Ελένη Τυρίμου: ...η σφραγίδα της σιωπής είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας

  




Μάνες της σιωπής

Πήραν τις στράτες της σιωπής
Οι πικραμένες μάνες
Τώρα ηχούνε πένθιμα
Της εκκλησιάς καμπάνες.

Τα λούλουδα μαράθηκαν
Οι μυρωδιές σφαλίσαν
Τα κυπαρίσσια τα ψηλά
Κάτω στη γη λυγίσαν.

Πετούν περήφανοι αετοί
Το βλέμμα χαμηλώνουν
Μπροστά στα ξύλινα κουτιά
που τις καρδιές ματώνουν.

Κτίζονται τοίχοι σιωπηλά
Στο δάκρυ και στον πόνο
Να φτιάξουν γεφύρια σιωπηλά
Να αντέξουνε στο χρόνο

Κλείνει τα μάτια η βροχή
Στο άδικο, τον πόνο και το κλάμα
Μπροστά στα λιγοστά οστά
Και της ψυχής το τάμα.

Τα λούλουδα μαράθηκαν
Μα τα κουτιά μυρίζουν
Αυτές οι μάνες της σιωπής
Πάντοτε θα ανθίζουν

Παράδειγμα θα’ ναι των γενιών
Ποτέ να μην λυγίζουν
Μέσα στην έρημο νερό
Πάντα για να δροσίζουν.

**

Συνοχηδόν

Τώρα το σπίτι μας γυμνό
η απουσία βασιλεύει,
η σφραγίδα της σιωπής
είναι ταφόπετρα στην πόρτα μας.
Η μάνα μας δεν περιμένει το σπλάχνο της,
ο πατέρας δεν θα σε ορμηνέψει
έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι...
Μα εσύ! ανθίζεις
έξω στην αυλή μας,
κάθε μέρα ανατέλλεις
με το άπιαστο φώς
τις νύχτες μιλάς
με τα άστρα
τους δείχνεις τις αιώνιες πια πληγές σου,
τα ματωμένα σου ρούχα,
τις σφαίρες που σταμάτησαν την ζέστη αναπνοή σου,
τα βελούδινα όνειρα σου,
γνέφεις στο ματωμένο φεγγάρι μην ξεπορτίσει στο άπειρο.
Σφιγμένη ή έφοιβη ψυχή σου
καλείς τα γοργά σύννεφα μην φύγουν
και φανεί η σκιά σου, έτσι όπως τότε σε εκείνες τις μαύρες μέρες του σκότους, της ανελέητης φωτιάς,
του λυσασμένου αδησόπιτου φονικού, μέσα από τους καπνούς,
να μετράς λεπτό προς λεπτό τον πληρωμένο θάνατο
την ώρα των λέξεων,
να τρέμεις στην αγωνία του φόβου του τέλους.
Τώρα στο σπίτι μας φωλιάζουν οι γλυκόπικρες αναμνήσεις εκεί ακάθεκτες.
Πότε το μακρόσυρτο μυρολόι
και πότε ο απόηχος του γέλιου της χαράς και της ζωής.
Η μυρωδιά απτό ιδρώτα του πατέρα,
το ζεστό γλυκό ψωμί της μάνας μας.
Η παγωνιά δεν πέρασε από καμιά χαραμάδα
ουτε την ψυχή
ούτε! στην καρδιά
Η σφραγίδα της σιωπής δεν νέκρωσε τα κύτταρα
την μνήμη, τους νοέρους παλμούς.
Ακούω τις φωνές μέσα από την παγωμένη ταφόπετρα του χρόνου
σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας,
στο ξέραμένο μας κήπο
σε κάθε ακτίδα φωτός.
Το σπίτι μας τόσο φτωχό,
Μα τόσο πλούσιο!
Η ταφόπετρα ανθίζει
δεσπόζει τη ζωή πέρα από το θάνατο,
ένας διαχρονικός όρος μετρητής του άπειρου...