Τα περβόλια και ο Xρυσός Kύκλος (απόσπασμα)

Τις Κυριακές, μας αρέσει

να πηγαίνουμε περίπατο πάνω στα τείχη της Αμμοχώστου.

Ωραία είναι και τα περβόλια, μόνο που πέφτουν κάπως μακριά

 από τη θάλασσα.

Την ακούς, την οσμίζεσαι, μα δεν τήνε βλέπεις. 

Βλέπεις τους ανεμόμυλους να της στέλλουνε χαιρετίσματα με τις πολλές

 απαλάμες τους

βλέπεις τα κυπαρίσσια να τεντώνονται, τα μέτωπά τους να γιομίζουν

 χαμόγελο

σαν μπορέσουν να την αντικρίσουν από μακριά

μα εκείνην, την ίδια τη θάλασσα, δεν τήνε βλέπεις.

Στα περβόλια περνούμε τις καθημερινές μας. 

Περνούμε μαζί με τους ανεμόμυλους, με τα κυπαρίσσια,

με τις αμέτρητες αδερφούλες μας τις πορτοκαλιές,

ζυμώνουμε το χώμα για να γίνει ψωμί

ζυμώνουμε την ψυχή μας για να γίνει μια ηρεμία χαρούμενη

ζυμώνουμε τη ζωή μας για να μπορέσει να γίνει 

ένας κύκλος κλειστός, ένας Κύκλος Χρυσός,

ένας αυτάρκης κόσμος μέσα στον κόσμο.

Εδώ ξεκουράζεται η μητέρα από ένα ταξίδι εβδομηντάχρονο.

Κουράστηκε μέσα στους τόσους ανέμους

μα ξέρει να χαμογελά –ξέρει να κάθεται 

στον ίσκιο της κληματαριάς

ανάμεσα στα σπουργίτια και τα εγγονάκια της

καθώς μπρατσέρα που ’φτασε στο λιμάνι.