Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2023

Κι αν το ποτάμι είναι βαθύ... / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα



Κι αν το ποτάμι είναι βαθύ,
κι αν το ρέμα σε παρασέρνει,
κλαδί ανήμπορο στο νερό,
κι όπου βγεί...σε παίρνει...
Ορμητικό από ψηλά,
με ουρλιαχτά κατηφορίζει,
στο δρόμο του ανενόχλητο,
κι ότι βρεί καταβροχθίζει...

Κι είν ‘ το ποτάμι αδιάβατο,
αφρίζει ,κυματίζει,
για να διαβείς το σκέφτεσαι,
το νού σου βασανίζει...
Ποτάμι απροσπέλαστο,
κράτησε το θυμό σου,
βάρκα περιπλανώμενη,
μην πάει στο βυθό σου....
Γαλήνεψε τα κύματα,
γλύκανε την ορμή σου,
κι αν το ποτάμι είναι βαθύ,
γαλήνια...ας είναι η ροή σου...

Τρίτη 23 Μαΐου 2023

19 Μαΐου.Ημέρα μνήμης ,γενοκτονίας κ διωγμός των Ελλήνων του Πόντου / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό...διωγμός....
ένα ταξίδι βουτηγμένο στο αίμα ,κλάμα και οδυρμό...
ένα ταξίδι τυλιγμένο στο καπνό και στο σκοτάδι...
ένα ταξίδι στο άγνωστο ,στο πουθενά...
Σπαράζει η ψυχή,ο πόνος σκοτεινιάζει τη σκέψη,
τα πόδια κολλάνε στη γή,δύσκολη η εγκατάλειψη...
Η γή που ποτίστηκε με αίμα και με ίδρωτα,
η γή που τους γέννησε και ανάθρεψε...
εγκαταλείπεται με βαρειά καρδιά.
Όμως με βαρειά καρδιά σέρνονται στο πουθενά...
Στο ένα χέρι όλο το βιός,ένας μπόγος δεμένος,
μαζί με τα σακατεμένα όνειρα και τις κούφιες ελπίδες...
Στο άλλο χέρι ένα εικόνισμα συνοδοιπόρο και βοηθό,
στο δύσκολο ταξίδι του μισεμού.
Η σκέψη γυρνάει πίσω στους άθαφτους νεκρούς.
Οι στάχτες και τ’ αποκαϊδια εικόνες συμφοράς.
Ο πόνος και το κλάμα συντροφιά στο οδοιπορικό τους.
Εξάντληση ,κούραση και ο χάρος να φτερουγίζει όλο τριγύρω...
Στα μισά του δρόμου πολλοί λυγίζουν...οι δυνάμεις εξαντλούνται...
Στα πρόχειρα θαμμένοι έγιναν τροφή για όρνεα κ ερπετά.
Πεισμώνει το καραβάνι της προσφυγιάς,
περνά βουνά και ποτάμια,
φιλεύουνε την πείνα και τη δίψα,
η πίκρα ξηραίνει τα χείλη μα την ελπίδα την κρύβουν βαθειά.
Κουρσεμένα τα όνειρα ,λιγοψυχάνε οι ψυχές μα προχωράνε...
Η ελπίδα ποτίζεται με το δάκρυ και πεισμώνει...
Πεισμώνει για ένα χρέος στα μικρά παιδιά...να γλυτώσουν...
Σπέρνουν τον σπόρο στις ψυχές για μιά πατρίδα χαμένη μα όχι ξεχασμένη.
Ο σπόρος ποτίζεται με τον πόθο της νοσταλγίας,βγάζει ρίζες...
Οι ρίζες ποτίζονται για να μην ξεραθούν...
θυμούνται και ποτέ δεν ξεχνούν.
Πατρίδες χαμένες μα ποτέ ξεχασμένες.
Πόντος...Κύπρος...Μικρά Ασία.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

Τ’ αγκάθια της ζωής..... / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Μές’τη ζωή μας,συναντάς,
λογιών λογιών αγκάθκια,
γεμώσασιν οι στράτες μας,
τζι ούλλα τα μονοπάθκια.
Τα πιό μεγάλα φαίνονται,
μπορείς να πογυρίσεις,
μα τα μιτσιά τ' αόρατα,
μην τύχει τζιαί πατήσεις.
Πληγές στα πόδκια θα φανούν,
το βήμα σου θα κόψουν,
τα όνειρα σου στη ζωή,
ύπουλα θ' αντικόψουν.
Τζιαι νάσου μια τριανταφυλιά,
εβρέθηκε μπροστά μου,
τόσο μεγάλη τζι όμορφη,
κλείνει το πέρασμα μου.
Τριανταφυλλιά όμορφη,
με φκιόρα στολισμένη,
μα πάνω σ' ούλλα τα κλαδκιά,
αγκάθκια φορτωμένη.
Το σιέρι μου ποτάβρισα,
χάδι να της χαρίσω,
μα τζιήνη με ετσίμπησε,
δίχα να υπολογίσω.
Το σιέρι μου ποτάβρισα,
για να την κανακέψω,
τζι ένα τριαντάφυλλο,
κρυφά για να της κλέψω.
Αγκάθκια με τρυπήσασιν,
αίμα το σιέρι στάζει,
ο πόνος φτάνει στη καρκιά,
κρυφά αναστενάζει.
Πάνω στο στήθος έφερα,
λίγο να το μυρίσω,
η μυρωδκιά του αξέχαστη,
δεν θα την λησμονήσω.
Αγκάθινο τριαντάφυλλο,
όσες χαρές τζι αν δίνεις,
τ' αγκάθκια σου απρόσμενα,
πολλές πληγές ανοίγεις.
Αγκάθινο τριαντάφυλλο,
κάτι πάντα θυμίζεις,
κι αν πληγές σκορπάς παντού,
πάλι όμορφα μυρίζεις.
Ω πόσο μοιάζουν,
της τριανταφυλλιάς τ’ αγκάθκια,
με της ζωής τα μονοπάθκια....
που πάντα αφήνουν πίσω τους,
αγιάτρευτα σημάδκια....

Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

ΔΙΚΑΙΟ και ΑΛΗΘΕΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Ο κόσμος γέμισε ,
ψευτιά κι υποκρισία,
ο ένας να κρίνει τον άλλονε,
χωρίς λογοκρισία.
Ο κάθε άνθρωπος,
κρατάει τον σταυρό του,
και καθορίζει τις πράξεις του,
στον δρόμο τον δικό του.
Γίνανε όλοι τους κριτές,
θέλουν και να δικάσουν,
συκοφαντίες ένα σωρό,
ανθρώπους να διχάσουν.
Διαστρευλώνουν την ψευτιά,
να φαίνεται αλήθεια,
στρώνουν καλά το σχέδιο,
όπως στα παραμύθια.
Παραμονεύει το δίκαιο,
διψάει η αλήθεια,
υψώνουν τείχος και κτυπούν,
κατάστιχα στα στήθεια.
Όποιος διψάει το κακό,
του κάθε συνανθρώπου,
η αλήθεια και το δίκαιο,
θα λάμψει παντίου τρόπου.
Η αλήθεια και το δίκαιο,
πάντα στην ίδια στράτα,
ξέρουν να υπερασπίζονται,
με λόγια κοφτά,σταράτα.
Εγέλασε το άδικο,
χαρά πώς διαφεντεύει,
μα σαν η αλήθεια φαίνεται,
το δίκαιο πρεσβεύει.
Θα αστράφτει πάντα το δίκαιο,
θα λάμπει η αλήθεια,
μάχη θα δίνουνε μαζί,
τόχουνε πιά συνήθεια.
Υπερασπιστές και μαχητές,
ενάντια στο ψέμα,
η ζωή μας θάτανε γλυκειά,
δεν θα υπήρχε θέμα.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2022

Η ζωή είναι μικρή.... / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

 

Η ζωή είναι μικρή,
φεύγει σαν την βολίδα,
δώσε της χρώμα σήμερα,
δώσε της, την ελπίδα!
Κάθε στιγμή ανεπανάληπτη ,
γεμίζει τη ζωή,
δώσε στιγμές όμορφες,
να χαίρεται η ψυχή!!!
Θ'άγαλλιαστεί το μέσα μας,
Άνοιξη στην ψυχή μας,
θα λάμψει μέστ' τα μάτια μας,
θα γλυκάνει την ζωή μας!!!!
Στέλλω την καλημέρα μου,
γοργά να σας τη φέρει,
χελιδονάκι που πετά,
κι ήρθε απο ξένα μέρη....
Χελιδονάκι που πετά,
με την ουρά ψαλίδι,
ας κόψει,
κάθε κακό σ’ αυτή τη γή,
να εξαλειφτεί ,η οδύνη.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

 

Απλώνω τα χέρια,
λίγο απ' το φώς ν'αδράξω,
και της ψυχής τ'ανήλιαγα,
σπίθες φώς να πετάξω.
Απλώνω τα χέρια,
φώς του ήλιου να μαζέψω,
να ζεστάνω τις κρύες σκέψεις,
που πεταλλουδίζουν στην σκιά μου.
Απλώνω τα χέρια,
να μαζέψω,μιάς βροχούλας στάλα,
να νοτίσω τα ξεροκαμένα ψίχουλα,
που πέτρωσαν στο βάθος της ψυχής.
Απλώνω τα χέρια,
το ουράνιο τόξο βασιλεύει,
στο απέραντο του ουρανού,
χρυσοκέντητη ακτίνα με σημαδεύει.
Στα χέρια κρατάω αναμμένη δάδα,
στο φώς της ανάβουν,
παλιοκαιρισμένα θέλω μου,
που παγώσανε στο χρόνο.
Υψώνω τα μάτια,
μετράω τ'άστρα,
όλο μετράω,μα και πάλιν,
πίσω ξαναγυρνάω.
Η μέτρα χάνεται,μπερδεύεται...
σαν χάνονται όλα τα θέλω της ζωής,
μα τα αστέρια συνεχίζουν να λάμπουν,
σαν οδηγός της ψυχής.
Υψώνω τα μάτια, να κοιτάξω,
το φεγγαρόλουστο αχνό φώς.
Ανατριχίλα,η πυξίδα του οδηγεί,
όσα στη γή ,δεν μπορείς να βρείς.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Κυκλάμινα πού ανθίζετε,
στού βράχου τήν σχισμάδα,
δροσίζετε,γλυκαίνετε,
τής πέτρας τήν σκληράδα!
Σμίξανε δύο χρώματα,
κόκκινο καί λευκό,
σού χάρισαν τό χρώμα σου,
γλυκό καί ροδαλό!
Στ´άγια χώματα ανθίζετε,
τά τουρκοπατημένα,
μέ πείσμα αντιστέκεστε,
γιατί είστε ευλογημένα!
Λαβωμένος ο Πενταδάκτυλος,
μά έβαλε τά καλά του,
τήν φορεσιά του φόρεσε,
μέ τά κυκλάμινα του!
Κυκλάμινο μου ταπεινό,
καί νεραϊδοβαμμένο,
στού Πενταδακτύλου τά βουνά,
παντού είσαι φυτρωμένο!
Η μπότα τού κατακτητή,
σ´έχει τσαλαπατήσει,
μά πάλιν ξεπετάγεσαι,
πού Ανατολή ως Δύση!
Όμορφα ροδοπέταλα,
καί λεπτοκαμωμένα,
είν´τής καρδιάς τά φύλλα σου,
τής φύσης προικισμένα!
Στό άγγιγμα σου,στή θωριά,
ξυπνάς μας αναμνήσεις,
καί τήν ψυχή γεμίζεις την,
άπειρες συγκινήσεις!
Θύμισες έρχονται στο νού,
από τα περασμένα,
και μας γλυκαίνεις την ψυχή,
κοιτάζοντας εσένα!!!

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2021

Μοναξιά....../ Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

 

Σκυφτή απέμεινε η γιαγιά,
σε μιά καρέκλα άδεια,
να περιμένει τάχατες,
κάποιος για να φανεί....
Απόκαμε ,κοιμήθηκε,
μ’ ένα κρυφό καημό,
στα μάτια δάκρυ έτρεξε,
μα το κρύψε θαρρώ...
Μονάχη της απέμεινε,
κάποιο να περιμένει,
ένα δικό της πρόσωπο,
που η ψυχή προσμένει...
Σφίγγεται μέσα η καρδιά,
μα αυτή πάντα παλεύει,
η δικαιολογία στα χείλη της,
μην και ο νούς σαλεύει...
Αργήσανε απ’ τη δουλειά,
αύριο θε να ρθούνε,
κάτσε γιαγιά περίμενε,
μην βιάζεσαι που αργούνε....
Κουράστηκε κι απόκαμε,
στον ήλιο αποκοιμήθην,
μόνη της συλλογίζεται,
κανείς δεν αποκρίθην....
Είναι βαριά τα γηρατειά,
η μοναξιά μολύβι,
ασήκωτο το φορτίο της,
καίει σαν το καμίνι....
Άπλωσε το χέρια σου,
δώσε μιά αγκαλιά,
στην μάνα ,τον πατέρα σου,
να νοιώσει ζεστασιά!
Μέρες και νύκτες μοναχικές,
ο νους αλλού γυρίζει,
παιδεύει την ψυχούλα της,
μα πάντα εκεί κι ελπίζει....

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

Αντρούλλα Θεοκλή - Νικηφόρου : Τρία [3] ποιήματα

 



Η ποίηση της Αντρούλλας Θεοκλή - Νικηφόρου προσδιορίζεται από τις μνήμες της χαμένης πατρίδας. Διακατέχεται από τον πόθο της επιστροφής. Οι εικόνες από το παρελθόν έρχονται συχνά- πυκνά να στοιχειώσουν το παρόν και περιφέρονται ως σκιές ανάμεσα στην ομορφιά των στίχων. Κελαριστές οι στροφές αναδύουν έντονα συναισθήματα.

Δημήτριος Γκόγκας



Ανάμνηση καλοκαιριού
 
Χωράφια χρυσοκέντητα,
με στάχυα πλουμισμένα,
γέρνουν σιγά και προσκυνούν,
χώματα αγαπημένα!
 
Καρπό μέσα γεμίσανε,
σιτάρι κεχριμπαρένιο,
που ο Θεός το βλόγησε,
και είναι ευλογημένο!
 
Κάψα του ήλιου καλοκαιρινή,
στο θερισμό τραβάνε,
μαντήλι έχουν στα μαλλιά,
δρεπάνι να κρατάνε.
 
Μαντήλι ,για να σκιάζουνε,
τον ήλιο και τη κάψα,
το δρώμα απο τα μάτια τους,
να στάζει στα χωράφια.
 
Με το τραγούδι ο κάματος,
του θερισμού περνάει,
κι η μάνα μας ακοπίαστα,
τον κόπο αψηφάει.
 
Βάσανα ,κόπο,κάνανε,
μιά άλλη εποχή,
στο σπίτι για να φέρουνε,
ένα γλυκό ψωμί!
 
Θυμάμαι και τη μάνα μου,
στο θέρος να κινάει,
μιά ανάμνηση παλιά,
στο νού μου τριγυρνάει.
 
Στάχυα χρυσοκέντητα,
βλέπω τώρα μπροστά μου,
και μιά ανάμνηση καλοκαιρινή,
έγινε συντροφιά μου!!!!
 
**
ΔΙΑΛΟΓΟΣ με την ΧΡΥΣΟΜΗΛΙΑ
 
Χρυσομηλιά μου αρχόντισσα,
σαν νύφη στολισμένη,
από τα νύχια ως τη κορφή,
στολίδια φορτωμένη!
 
Ήρτα για να συντήχουμε,
να κάτσω στην σκιά σου,
να πάρω από σένανε,
λίγο άπ´το άρωμα σου!
 
Ερ.
Χρυσομηλιά τα μήλα σου,
πώς τα παραχρυσώνεις ,
κάμνεις τα όπως τα χρυσά,
τα μμάθκια τα θαμπώνεις;;;
 
Απ.
Αν κρατάς το μυστικό,
εγιώ εν να μολοήσω,
τζιαί να σου πώ ,πώς γίνεται,
προτού καρποφορήσω.
 
Θέλω χώμα τ´Αϊ Γροσιού,
της Χάρτζιας ,Καλογραίας,
οι ρίζες μου κρατούν καλά,
μέχρι βαθύ το γέρας.
 
Θέλω το χώμα μου καλό,
οι ρίζες μου ν´απλώνουν,
νάχω αύρα τού Βορκά,
τζιαί τα κλαθκιά φουντώνουν.
 
Ερ.
Χρυσομηλιά τα μήλα σου,
μοιάζουν με χρυσαφένια,
λαμποκοπούν ,αστράφτουσιν,
μοιάζουν παραδεισένια.
 
Απ.
Παίρνω αύρα του γιαλού,
τζιαι του βουνού αέρα,
ο ήλιος δκιά μου ζεστασιά,
τζιαι ζιώ τη κάθε μέρα.
 
Αμέτρητα τα κολιέ,
πού ρέσσω στο λαιμό μου,
ολόχρυσα ,θαμπούνουσιν,
τον κάθε ένα εχθρό μου.
 
Ένα παράπονο πικρό,
θα σου εξιστορήσω,
δύσκολες οι εποχές,
και δεν μπορώ να ζήσω...
 
Έτσι σαν καθρεφτίζομαι,
τζιαι βλέπω τη νοσσιά μου,
στάσσουν βροσιή τα δάκρυα,
πούσαστε μακριά μου....
 
Σε ξένα σιέρκα βρίσκομαι,
τα χνώτα δεν ταιρκάζουν,
ότι να θέλω δεν έσιει,
ούτε με λοαρκάζουν.
 
Το πρόσωπο μου εμάρανε,
τα φύλλα μου ελουβήσαν,
τζιαί το κορμί μου εσάπηκε,
οι Τούρτζιοι μ´αφανήσαν.
 
Μόνο οι ρίζες μου κρατούν,
πούναι βαθκειά στο χώμα,
περάσανε χρόνια πολλά,
αμμα κρατούν ακόμα.
 
Παίρνω νερό του Πλάστη μου,
διώ τους,για να πιούσι ,
τζιαι ελπίζω,τζιαι παρακαλώ,
πέρκιμο κρατηθούσιν.
 
Αν κάποτε με το καλό,
πίσω να ξανά ρθείτε,
τουλάχιστον τα πορίζια μου,
πέρκιμο τζιαί τα βρείτε...
 
Επίλογος.
Αϊ Γροσίτισσα τζιηρά,
ζούσες σ'ένα βασίλειο,
στο θρόνο σου εκάθεσουν,
βασίλισσα στο ήλιο.
 
Αι γροσίτισσα τζιηρά,
τζιαι με τις δκυό σου κόρες,
την μιά στην Χάρτζια πάντρεψες,
την άλλη Καλογραία,
χρυσές ήταν εποχές,
περνούσατε ωραία!
 
Δύσκολα χρόνια ήρτασιν,
καταστροφή μεγάλη,
και μόνες σας εμείνετε,
στου Τούρκου την αγκάλη.
 
Το αχ το βαχ σου δεν περνά,
τα χρόνια κομπολόγια,
αμέτρητα να φκαίνουσιν ,
ψυσιής τα μοιρολόγια.
 
Σμίξετε τις δυνάμεις σας,
και σφικταγκαλιαστείτε,
τις ρίζες σας ,μέσα στην γή ,
ίσως τζιαί κρατηθείτε.
ώσπου νάρτει η στιγμή,
που θα λευτερωθείτε.
 
**
 
ΒΟΗ της ΘΑΛΑΣΣΑΣ του ΒΟΡΚΑ
ΦΩΝΗ της ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ
 
Μακρόσυρτη είναι η φωνή,
μισού αιώνα κλάμα,
κλαίει η Κερύνεια μας,
πιστεύει σ´ένα θαύμα.
 
Βουβή είναι η θάλασσα,
μα ο βυθός βρυχάται,
όποιος τον πόνο ένοιωσε,
ακούει κρολοάται.
 
Μακρόσυρτη είναι η βοή,
στήνεις αυτί,γροικιέται,
της θάλασσας τον καημό,
ακούς που νεκαλιέται.
 
Με αίμα βάφτηκε ο γιαλός,
στον πάτο έχει καθήσει,
σείεται και στοιχιώνεται,
και περιμένει λύση.
 
Από τον πάτο του βυθού,
ο βρυχηθμός στοιχειώνει,
σείεται η θάλασσα,
στους βράχους ξεσπαθώνει.
 
Μακρόσυρτη είναι η φωνή,
το κύμα αγριεύει,
η θάλασσα βαρυγκομεί,
πού ο Τούρκος την κουρσεύει.
 
Το αίμα κύλισε κόκκινο βαθύ,
ξεθώριασε το γαλανό ,
της θάλασσας το χρώμα,
οι ψυχές στοιχειώνουνε,
και περιμένουν ακόμα.
 
Χάνει η ελπίδα αντοχές,
αρχίζει ,ξεψυχάει,
και οι ψυχές γίναν σκιές,
κι η θάλασσα πονάει...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2020

Η Ελπίδα ζεί!!! / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Το περιστέρι πέταξε,
Ειρήνη για να φέρει,
κλαδί ελιάς στο ράμφος του,
ελπίδα μεταφέρει.
Μα στα μισά λαβώθηκε,
κόψανε την ελπίδα,
γιατί όλο στοχεύουνε,
μιά μοιρασμένη πατρίδα.
Το περιστέρι λαβώθηκε,
μα τα φτερά πετάνε,
και πάντα βλέπει στο Βορκά,
σε τόπους που αγαπάμε.
Τα φύλλα έχουν ξεραθεί,
μα οι σπόροι έχουν πέσει,
στο χώμα θ´αναγγενηθεί,
καινούργιο δέντρο,θ´αναστηθεί.
Της ελιάς οι ρίζες της,
απλώνουν και ριζώνουν,
και τη ελπίδα στην ψυχή,
ποτέ δεν ξεριζώνουν!

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ. ΧΑΡΤΖΙΑ-ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Σμιλεύει ο πόθος την ψυχή,
άγρυπνη η νοσταλγία,
βρίσκει τον δρόμο που τραβά,
στην γή μας την Αγία!

Πετά και φτάνει η σκέψη μου,
σ´αυτό το σταυροδρόμι,
πού οδηγεί στις ρίζες μου,
των δυό χωριών μου οι δρόμοι..

ΧΑΡΤΖΙΑ γράφει δεξιά,
δείχνει η πινακίδα,
αναπτερώνει ηθικό,
αναγεννιέται ελπίδα!

Αριστερά η κατεύθυνση,
δείχνει στον Αϊ Γρόση,
μακάρι να λευτερωθεί,
ώσπου να ξημερώσει.

Δύο όμορφα χωριά,
δίπλα δίπλα κτισμένα,
μέσα σ´ένα παράδεισο,
στο πράσινο λουσμένα.

Στα πόδια τους η θάλασσα,
προσκέφαλο τα δάση,
η όμορφιά απέραντη,
κανείς δεν θα ξεχάσει.

Πάντα στην σκέψη τριγυρνούν,
θύμισες ,αναμνήσεις,
όσα έζησα αξέχαστα,
μου φέρνουν συγκινήσεις.

Η μπότα του κατακτητή,
κρατάει σκλαβωμένα,
σαράντα έξι χρόνια στη σκλαβιά,
βαριά είναι λαβωμένα.

Τα πεύκα πάντα στην θέση τους,
μα τα πουλιά θρηνούσιν,
και στις φωλιές τους κάθονται,
πάντα μοιρολογούσιν.

Τρομάξανε άπ´το κακό,
και δεν κελαηδούσιν,
απο κλαδάκι σε κλαδί,
ανήμπορα πετούσιν.

Η σκέψη βασανιστική,
τα χρόνια προσπερνούσιν,
και οι γονιοί μας φύγανε,
χωρίς να λευτερωθούσιν.

Τον δρόμο της επιστροφής,
πάντα θα λαχταρούμε,
άσβεστη την ελπίδα μας,
πάντα θα την κρατούμε!

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020

ΙΟΥΛΙΟΣ ΜΗΝΑΣ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα



Ιούλιος μήνας,φεύγει ξαναγυρνάει,
πάντα με μαύρη ,ολόμαυρη φορεσιά φοράει.
Σαράνταέξι χρόνια,πηγαινοέρχεται,
κι είναι πολύ θλιμμένος,
σαράνταέξι χρόνια καί πάντα είναι κλαμένος.
Το βάρος πού φορτώθηκε,ασήκωτο φορτίο,
αγκάθινο τό στέφανο ,φοράει στό κρανίο.
Με ανεξίτηλη μαύρη μελανιά,είναι στιγματισμένος,
κι αυτός ,όπως ο Πενταδάκτυλος,ύπουλα προδομένος.
Ο χρόνος 1974 μάζεψε τα δώδεκα παιδιά του,
καί μοίρασε τού καθενός ,τα τραπουλόχαρτα του.
Στούς δέκα έπεσε χαρτί με χρώματα κι ελπίδες,
Ιούλιο και Αύγουστο χαρτί μαύρο,κατάμαυρο,
σημάδι πού προμήνυε ,φρίκη ,πόνο καί μαύρες καταιγίδες.
Μαύρο χαρτί ήταν τό μερτικό τους,
καί έτσι άρχισε καί τό μαρτύριο τους.
Στά μάτια τους τα δάκρυα,χρόνια πολλά αναβλύζουν,
τόν πόνο τόν αγιάτρευτο,καθημερινά ποτίζουν.
Τίς ξηραμένες τις πληγές,που ο χρόνος δεν τις κλείνει,
σάν έρχεται ο Ιούλιος ,άπ´τή αρχή τις ξύνει.
Μαύρες φιγούρες,πένθιμες με βήματα βαριά,
σέρνονται ώς τά μνήματα,να βρούν παρηγοριά.
Βουβό κι αμίλητο τό καλωσόρισμα του,
γιατί φέρνει στή μνήμη μας,τή σκοτεινή θωριά του.
Μαύρο βαρύ καί πένθιμο τό καλωσόρισμα του,
γιατί φέρνει στήν μνήμη μας,τή φρίκη τού θανάτου.
Πίσω από το συρματόπλεγμα,πισθάγκωνα δεμένος,
ανήμπορος να προσπαθεί,τα μάγια του να λύσει,
μα είναι δύσκολο πολύ,όσο κι αν προσπαθήσει.
Κόμπος αξεδιάλυτος,με δύσκολη πορεία,
κρατάει χρόνια αρκετά καί γράφει ιστορία.
Σαράνταέξι χρόνια πέρασαν,
κι όμως οι μνήμες άσβεστες,
βαθειά είναι χαραγμένες,
κι αυτές οι μέρες πιό πολύ,
είναι πολύ θλιμμένες.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2020

ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΛΟΓΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
στά μάτια καθρεφτίζουν,
τά χείλη τρεμουλιάζουνε,
τά πόδια πιά λυγίζουν.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
εις τόν λαιμό κομπιάζουν,
πέτρα γίνονται ,
καί τήν πνοή τήν φράζουν.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
μέσα μας στοιβαγμένα,
μά δέν τολμούν νά ειπωθούν,
μένουν καθηλωμένα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
μένουνε χαραγμένα,
μελάνι ανεξίτηλο,
από τά διαλεγμένα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
εκεί είναι φωλιασμένα,
δέν μπορούν νά πετάξουνε,
έχουν φτερά σπασμένα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
γλυκά καί πικραμένα,
γλυκόπικρη ανάμνηση,
κι είναι καλά κρυμμένα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
τής καρδιάς μειδίαμα,
μοσχοβολάει ευωδιά,
σάν άγιο θυμίαμα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
στά στήθια είναι κρυμμένα,
θέλουν γιά νά πετάξουνε,
μά είναι ματωμένα.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
ποτέ όμως δέν βγήκαν,
στό στόμα ποτέ δέν έφτασαν ,
καί μέσα μας πνιγήκαν.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
πώς νά τά ξεστομίσω,
στά χείλη φτάνουνε,
καί πάλιν γυρνάνε πίσω.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
όσο καί νά κρυφτούνε,
τά μάτια θά μιλήσουνε,
καί θά μαρτυριθούνε.
Ανείπωτα λόγια τής ψυχής,
θέλουν νά δραπετεύσουν,
γόρδιος δεσμός η λογική,
πίσω θά ξαναπέψουν.

Η ΒΡΥΣΗ ( Στο κατεχόμενο χωριό μου Χάρτζια στην στην επαρχία Κερύνειας) /Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα



Ύμνο να γράψω,εγώ γιά σέ,βρύση μου παινεμένη,
που χρόνια τώρα βρίσκεσαι,μέσ´τη σκλαβιά κλεισμένη.
Η θύμηση μου ,σε σέ αφιερωμένη,βρύση μου κελαρυστή,
σαράντα τέσσερα χρόνια και είσαι σκλαβωμένη.
Σε παραδεισένια όαση,στην άκρη του χωριού,
έσβηνες την δίψα του,κάθε περαστικού!
Από του Πενταδακτύλου τα βουνά,υπόγεια πηγάζει,
αστείρευτο και δροσερό,ποτέ δεν ησυχάζει!
Γενιές πολλές ξεδίψασες,χείλη έχεις δροσίσει,
περβόλια ,δέντρα ,λούλουδα,πολλά έχεις ποτίσει!
Ζώα ,πουλιά κάθε λογής κοντά σου ξεδιψάνε,
και με χαρά στις φυλλωσιές γλυκό κελαηδάνε!
Ευλογημένη πάντοτε,αστείρευτη πηγή,
κελαρυστή,τραγουδιστή,
μα τώρα μέσα στην σκλαβιά,
σε χαίρονται οι εχθροί.
Της βρύσης θύμησες ξυπνούν,πίσω στα περασμένα,
εικόνες άπ´το παρελθόν,σαν από παραμύθι βγαλμένα.
Γυναίκες θα συναντηθούν,νερό γιά να γεμίσουν,
νάβρουν την ευκαιρία τους και λίγο να μιλήσουν.
Κούζες,λαΐνια πήλινα,στον ώμο κουβαλούσιν,
νερό της βρύσης γιά να πιούν,κόμα και να πλυθούσιν!
Τη μέρα του κατακλυσμού,γινόταν πανηγύρι,
χαρές και γέλια τών παιδιών,αδιάκοπο παιχνίδι!
Οι εποχές περάσανε,αλλάξαν οι καιροί,
η βρύση πάντα βρίσκεται εκεί και καρτερεί!
Χρόνια σαράντατέσσερα,είναι σκλαβωμένη,
μα το νερό τρεχάμενο και ας είναι λαβωμένη!
Κρύο,γλυκό και δροσερό,τρέχει και κελαρύζει,
και καρτερά στ´αγκάλλια της,ξανά να μας δροσίζει!
Όσο τρέχει το νερό,τη γή και τη ποτίζει,
η σκέψη μένει ζωντανή καί πάντοτε ελπίζει!

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

ΠΟΘΟΣ κ ΕΠΙΘΥΜΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα



Νοστάλγησα,πεθύμησα να πάω στο χωρκό μου,
μαζί με τα αδέλφια μου ,να πάω στο πατρικό μου!
Να θυμηθούμε τα παλιά,τα παιδικά μας χρόνια,
πού ήρταν τζιαί τα ρήμαξαν,οι Τούρτζιοι με κανόνια.
ΧΑΡΤΖΙΑ
Τουρκοκρατούμενο χωρκό,με ομορκιές τζιαί κάλλη,
από τον Πενταδάκτυλο,μέχρι το περιγιάλι.
Λογιών λογιών αγριολούλουδα είναι ανθισμένα,
μοσχοβολούνε οι ευωδιές,στούς κάμπους απλωμένα!
Κυκλάμινα,ματσικόρυα είν´οι αυλές γεμάτες,
όπου κοιτάξεις βλέπεις τα,ακόμα τζιαί στις στράτες!
Μοσχοβολούν οι γειτονιές,μα είναι λυπημένες,
Τούρτζιοι τις έχουν τις κρατούν,με άλυσους δεμένες.
Το σπίτι μας είναι κλειστό,τζιαί τσακροκλειωμένο,
γυρώ γυρώ τείχη ψηλά περιτριγυρισμένο.
Αδύνατον μέσα να μπώ,λίγο να ξαποστάσω,
μέσα την αυλή τουλάχιστον να κάτσω ,γιά να πνάσω.
Κτυπώ την πόρτα,μ´άδικα ,έξω να καρτερούμε,
τζιαί στο σκαλί εκάτσαμε για να ξεκουραστούμε.
Ο πόνος έγινε λυγμός αγκάθι στην ψυχή μας,
γιατί να είναι τόσο σκληρή η μοίρα η δική μας;
Μεγάλο κρίμα τζιαί άδικο,το σπίτι σου να χάνεις,
απέξω νασαι να καρτεράς,ποττέ σου δεν ξιχάνεις,
τζιαί γιατρικό δεν βρέθηκε,τούντη πληγή να γιάνεις.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ 21 Σεπτεμβρίου! / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Πέταξε περιστέρι μου,σ´όλης της γής τα μήκη και τα πλάτη,
κλάδο ελαίας να τους πάς σ´όλης της γής τα κράτη!
Μέρα ΕΙΡΗΝΗΣ,σήμερα κατάλευκο περιστέρι,
ένα κλαδί ελιάς,στο ράμφος του κρατά,
μήνυμα της ειρήνης κατά παντού σκορπά,
τον κόσμο να μονιάσει,τούς πολέμους να ξεχάσει.
Μήνυμα ειρήνης σ´όλους να ζούν ειρηνικά,
νάχουν πάντα αγάπη ,μέσα στην καρδιά!
Θεέ μου φώτιζε τους,ρίξε φώς μέσ´την ψυχή,
στης γής τούς κυβερνώντες,
φώς ειρήνης,φώς αγάπης,
πολέμους να μην σκέφτονται,
και ολόκληροι λαοί να καταστρέφονται.
Ειρηνική συμβίωση κι αγάπη στην καρδιά,
ν´ανθίσει το χαμόγελο σε όλα τα παιδιά!
Να μην γνωρίσουνε ποτέ τον πόνο και την θλίψη,
και η αγάπη στην ψυχή μην τα εγκαταλείψει.
ΕΙΡΗΝΗ και στην Κύπρο μας,που είναι σκλαβωμένη,
σαράντα τέσσερα χρόνια καρτερά και είναι λαβωμένη.
Αγκάθινα συρματοπλέγματα τρυπάνε το κορμί της,
αιμορραγεί κάθε στιγμή,ματώνει η ψυχή της.
Ειρήνη θέλει και ζητά ,το τραύμα της να κλείσει,
και ο κόσμος που είναι μέσα της ελεύθερος να ζήσει!
Κάνε γλυκειά μου Παναγιά,ένα θαύμα να γίνει,
και στην ψυχή τους σκόρπισε μόνο την καλωσύνη.
Κάνε γλυκειά μου Παναγιά,ένα θαύμα να γίνει,
πολέμους και σκοτωμούς ποτέ μην ξαναγίνει.
Ειρήνη θέλουμε !Ειρήνη ζητούμε!Ειρήνη σε όλο τον κόσμο!