ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ / Πολυκάρπου Ανδρέας

 

Περιφερόταν ώρες πολλές επί ματαίω
στους δρόμους της αγοράς και στη θάλασσα του Φαλήρου
με το πρόσωπό του σκυφτό
και το σώμα του γυρτό σχεδόν να αγγίζει τη γη.
Είχε δυο μάτια ξεπλυμένα από τα πρωτοβρόχια της ποίησης
μα στείρα τώρα πια ποτίζονταν από τις περασμένες ελπίδες.
Νέος -υπήρξε κάποτε φέρελπις- μα με τη φλόγα τώρα στα μάτια να σβήνει
και τα δάχτυλά του κυρτωμένα πια από το βάρος των στίχων.
Χέρια και δάχτυλα που τη γραφίδα μόνο γνώρισαν
και μια ψυχή που αποτύπωνε σε ξεθωριασμένους παπύρους
αυτά που οι άλλοι πετούσαν στα απορριμματοφόρα της συνείδησης.
Έψαχνε από τα σκοτάδια του Άδη να σύρει στο φως τη δική του Ευρυδίκη
μα πάντοτε οι Μαινάδες θα τον τεμάχιζαν
και η λύρα του θα επέπλεε σε βρωμερά, λιμνάζοντα νερά.
Ποτέ δεν άκουσε τον έπαινο στις συναθροίσεις όπου αγόρευαν οι ρήτορες
και ουδέποτε οι στίχοι του χαράχτηκαν σε χρυσόδετα κιτάπια.
Στις αμφικτυονίες δεν γνώριζαν τους λόγους του για τα ιερά και τα θεία.
Τι κι αν πολλές ήσαν οι φορές που εξύμνησε της φυλής του το μεγαλείο
και με την τέχνη της ποίησής του πανηγυρικούς έγραψε λόγους
κανείς δεν ενέσκηψε στα γραπτά του.
Αυτοί μόνο τον Πίνδαρο γνώριζαν, τον Όμηρο και τη Σαπφώ
και στεφάνωναν με τους κλάδους της υστεροφημίας
αυτούς που ούρλιαζαν στις αγορές
κι ας μην είχαν κάτι να πουν
παρά μόνο κάτι ακαλαίσθητους και τετριμμένους στίχους
γεμάτους ναρκισσισμό και φωνήεντα.
Αυτός ζούσε αθόρυβα.
Τη φωνή του ελάχιστοι την είχαν ακούσει.
Σε Δελφικούς δεν τον κάλεσαν της ποίησης αγώνες
και σε λαμπρές δεν συμπεριλήφθηκε το όνομά του ανθολογίες.
Πάντα περνούσε απρόσωπος και αταυτοποίητος.
Στα γυμνάσια καθόταν απόμακρα σε σκιερές γωνιές
για να θαυμάσει αθόρυβα το κάλλος των σωμάτων.
Εραστής δεν υπήρξε καμιάς εταίρας και κανενός γραμματιζούμενου κίναιδου.
Συνήθιζε να ζει άηχα κλεισμένος στην κάμαρά του.
Σε ένα μικρό δωμάτιο που, όμως, περίσσευε το φως
και η θάλασσα έφτανε στο μονό κρεβάτι του
φέρνοντας όστρακα σπάνια, καβούρια και ψάρια που μιλούσαν.
Εκεί άφηνε το σώμα του να δοθεί στους ερωτικούς αναστεναγμούς των Μουσών.
Τι κι αν στην πόλη δεν θα τον στεφανώσουν ποτέ
αυτός είναι των Μουσών ο εραστής
και στον ίσκιο των στίχων του αφήνονται να του δοθούν ερωτικά.

Μυθιστορείν : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Πολυκάρπου / 2019 (απόσπασμα)

Οι ραψωδίες του ποιητή
στη Νέκυια με φέρουν.
Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα
και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία.

Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο.
Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς
μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά.
Η αιώνια αυτή κατάρα.

Ίσως, στις αχαρτογράφητες
των Πλουτωνίων σπηλιές
να ξαλαφρώσει η ψυχή μου
και της Ιθάκης το δρόμο να βρω.

Διψασμένος από το χοντρό αλάτι
των τριμμένων οστών σου
κόρεσα το μένος μου
με της Στυγός το νερό.

**

Οι ύμνοι οι βυζαντινοι ταξιδεύουν τις ψυχες.

Στα κιτάπια του Ρωμανου ιχνογραφήθηκε ολάκερη του κόσμου η ιστορία.

Αυτή που έμελλε να δοξάσει το ρακένδυτο σωτήρα με τον ακέφαλο βαπτιστη.

Μέσα στο σεράι της Πόλης βήματα βαρια ακους

ζωγραφισμένα στα κιλίμια της ανατολης.

Την ιστορία ακολουθας με τα προγονικα σκαρια.

Αυτα που πελέκησαν οι Ίωνες στα προπύλαια του ουρανου…

**

Ο Μακάριος είναι νεκρος

Τον έστησαν στο απόσπασμα του γαλάζιου ορμητηρίου.

Εφονεύθη την 15η Ιουλίου ανάμεσα σε τόσους άλλους.

Άγνωστος. Χωρις ταυτότητα, χωρις πατρίδα.

Σαν ένα σύμβολο που παρήκμασε.

Η δημοκρατία χωλαίνει στην ιδέα της Ένωσης.

Όπως τότε που η ιδέα αυτή μάτωσε κάτω απο το βάρος της αγχόνης

και πυρπολήθηκε στα καρβουνιασμένα κρησφύγετα.

Τότε που ανέβαινε με πόδια γυμνα σε κακοτράχαλα βουνα

Φωνάζοντας τον καημο των γερμένων κεφαλιων, της αλλοτινης νιότης…

Αντρέας Πολυκάρπου (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Αντρέας Πολυκάρπου γεννήθηκε το 1984 στη Λευκωσία. Βραβεύτηκε δύο φορές από τη European commission ως ο καλύτερος νέος, κύπριος δημοσιογράφος ενώ έλαβε το δεύτερο πανελλήνιο βραβείο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό. 

Ποιητικές Συλλογές:

• 2006 «Τα πρωτοβρόχια της ψυχής μου», 
• 2010 «Διάφανες βάρκες» 
• 2013 «Απρόσωπα φαγιούμ», εκδόσεις  Άπαρσις.  
• 2019 Μυθιστορείν, εκδόσεις βακχικόν

Το 2014 εκδόθηκε από το Vakxikon.gr το θεατρικό του έργο «Κατά Ιωάννη αποκαθήλωση».  

Η ύβρης / Πολυκάρπου Ανδρέας

Δεν είναι το φύσημα του αέρα

αυτό που νιώθω στα φτερά μου.

Ούτε τα κεντημένα βλέπω βουνά

της οροσειράς των ονείρων.

Η πόρτα της φυλακής μου

δεν έχει φωτεινή χαραμάδα.

Τα φτερά που είχα κάποτε χάθηκαν

όπως σκορπά ο άνεμος τα σύννεφα.

Σε καλοκαιρινούς ουρανούς

δεν έχω ταξιδέψει.

Αποδημητικό ερπετό που σέρνεται στο χώμα

με το σώμα του ματωμένο.

Κάποτε η ανάγκη της ζωής

μού όρισε δύο κέρινες μεμβράνες.

Σφραγισμένα επάνω τους τα όνειρα μου.

Τα βούλιαξε ο Φαέθων.

Ανέβηκα ψηλά, πέρα απ’ το φως.

Τα θεία δεν συγχώρεσαν την ύβρη.

Η λύρα του Απόλλωνα

συνόδευε την πτώση μου.

Στη γεωμετρική αρίθμηση της ζωής

παραμένω μια άβουλη μάζα.

Η ματαίωση του ταξιδιού

αγχόνη για μένα είναι.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Απόρησαν οι Ρωμαίοι
όταν οι Καππαδόκες
δοτό ζήτησαν βασιλέα
ανίκανοι απ’ το γένος τους να βρουν.

Τόσα χρόνια βασιλείς
της ένδοξης ιστορίας
πρέσβευαν την Κλεισθένια δημοκρατία
προτού εκστρατεύσουν στη Σικελία.

Τώρα τους δυτικόστροφους ασπάζονται
τρανούς, ρασοφόρους ηγέτες.
Η συμμαχία κατέρρευσε.
Απομεινάρια απέμειναν της Δήλου.

Στην εκκλησία του Δήμου
ενθρονίστηκε ο Αλκιβιάδης.
Μελίρρυτοι οι λόγοι του Δημοσθένη
ειπώθηκαν γι’ αυτόν.

Μαγαρισμένος, ακρωτηριασμένος ο Ερμής
κοιτάει τα ακέφαλα του αγάλματα.
Ο λιμός αυτός που ξέσπασε
θανάτωσε το Σόλωνα.

Τα μαντεία δια νόμου σώπασαν.
Οι χρησμοί της Πυθίας σίγησαν.
Προσφύγεψαν οι Θεοί
τους νόμους μας σαν είδαν.

Ο Αριοβαρζάνης, ο τελευταίος του γένους βασιλιάς,
παρέδωσε τα σκήπτρα του.
Εν μία νυχτί η λεχώνα της δημοκρατίας
σε τυραννία μετετράπη.

πηγή: http://www.poiein.gr/archives/25795

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Ένας αποχαιρετισμών ορίζοντας η συνύπαρξη μας ψυχή μου
σε ερειπωμένες αμαξοστοιχίες χορταριασμένων σταθμών
και σε ξεβαμμένα σκαριά πλοίων
που λιώνουν αφημένα στα καρνάγια.
Εσύ στη στάση αγκιστρωμένη του λεωφορείου
και μπροστά μου να απλώνονται οι λακκούβες του πεζοδρομίου
λίγο πριν το καλοκαιριάτικο θέρος.
Στην τσέπη αφημένο το γκρίζο όνειρο
ξεγλίστρησε από τη σκισμένη φόδρα
στο ιδρωμένο από τον πρωινό έρωτα σεντόνι.
Ποδιά και χέρια μουδιασμένα ακόμη από το σαρκικό οργασμό.
Κι εγώ να πρέπει να φύγω με τα πρώτα αποδημητικά πουλιά.
Τρομάζω ψυχή μου, τρομάζω.
Βλέπεις, καμιά Ιθάκη δεν με προσμένει.
Οι μνηστήρες υλοτόμησαν τα δάση της
και την έκοψαν σε παραλιακά οικόπεδα
με θέα το κοιμητήρι με την πένθιμη ψαλμωδία.
Δεν φταίνε αυτοί.
Τι να σου κάνουν κι αυτοί;
Δεν φταίνε που γεννήθηκαν άνθρωποι.
Τι φτηνοί που είναι οι άνθρωποι.
Μάτια που φθονούν τα δάχτυλα τα μπλεγμένα
και ζηλεύουν το χέρι που σφουγγίζει του αλλουνού το μέτωπο.
Κανένας ποιητής δεν μου όρισε Ιθάκη.
Παρά μόνο στον Άδη ψυχή μου
τους αποξηραμένους λωτούς θα αναμασώ.
Στα σκοτάδια της γης
κανένας δεν με περιμένει τυφλός μάντης πια.
Κουράστηκε κι αυτός.
Τόσες φορές με έφερε ο ποιητής στον Άδη
κι ούτε μια στάλα αίμα δεν μετέλαβε από τις ανοιγμένες φλέβες μου.

Κρατάω το χέρι σου σφιχτά χωμένο στην παλάμη μου.
Τα δάχτυλα σου καρφιτσωμένα στο θώρακα μου.
Φοβάμαι να αφήσω το χέρι σου κάθε που βλέπω τα τρένα,
κάθε που ακούω τη φωνή του σταθμάρχη:
- Τελευταία αμαξοστοιχία για τη Νεφελοκοκκυγία.
Κι εγώ να πρέπει τον παλιό συρμό για την κόλαση να πάρω,
τα σκαλιά να κατεβαίνω του Άδη.

Άστατα τα πουλιά ψυχή μου.
Στο πρώτο ψύχος το βάζουν στα φτερά.
Πάντα την άνοιξη ψάχνουν. Πάντα.
Πλάνητες δανδήδες με ανοιχτές τις φτερούγες.
Στον Άδη ψυχή μου, στον Άδη.
Εκεί σε προσμένω, με μια αγκαλιά πένθιμο, μωβ λιβάνι.

αναδημοσίευση / πηγή: http://www.poiein.gr/archives/34302/index.html

ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ

Πολυκάρπου Ανδρέας 

Στους 1619- πια νεκρούς- αγνοουμένους

Τώρα μπορούμε να σας θάψουμε.

Να ξεχορταριάσουμε τους ομαδικούς τάφους,

να φυτέψουμε κυπαρίσσια γύρω από το μνήμα,

να ανάψουμε με λάδι το μικρό καντήλι

και να αφήσουμε μωβ στεφάνια στο ασπρισμένο μάρμαρο.

Τώρα η μάνα σας μπορεί να φτιάξει σταρένια κόλλυβα

και να φιλήσει το χέρι του παπά έπειτα από το τρισάγιο.

Οι συγγενείς μπορούν από νωρίς να μαζευτούν στην εκκλησιά.

Όλοι ντυμένοι στα μαύρα.

Ακόμα κι αυτοί που δεν σας γνώρισαν θα μαυροφορεθούν

και θα κρατάνε ένα μαντήλι στο χέρι.

Όχι για τα δάκρυα. Παρά μόνο για τη ζέστη. Για το καμίνι του πολέμου.

Μεσόγειος. Ώρα μεσημεριού- κοντά απόγευμα- κι εσείς να βαδίζετε πομπή για το απόσπασμα.

Αυτό που κρύφτηκε περίτεχνα κάτω από τα λιόδεντρα και τους κέδρους

που ποτίζονταν από το γλυφό νερό.

Μεσόγειος. Ώρα δειλινού- κοντά βράδυ- κι εσείς να κρύβεστε ματωμένοι στο χώμα.

Κουραστήκατε και αφεθήκατε στο θάνατο να ξαποστάσετε.

Η ανοιχτή παλάμη καλύπτει την αιμορραγούσα πληγή.

Τόσες σφήκες από τη ζεστή κάννη

και καμία δεν τραυμάτισε τις συνειδήσεις μας.

Ζυμώθηκαν μέσα στο αίμα και τη σάρκα μας

με τα ακανθώδη κεντριά τους.

Τώρα σας θάβουμε, τώρα που έλιωσε το κορμί και ξεχαρβαλώθηκε η ανθρωπιά μας.

Τι να το κάνεις τώρα πια το πένθος;

Σάπισε, ρήμαξε κι αυτό κάτω από το κατεχόμενο χώμα μαζί με τους πόνους σας.

Κουβαλούσατε μαζί σας τη θάλασσα,

το δροσερό αέρα, τη γλάστρα με το βασιλικό και τα γιασεμιά.

Δικά σας κι αυτά κτερίσματα.

Τριάντα χρόνια κράτησε η σφαγή.

Κι άλλα σαράντα η θλίψη κι ο καημός.

Εγκλήματα διεπράχθησαν πολλά.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Το χαμό της Μιλήτου, τη λεηλασία στις Αχαρνές, τα κορμιά στον Καιάδα,

το κύκνειο άσμα στη Σικελία, την προδοσία στους Πέρσες,

τη χαμένη μας τιμή και τη ξεγραμμένη πια δημοκρατία;

Τριάντα χρόνια να κουβαλάμε κορμιά πάνω στις ασπίδες.

Με τις Αθηναίες να αναθεματίζουν τους Λακεδαιμόνιους για το χαμό

και τις Σπαρτιάτισσες να στεγνώνουν τις ανοιγμένες των νεκρών πληγές

με τον πορφυρό μανδύα.

Σε Αμφικτιονίες στείλαμε ειρηνευτές

μα αυτοί είχαν τα αυτιά τους βουλωμένα.

Τα ιερά μόνο να προστατευτούν.

Οι βωμοί, οι διαπομπευμένες Ιέρειες και των Θεών να διαφυλαχτούν τα τάματα..

Τα ταλαιπωρημένα δεν τους ένοιαζαν κορμιά, τα τσακισμένα κόκκαλα,

οι δυστυχισμένοι και οι εγκλωβισμένοι στων πόλεων τα τείχη.

Όλοι αυτοί που το δέρμα τους αφυδατωμένο παραδιδόταν στο λοιμό.

Τριάντα χρόνια αδελφοκτόνοι μετράγαμε τα πάθη μας.

Κι ούτε ένας Περικλής, ούτε ένας Λεωνίδας δεν θέλησε να θέσει τέρμα.

Κανείς δεν έβλεπε των Περσών τα καράβια να αγκυροβολούν στους λιμένες.

Κανείς δεν άκουσε το Σόλωνα, του Ανάχαρση το φίλο, να εξυμνεί την ειρήνη.

Αυτός ήταν των Σκύθων, λέγανε, φίλος.

Κάποιοι Αθηναίοι τον φώναξαν προδότη

καθώς τις σάρκες διαμέλιζαν των ομοαίματων τους.

Χαμένα κορμιά μυρωμένα με δάκρυα και ροδόνερο.

Τριάντα χρόνια αφημένοι στον αλληλοσπαραγμό

παραδώσαμε τις πόλεις μας στους Πέρσες.

Εμείς χτικιάσαμε και ξερνάμε βρωμερό αίμα.

Κάθε καλοκαίρι θα ακούμε τις σειρήνες και το χτικιό θα δυναμώνει.

Μην μας κοιτάτε.

Τα μάτια σας μας πονάνε και γδέρνουν τα σκληρά πετσιά μας.

Τι θέλατε να κάνουμε;

Να σας θυμόμαστε και να περνάει η ζωή μας χαμένη;

Το συνάλλαγμα, οι τράπεζες, οι αλγόριθμοι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα μας.

Εσείς είστε φωνή από το παρελθόν.

Φωνή εκκωφαντική που βγαίνει μέσα από τα σπασμένα δόντια

και τα ξεραμένα χείλια.

Δεν χωράτε πια στην ύλη της εκπαίδευσης,

ούτε στα γράμματα της εύρυθμης μας γλώσσας.

Παρατάτε μας ήσυχους. Παρατάτε μας στο χτικιό μας.

Σ’ αυτήν την αρρώστια που τρώει το κορμί

και κάνει τις πληγές να αναβλύζουν βλέννα και πύο.

Μην μας κοιτάτε.

Επιστρέψτε πίσω στους ομαδικούς τάφους.

Εκεί σας συνηθίσαμε.

Να σας γράφουμε ποιήματα, να σας άδουμε στα τραγούδια μας,

να σας θυμόμαστε στις βεράντες τα πρωινά του καλοκαιριού

και να ακούμε για σας στα δελτία των ειδήσεων, στα ετήσια αφιερώματα.

Μέχρις εκεί. Τίποτα παραπάνω.

Είμαστε ανήμποροι, ανάπηροι με μονοδιάστατη μνήμη.

Σας πενθήσαμε, σας κλάψαμε. Έφευγαν άνθρωποι με τον καημό σας.

Τι θέλετε άλλο;

Τα δάκρυα έχουν στερέψει.

Οι αυλές μας δεν έχουν βασιλικό και γιασεμί.

Η τριανταφυλλιά μαράθηκε.

Την ξεριζώσαμε και στη θέση της σταθμεύσαμε τα αμάξια μας.

Μαζί μας θα μολυνθείτε από το χτικιό.

Μια χούφτα κόλλυβα, μια σταγόνα λάδι, λίγο λιβάνι και ένας σταυρός.

Αυτά δυνάμεθα τώρα πια.

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΟΣΑΝΔΑΛΟΥ/ 15η ΙΟΥΛΙΟΥ

Ανδρέας Πολυκάρπου 

Γοργό το βήμα του Πελία τον οδηγεί στο θρόνο.

«Φυλάξου από το μονοσάνδαλο» διεμήνυσε ο χρησμός.

Τον γαλούχησε βλέπεις ο ζωόμορφος Χείρωνας με τα ζωώδη ένστικτα.

Το βασίλειο του θα παραλάβει του Αίολου ο απόγονος.

Γοργό το βήμα μου ακολουθεί τον ίσκιο της σημαίας.

Το ήξερα. Ήμουνα σίγουρος ότι κάτω από τον ίσκιο της θα αναπαυόσασταν.

Άλλο χώμα πέρα από το ελληνικό

δεν μπορούσαν να βαστάξουν τα διάτρητα σώματα σας,

τα ξασπρισμένα οστά σας με τη ρετσινιά του Πελία.

Το θρόνο, πρόσκαιρα, σφετεριστήκατε του μονοσάνδαλου.

«Ο Μακάριος είναι νεκρός». Τον έστησαν στο απόσπασμα του γαλάζιου ορμητηρίου.

Εφονεύθην την 15η Ιουλίου ανάμεσα σε τόσους άλλους.

Άγνωστος. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα. Σαν ένα σύμβολο που παρήκμασε.

Η δημοκρατία χωλαίνει στην ιδέα της Ένωσης.

Όπως τότε που η ιδέα αυτή μάτωσε κάτω από το βάρος της αγχόνης

και πυρπολήθηκε στα καρβουνιασμένα κρησφύγετα.

Τότε που ανέβαινε με πόδια γυμνά σε κακοτράχαλα βουνά

φωνάζοντας τον καημό των γερμένων κεφαλιών, της αλλοτινής νιότης.

«Ελληνικέ λαέ η φωνή που ακούς είναι γνώριμη».

Ο μονοσάνδαλος επέστρεψε φέροντας, όμως, την κατάρα του Αιήτη.

Το χρυσόμαλλο δεν τον σκέπαζε δέρας.

Μόνο τον Πενταδάκτυλο σκέπασαν για πάντα οι βόστρυχοι της Μήδειας.

Φέροντες όλο το αίμα και τον ιδρώτα των πυρωμένων ιδεολόγων

που δεν λησμόνησαν, που δεν θέλησαν να ξεχάσουν την αιτία της αγχόνης.

Τόσοι άνθρωποι, μια χούφτα ιερά οστά, για μια ιδέα.

Τόσα κρησφύγετα στοιχειωμένα από την ανακολουθία της συνείδησης που ακολούθησε.

Τόσα νεόκοπα κορμιά ρημαγμένα στα οδοστρώματα της κραταιάς αυτοκρατορίας.

Απέναντι σας μια σειρά από κυπαρίσσια.

Χωρίζουν τις συνειδήσεις σας με των άλλων νεκρών τα όνειρα.

Ακολούθησα και πάλι τη σημαία.

Όχι τη γαλανόλευκη. Όχι.

Αυτή μόνο τη λευκή που μας την επέβαλαν.

Αυτήν που αποδέχτηκαν οι επιζώντες ιδεολόγοι.

Εις μάτην. Αυτή θα ήταν και η αίτια του μετέπειτα χαμού, της αδελφοκτονίας.

Εμείς τη γαλανόλευκη μάθαμε να προσκυνάμε.

Αυτήν αναμασούσαμε στο στόμα και με την ιστορία της τρεφόμασταν.

Την άλλη δεν την ξέραμε. Δεν θελήσαμε ποτέ να τη μάθουμε.

Γύρω της περιφράξαμε τις συνειδήσεις μας και υψώσαμε τείχη.

Κι εδώ ο Μακάριος εξακολουθεί να είναι νεκρός.

Φονευμένοι κι εσείς την 15η Ιουλίου από τα χέρια των ομοαίματων σας.

Ανάμεσα στις ταφικές κλίνες κι ένας άγνωστος.

«Άγνωστος στρατιώτης». Εφονεύθην την 15η Ιουλίου από κάποιον αδελφό.

Ποιος να ξέρει; Φονευμένος ανάμεσα σε τόσους άλλους.

Τουλάχιστον εσύ είχες ένα τάφο να ξαποστάσεις. Ένα σταυρό για προσκεφάλι.

Μια μάνα να σε κλάψει με μια ασπρόμαυρη στα χέρια φωτογραφία.

Άγνωστος, αταυτοποίητος και άπατρις.

Σαν ένα σύμβολο που δεν θα παρακμάσει ποτέ.

Σαν ένα στοιχειό που θα πλανιέται στην άταφη ιστορία.

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

 Πολυκάρπου Ανδρέας 

Αυτήν την άνοιξη

τα χάσαμε τα χελιδόνια.

Πέταξαν μακριά μας

αλλού να χτίσουνε φωλιές.

Τα βάσανα μας

αλλοίωναν τα όνειρα τους.

Θεατρίνοι της ευλογίας

για πιο ζεστά φύγατε μέρη.

Αυτά τα χελιδόνια

δεν έφεραν την άνοιξη.

Με τα φτερά τους

σε τόπους άλλους την πήρανε.

Οι άψυχοι μας νόμοι

σκόρπισαν τη σπορά.

Κανένα αγιόκλημα δεν

θέλησε να σκύψει το κεφάλι στη νύχτα.

Σκέπασαν τα νέφη

προτού η βροχή να πέσει.

Τα σύννεφα του ουρανού

τον τόπο μας απομονώνουν.

Αυτήν την άνοιξη

δεν ήρθαν τα χελιδόνια.

Στο κρύο μας μάρμαρο

πού καιρός για ν’ ανθίσει το φως

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Αυτήν την άνοιξη

τα χάσαμε τα χελιδόνια.

Πέταξαν μακριά μας

αλλού να χτίσουνε φωλιές.

Τα βάσανα μας

αλλοίωναν τα όνειρα τους.

Θεατρίνοι της ευλογίας

για πιο ζεστά φύγατε μέρη.

Αυτά τα χελιδόνια

δεν έφεραν την άνοιξη.

Με τα φτερά τους

σε τόπους άλλους την πήρανε.

Οι άψυχοι μας νόμοι

σκόρπισαν τη σπορά.

Κανένα αγιόκλημα δεν

θέλησε να σκύψει το κεφάλι στη νύχτα.

Σκέπασαν τα νέφη

προτού η βροχή να πέσει.

Τα σύννεφα του ουρανού

τον τόπο μας απομονώνουν.

Αυτήν την άνοιξη

δεν ήρθαν τα χελιδόνια.

Στο κρύο μας μάρμαρο

πού καιρός για ν’ ανθίσει το φως.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΡΑ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Θυέστεια δείπνα μου προσφέρει

ο Ατρέας στην εξορία.

Τα χέρια μου τεμαχισμένα

προσφέρονται για Βρώση.

Της Φιλομήλας το στέρνο

δεν το άγγιξα,

μα η Πρόκνη μού προσφέρει,

να γευτώ, τη σάρκα μου.

Την Πελόπια ψάχνω να βρω

στο αίμα μου

τον Αίγισθο στη μήτρα της

να σπείρω, εκδίκηση να πάρω.

Τους διώκτες μου αυτός

θα τους εξαϋλώσει.

Και τη σάρκα μου

με το αίμα τους θα εξαγνίσει.

Μα του Ορέστη το ξίφος

εκδίκηση είναι έτοιμο να πάρει.

Στα σπλάχνα μου να χωθεί

τα Θυέστεια δείπνα, ξανά, να ετοιμάσει.