Πώς καταντά,
παιδί μου, αυτή η ζωή
στα χέρια μιας
πολυκατοικίας.
Τι σύμφυρμα, τι
παρδαλός συνωστισμός
ανθρώπων που
συναπαντιένται στις σκάλες
και στους
ανελκυστήρες βιαστικοί,
με το τσιγάρο
στο στόμα,
συνοφρυωμένοι,
πολυάσχολοι,
χωρίς
χαιρετισμό, χωρίς χαμόγελο,
χωρίς γειτονικό
δεσμό.
Οι αρχιτέχτονες
κι οι Ουγγαρέζες ορχηστρίδες
κι οι
χτηματομεσίτες κι ο παιδίατρος
και το προσωπικό
του Εμπορικού Επιμελητηρίου.
Τελοσπάντων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου