάπαυση οι τόσοι νεκροί. Σε όλους να φτάσει το άπλετο φώς σου, ΕΙΡΉΝΗ έλα λίπασμα ρίξε για τις νέες γενιές.

ΕΛΑ ΕΙΡΗΝΗ/ Ελένη Τυρίμου

Τώρα, διψάσατε πολύ
στις χούφτες
κρατάμε την ψυχή μας,
όσα- όσα πουλάνε
τα φτωχά, ταπεινά όνειρά μας
ανελέητα μαδούν, σκορπούν
την ζωή μας
Τώρα λιτό γλυκό ψωμί
στο τραπέζι
το όνομά σου ΕΙΡΗΝΗ
γενιές το φωνάζουν με αχαλίνωτο πόθο.
Εστί δίχως σύνορα, χρώμα
γίνε ο κρίκος γης, ουρανού
γίνε άσβηστη γραφή
κάτω στο χώμα.
Έλα Ειρήνη, μες στη ξαγρυπνία μας
που μονάχα τα λυσσασμένα σκυλιά ουρλιάζουν
και η ματωμένη Αυγή, μετρά τους νεκρούς
μαζί με το μοιρολόι της περήφανης Μάνας.
Δάση τα χέρια, κοπάδια οι νεκροί
θα αδράξουν θάλασσες, κάμπους, βουνά
καταφύγιο οι μνήμες,
χαμένες πατρίδες, σελίδες γραμμένες με αίμα.
Κάθε αστέρι το όνομά σου να λάμπει
το φεγγάρι κύκλο να κάνει την δική σου σφραγίδα!
εσύ άσβεστη δάδα
κάθε πατρίδας.
Έλα ΕΙΡΗΝΗ προαιώνιος πόθος
πληγές να γιατρέψεις
ΕΙΡΗΝΗ, ΕΙΡΗΝΗ εσύ ας βασιλέψεις. 

Αργή η Άνοιξη / Τυρίμου Γ. Ελένη

Αργή να έρθει η Άνοιξη πέρασαν τόσα ηλιοκαμένα καλοκαίρια, τόσοι τσουκτεροί χειμώνες με τα χέρια παγωμένα να αγγίξουν έως το βάθος της καρδιάς μας Τόσα και τόσα λουλούδια μαδισαν,
ξεράθηκαν στα χρόνια Σταφύλια που δεν μέστοσαν την μέθη να δώσουν Πρόορος ήτανε ο θερισμος πριν καλά καλά να αγανιάσουν τα στάχυα Ματωμένα ν Πύρινες γλώσσες η μνήμες. Πέρασαν μέρες, μήνες σιωπής , πίκρας, πόνου περιμένοντας μια Άνοιξη.

Αργής χελιδόνι προμήνυμα γλυκό της Άνοιξης να δώσεις Κάτω στην υγρή γη η σπορά αναμένη ανάμεσα από τις χαραμάδες των βράχων από αίμα. Κάτω από τις μάτωμενες κόκκινες;

πέτρες των σκορπισμένων άθαβων οστών Ρίξανε βαθιές ριζες στους Αιώνες των Αιώνων της δικαίωσεις, δροσιά για να εχουν Τα δάκρυα της μάνας ρέουν, δροσίζουν τις ρίζες ως κάτω βαθειά. Και εσύ αργής Ανοιξη, πόσες άραγε γενιές περιμένης ακόμα?

[Πρώτη Αυγούστου. ] / Ελένη Τυρίμου

Πρώτη Αυγούστου.
Πάντα το έλεγε η Μάνα μας...
Σαν σήμερα γεννήθηκε
είναι τα γενέθλια σου
Γιε μου.
Πνίγονταν οι λέξεις
στα δάκρυα τόσων
Χρόνων διψασμένης
Καρτέριας
Να σε σφίξει στην ζέστη
Αγκαλιά της,
να σε χαϊδεύει
δίνοντας σου ατελείωτα
τα πιο γλυκά φιλιά.
Στα δέκα οκτώ σου χρόνια
σου σφράγισαν
τα όνοιρα, πίκρα και ανελέητα
Σου έκοψαν το νήμα
της ζωής σου
αυτό το Θείο δώρο.
Σου άνοιξαν το δρόμο
της Αθανασίας
όπου κάθε μέρα
έχεις Γενέθλια
κάθε μέρα Γιορτάζεις.
Και η Μανά μας
Τώρα πια σε Αγγαλιαζει
με την αστείρευτη
Αιώνια Αόρατη της Αγάπη.
Σήμερα μέρα όπου γεννήθηκες
για να μην πεθάνεις ποτέ
Αδελφέ μου.

Κάθε μέρα

Υπέρβαση / Τυρίμου Γ. Ελένη

Δεν έχει μέτρο η μοναξιά χρώμα δεν έχει η ελπίδα, οι αναμνήσεις ξάγρυπνες μες την ζωή πυξίδα. Μέσα από τους στίχους σου μιλώ γυρεύω την μορφή σου, κάνω την πένα όπλο μου σμιλέυει το καρφί σου. Δεν έχει στάση η υπομονή να αντέξει μες το χρόνο, το άδικο είναι πολύ δεν σβήνει τόσο πόνο. Μίλα φεγγάρι της σιωπής και ας στάζεις τόσο αίμα, κλάψτε αστέρια μου ξανά στο άδικο, το πόνο και το ψέμα. Ρυθμό δεν έχει η λογική πουλί κυνηγιμένο, καράβι στον ωκεανό κουπί σημαδεμένο. Δεν έχει τώρα μετριτή σπάσανε τα ρολόγια, έμειναν τώρα ζωντανά τα όμορφα σου λόγια. Ακούραστη μένει ζωντανή η Μνήμη με διό όψεις, θάλασσα μου γλυκόπικρη που δεν μπορείς να κόψεις. Φραγμούς, δεν έχει και ορισμούς, τους έχεις ξεπεράσει έγινες ελεύθερο άπιαστο πουλί στους Αιώνες των Αιώνων πια έχεις περάσει.

Συνοχηδόν / Τυρίμου Γ. Ελένη

Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...

"Αχτίδες Ζωής " (Συλλογή Διηγημάτων) και " Κραδασμοί Ψυχής" (Ποίηση) : Δύο Βιβλία της Συγγραφέας και Ποιήτριας κας Ελένης Τυρίμου

που με την υπ΄ αριθμ: 7.22.22. 1176 / 21 Ιουλ 2017 απόφαση της Διεύθυνσης Μέσης Εκπαίδευσης εγκρίθηκαν και θα συμπεριληφθούν στον κατάλογο των προτεινόμενων βιβλίων για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών και αξιοποίησή τους από τους καθηγητές και τους μαθητές.  

Με την Ποιήτρια μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω του συνδέσμου: https://www.facebook.com/eleni.tyrimou

Ελένη Γ. Τυρίμου (βιογραφικά στοχιεία)

Η Ελένη Γ. Τυρίμου γεννήθηκε στο Αuγόρου της Επαρχίας Αμμοχώστου το 1959. Προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια αγροτών που κόπιασαν και εργάστηκαν άοκνα για να βγάλουν τα προς ζην. Από πολύ μικρή, η αγάπη της για την γράμματα την οδήγησε στα μονοπάτια της ποίησης και της διηγηματογραφίας. Συμμετείχε σε ποιητικό διαγωνισμό της ΕΔΟΝ και το ποίημά της επιλέχτηκε μαζί με άλλα  δεκαέξι ποιητών της Κύπρου και εκδόθηκαν σε μια Ποιητική Ανθολογία το 1982. 

Το 1974 ο αδελφός της Ευαγόρας, μετά την Τουρκκή Εισβολή, αγνοείτο και συμπεριλήφθηκε στην σχετική κατάσταση αγνοουμένων του πολέμου εκείνου. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να ασχοληθεί πιο έντονα και ενεργά με τον ποιητικό λόγο, εκφράζοντας τη θλίψη και τον πόνο για την απώλεια του αδελφού της αλλά και τα δεινά του πολέμου. Σήμερα ζει στο Αυγόρου. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. 

Ποιητικές συλλογές: 

• Ανοιχτό Παράθυρο (Εκδόσεις Πάργα 2012) 
• Κραδασμοί Ψυχής/ 2017

Το άψυχο χαρτί / Τυρίμου Γ. Ελένη

Μιλάω στο άψυχο χαρτί

μα αυτό δεν απαντάει

πάλι ρωτώ ξανά ρωτώ

και αυτό όλο με κυταει

θρονιασε η σκέψη μες το νου

και την καρδιά σμιλευει

μες την ψυχή τόσα γιατί

συνέχεια πεδευει

κάνω το κλάμα προσευχή

στο σύμπαν για να φτάσει

να έχει καλο παράδεισο

και έτσι να ησυχάσει

ρωτάω το άψυχο χαρτί

και απάντηση δεν περνω

μα τα μηλιγκια μου κτυπουν

την λογική μου δέρνω

γιατί ναν άδικη ζωή?

απάντηση δεν περνω

κρατάω το άψυχο χαρτί

σφιχτά στη αγκαλιά μου

οι μνήμες μου έμειναν

νάνε παρηγοριά μου.

Σε αυτούς που είναι μακριά μας. / Τυρίμου Γ. Ελένη

Κοίταξα απόψε τον ξαστερο ουρανό

την ώρα που άλλαζε ο χρόνος

Πότε δεν είδα τόση λάμψη

Τόση γαλήνη

Δύο αστέρι ενωμένα

Πήραν τις στρατες

Του ουρανού

Αλλού να σεριανισουν

Στο δρόμο μας παντα

Φωτεινά δεν θα μας Λησμονισουν

Πάντα θα ειναι φωτεινά

να μας καθοδηγούνε

Γιατί ναι μεσα στη ψυχη μας

Και πάντοτε θα ζούνε.