Γιώργος Μολέσκης : Δύο [2] ποιήματα

ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΗ ΑΚΟΜΗ

Μια άνοιξη ήρθε ακόμη και μας βρήκε
κλεισμένους μες στα σπίτια μας.
Όμως ο Μίσια δεν το δέχεται, θέλει να βγει.
Με τραβά από το χέρι, πηδά γύρω μου,
δεν μπορώ να τον αγνοήσω, αυτός έχει την άδεια
για μια βόλτα στη γειτονιά.
Βγαίνουμε
και πέφτουμε πάνω στην άνοιξη που δεν γνωρίζει
από κλεισούρες και θανάτους, αφού αυτή
κάθε χρόνο ανασταίνεται και προχωρά.

Είναι κάτι παλιά βοσκοτόπια στη γειτονιά μας,
κάτι λόφοι με στενά περάσματα και βράχους
πάνω από γκρεμούς, πλατώματα με άγρια χόρτα
που ανεβαίνουν ψηλά και μας σκεπάζουν.
Κι ανάμεσά τους κόκκινες παπαρούνες,
κίτρινες μαργαρίτες και θάμνοι ανθισμένοι
με κάτι ωραία μωβ, κίτρινα, πορτοκαλιά
και άλλων χρωμάτων πανηγυρικά λουλούδια.

Εδώ φυτρώνουν και δέντρα ανατολίτικα
που γέμισαν με κόκκινους και ροζ ανθούς
και ακακίες που σκεπάστηκαν με το χρυσό
και λάμπουν βαρυστόλιστες κάτω απ’ τον ήλιο.

Αυτοί είναι οι λόφοι, τα παλιά βοσκοτόπια,
και τα στενά περάσματα τα ανθισμένα
που τα γνωρίζει ο Μίσια τόσο καλά
από τις νεανικές του δραπετεύσεις.

Εδώ με οδηγεί, να μου θυμίσει πως εμείς
που στη ζωή μας μια μια τις άνοιξες μετρούμε,
να μην τη χάσουμε αυτή, μια τέτοια άνοιξη,
και να ’ναι ο λογαριασμός λειψός στο τέλος.

**

ΤΟΥΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Τούτες οι λέξεις δεν είναι δικές μου,
είναι ξένες. Τις μάζεψα
σαν τα πουλιά και σαν τ’ αγριολούλουδα
από τα δάση, τους δρόμους
και τις πλατείες του κόσμου
και τις έκλεισα
μέσα στα κλουβιά των στίχων μου.
Γι’ αυτό και όλο θέλουν να ξεφύγουν,
γι’ αυτό και λένε άλλα μερικές φορές
απ’ αυτά που θέλω,
άλλα αποκαλύπτουν.
.
Παρουσιάζουν πράγματα παλιά
καθώς καινούρια
και πράγματα καινούρια
καθώς παλιά,
τα έξω δείχνουν ως τα μέσα
και τα μέσα ως τα έξω,
φωτίζουν
κρυμμένα μυστικά και αμαρτίες,
ντροπές και περηφάνιες
φόβους κρυφούς κι ελπίδες.
.
Τούτες οι λέξεις
Που δεν είναι δικές μου
είναι τελικά
τόσο πολύ δικές μου.