Μυθιστορείν : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Πολυκάρπου / 2019 (απόσπασμα)

Οι ραψωδίες του ποιητή
στη Νέκυια με φέρουν.
Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα
και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία.

Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο.
Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς
μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά.
Η αιώνια αυτή κατάρα.

Ίσως, στις αχαρτογράφητες
των Πλουτωνίων σπηλιές
να ξαλαφρώσει η ψυχή μου
και της Ιθάκης το δρόμο να βρω.

Διψασμένος από το χοντρό αλάτι
των τριμμένων οστών σου
κόρεσα το μένος μου
με της Στυγός το νερό.

**

Οι ύμνοι οι βυζαντινοι ταξιδεύουν τις ψυχες.

Στα κιτάπια του Ρωμανου ιχνογραφήθηκε ολάκερη του κόσμου η ιστορία.

Αυτή που έμελλε να δοξάσει το ρακένδυτο σωτήρα με τον ακέφαλο βαπτιστη.

Μέσα στο σεράι της Πόλης βήματα βαρια ακους

ζωγραφισμένα στα κιλίμια της ανατολης.

Την ιστορία ακολουθας με τα προγονικα σκαρια.

Αυτα που πελέκησαν οι Ίωνες στα προπύλαια του ουρανου…

**

Ο Μακάριος είναι νεκρος

Τον έστησαν στο απόσπασμα του γαλάζιου ορμητηρίου.

Εφονεύθη την 15η Ιουλίου ανάμεσα σε τόσους άλλους.

Άγνωστος. Χωρις ταυτότητα, χωρις πατρίδα.

Σαν ένα σύμβολο που παρήκμασε.

Η δημοκρατία χωλαίνει στην ιδέα της Ένωσης.

Όπως τότε που η ιδέα αυτή μάτωσε κάτω απο το βάρος της αγχόνης

και πυρπολήθηκε στα καρβουνιασμένα κρησφύγετα.

Τότε που ανέβαινε με πόδια γυμνα σε κακοτράχαλα βουνα

Φωνάζοντας τον καημο των γερμένων κεφαλιων, της αλλοτινης νιότης…