Παπαδόπουλος Θεόδωρος
Εν να σου πω τζιειν το ρητόν, πάνω σου να το μοιάσω
εγιώ σ’ έκτισα φούρνε μου, μα ‘γιω ‘ννα σε χαλάσω
τζιαι μάθε εν’ ηξανάρκουμαι, πίσω για να σε σάσω
εθ’ θα σ’αφήσω θεμελιόν, πέτραν, χαλίτζιν για πηλόν
να φαίνεται σημάιν
θα τα σηκώσω μονομιάς, τζιαι ‘ννα σαρίσω που γωνιάς
τζιαι ‘ννα τα κάμω φάιν
που τον τζιαιρόν που σ’ έκτισα, έγραψα στα χαρκιά μου
έν έφαα ψουμίν γλυτζύν, να κάτσει στην καρκιά μου
τράντα λογιών σε πύρωσα, τζι’ έσπαζα που τους κόπους
μα’ν ήβρα τρόπον γιατρειάς στους άσσιημους σου τρόπους
τα ξύλα μο’ν σ’αρέσκασιν έθελες του Λιβάνου
κέδρους, αρκοτζιυπάρισσα, ξέρω ‘ντα ράτσαν φτάννουν
πού’χουν που μέσα τους γαδίν τζι’ αφταίννουν μέρα-νύχταν
μα’ρτεν η ώρα να σου πω, φούρνε μου...καληνύκτα!
εν σου αρέσκαν τα θρουμπιά, σσιοινιές για αοράτοι
μήτε ξιστάρκα, αντρουκλιές, λαμπάθκια είτε βάτοι
γιατί εν ξύλα μαλαχτά τζι’ εν σε πολλοπυρώνναν
για να μου κρούζεις τα ψουμιά που μέσα σου εκουρρώνναν
με τι κόπους επάσκιζα Σεπτέβρην ως Σεπτέβρην
για να συνάξω το ππαράν που ‘γόραζα τ’ αλεύριν
τζι’ έκαμνες μου τζιειν τα ψουμιά, μαύρα σαν το καστόριν
να σε χαλάσω ‘ρκιστικα δκιαολοπαρακτόριν
θα σε χαλάσω γέρημε τον τόπον να σπαστρέψω
να κτίσω ‘ναν καλλύτερον που σεν εν να γυρέψω
να ψήννω μέσα τα ψουμιά, πλάσιν να μεν τα κρούζει
να τρώω με την όρεξην, τζι’ εσέν να μείν’ η ...μούζη!
