Στην Φωτεινή
και
τη Δάφνη
Ο χρόνος φεύγει με ρυθμό
στους κτύπους της καρδιάς μου
καθισμένη σε καρότσι τεμπέλη αγωγιάτη
μάταια προσπαθώ να προφτάσω
τα όνειρα μου.
Τρέχουν και χάνονται ξεθωριάζοντας
μες τον κουρνιάχτο των ερειπίων
κι ότι φαινόταν κάποτε τόσο σημαντικό
τόσο βαθύ
τόσο βαρύ
και τόσο σταθερό
εύκολα διαλύεται στο φύσημα του αέρα,
απατηλή εικόνα σε δρόμο μακρυνό.
Ενδόμυχα, σιωπηλά σέρνεται η φωνή μου
ν'αλλάξω τώρα δεν μπορώ
παρόλα αυτά
· και σ'όλα αυτά,
τα όνειρα θα κυνηγώ
κι ας είναι με άλογο κουτσό.
Φεβράρης 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου