Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ
Ξεσπούσανε οε γέλια,
ξανά και ξανά,
στεκόμουνα στη μέση,
και τα ‘λεγα, το ένα μετά το άλλο.
ξανά και ξανά,
στεκόμουνα στη μέση,
και τα ‘λεγα, το ένα μετά το άλλο.
Πραγματικά αστεία.
Γνήσιο, πηγαίο χιούμορ.
Γνήσιο, πηγαίο χιούμορ.
Και κάθε λίγο
κι άλλο ξέσπασμα,
κι άλλο χαχανητό.
κι άλλο ξέσπασμα,
κι άλλο χαχανητό.
«Πολύ χαρισματικός».
«Καλύτερος κι από γελωτοποιός».
«Καλύτερος κι από γελωτοποιός».
Ύστερα πήγα σπίτι μου.
Και έκλαψα.
Και έκλαψα.
**
ΠΡΟΣ ΕΦΗΒΟ ΑΝΙΨΙΟ
Εσένα δε μεγαλώσαμε
με ζωγραφιές και τραγουδάκια;
Σ’ εσένα δε διαβάζαμε
γλυκά παραμυθάκια;
με ζωγραφιές και τραγουδάκια;
Σ’ εσένα δε διαβάζαμε
γλυκά παραμυθάκια;
Πότε έγινες αυθάδης,
αναιδής και πονηρός;
αναιδής και πονηρός;
Πότε έγινες σαν εμάς;
**
ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Δε γεννιούνται ποιητές, οι ποιητές
ούτε σπουδάζονται.
ούτε σπουδάζονται.
Χτυπιούνται πρώτα.
Χτυπιούνται πρώτα στο πεδίο της ζωής
και ύστερα γράφουν στο χαρτί.
Χτυπιούνται πρώτα στο πεδίο της ζωής
και ύστερα γράφουν στο χαρτί.
Για αυτό δε θα έπρεπε να τους φωνάζουν ποιητές
μα ποιηθέντες.
μα ποιηθέντες.
**
ΚΡΙΣΗ 2013
Αγανακτούμε.
Λέμε να πάρουμε τους δρόμους.
Να ορθώσουμε το ανάστημα μας.
Να υψώσουμε τη φωνή μας.
Να ρίξουμε, οργισμένοι, πέτρες.
Λέμε να πάρουμε τους δρόμους.
Να ορθώσουμε το ανάστημα μας.
Να υψώσουμε τη φωνή μας.
Να ρίξουμε, οργισμένοι, πέτρες.
Αγανακτούμε περισσότερο,
που δεν ξέρουμε ποιους δρόμους να πάρουμε,
σε ποιους να ορθώσουμε το ανάστημά μας,
σε ποιους να υψώσουμε τη φωνή μας,
σε ποιους τις πέτρες μας να ρίξουμε
που δεν ξέρουμε ποιους δρόμους να πάρουμε,
σε ποιους να ορθώσουμε το ανάστημά μας,
σε ποιους να υψώσουμε τη φωνή μας,
σε ποιους τις πέτρες μας να ρίξουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου