[Άσε τη σκέψη μου να ξαποστάσει] / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Άσε τη σκέψη μου να ξαποστάσει
στης καρδιάς σου
την πιο σκοτεινή γωνιά
Δακρυσμένες αναμνήσεις
βρέχουν οι νύκτες
και αστραπές ξυπνούν
τις τρομαγμένες ελπίδες
Κουρασμένες οι μέρες
κάθονται στην πέτρα της υπομονής
αδυνατώντας να προχωρήσουν
Και το βλέμα της αδιαφορίας
σκληρό σαν ατσάλι
κόβει στα δύο το γαλάζιο του ουρανού
Έσβησε το φεγγάρι
κρύφτηκε ο ήλιος
κι έμεινε το τραγούδι της μελαγχολίας
να νανουρίζει τον πόνο