Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

ΠΟΘΟΣ κ ΕΠΙΘΥΜΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα



Νοστάλγησα,πεθύμησα να πάω στο χωρκό μου,
μαζί με τα αδέλφια μου ,να πάω στο πατρικό μου!
Να θυμηθούμε τα παλιά,τα παιδικά μας χρόνια,
πού ήρταν τζιαί τα ρήμαξαν,οι Τούρτζιοι με κανόνια.
ΧΑΡΤΖΙΑ
Τουρκοκρατούμενο χωρκό,με ομορκιές τζιαί κάλλη,
από τον Πενταδάκτυλο,μέχρι το περιγιάλι.
Λογιών λογιών αγριολούλουδα είναι ανθισμένα,
μοσχοβολούνε οι ευωδιές,στούς κάμπους απλωμένα!
Κυκλάμινα,ματσικόρυα είν´οι αυλές γεμάτες,
όπου κοιτάξεις βλέπεις τα,ακόμα τζιαί στις στράτες!
Μοσχοβολούν οι γειτονιές,μα είναι λυπημένες,
Τούρτζιοι τις έχουν τις κρατούν,με άλυσους δεμένες.
Το σπίτι μας είναι κλειστό,τζιαί τσακροκλειωμένο,
γυρώ γυρώ τείχη ψηλά περιτριγυρισμένο.
Αδύνατον μέσα να μπώ,λίγο να ξαποστάσω,
μέσα την αυλή τουλάχιστον να κάτσω ,γιά να πνάσω.
Κτυπώ την πόρτα,μ´άδικα ,έξω να καρτερούμε,
τζιαί στο σκαλί εκάτσαμε για να ξεκουραστούμε.
Ο πόνος έγινε λυγμός αγκάθι στην ψυχή μας,
γιατί να είναι τόσο σκληρή η μοίρα η δική μας;
Μεγάλο κρίμα τζιαί άδικο,το σπίτι σου να χάνεις,
απέξω νασαι να καρτεράς,ποττέ σου δεν ξιχάνεις,
τζιαί γιατρικό δεν βρέθηκε,τούντη πληγή να γιάνεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου