Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντελίδης Στέφανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντελίδης Στέφανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Στέφανος Παντελίδης (μικρό βιογραφικό)

Ο Στέφανος Παντελίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1973. 

Ποιητικές Συλλογές:
  •  Εκτός νόρμας (abookworm publications 2014) και 
  • Πάω γυρεύοντας ( κατά τον δαίμονα εαυτού) (Vakxikon.gr 2016)
  • «Εκεί που δεν σε σπέρνουν» / 2019 (Βακχικόν)

ΠΑΩ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ (ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ) / Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Παντελίδη / 2016

ΚΥΠΡΟΣ 2015

Κάποιος να ανάψει πάλι τον ήλιο
κάποιος να πρασινίσει τους κάμπους
κάποιος να ανθίσει τις λεμονιές
κάποιος να ανοίξει τους ορίζοντες
κάποιος
και εμείς θα ακολουθήσουμε.

**

ΠΡΟΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

Πόσο ν’ αντέξει η καημένη,
στημένη τόσες ώρες στο ατελιέ σου;
Γυναίκα ήταν όλο πάθος.
Κι εσύ ζωγράφιζες φύση νεκρή.
Έχασε στο τέλος το χαμόγελό της.
ΓΓ αυτό και τελικά έμειναν για μας
κάτι μυστήρια απομεινάρια.
ΠΡΟΣ ΔΑΡΒΙΝΟ
Δεν ξέρεις πως μισούμε την αλήθεια;
Αυτό το “απ’ τον πίθηκο”
μάς έπεσε βαρύ.
Ας έλεγες καλύτερα απ’ το παγώνι.
Και η «εξέλιξή» σου ―εν μια νυκτί―
θα γινόταν παγκόσμια αποδεκτή.

**

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

Αφήστε τα ηρεμιστικά.
Διαβάστε λίγη ποίηση.
Στο τρίτο ποίημα,
δεν θα σας κρατούν τα βλέφαρα σας.

**

ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ;

Ε όχι και μηδενιστής.
Απλώς αντιλαμβάνομαι το μέγεθος μου:
το τίποτα μου μες το σύμπαν
το τίποτα μου μες τον χρόνο
που δίνει τελικά αξία στη ζωή μου.
Άλλοι είναι οι μηδενιστές.
Ανόητα την ύπαρξή τους μηδενίζουν
εν αναμονή της «άλλης ζωής» που ακολουθεί.

**

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Ώρες ώρες έρχεται η άμπωτη
και μας αδειάζει.
Μένουμε κόκαλα και σάρκες.
Χωρίς ψυχή, σερνόμαστε χαμένοι.
Κι ύστερα να σου η πλημμυρίδα.
Φουσκώνουμε, τραβούμε
αισιόδοξα μπροστά.
Κι ύστερα πάλι,
έρχεται η άμπωτη.

Τρίτη 7 Απριλίου 2020

Εκεί που δεν με σπέρνουν: Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Παντελίδη/ 2019

ΕΝΟΧΕΣ· ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ
Στεκόταν το περιστέρι καταμεσής του δρόμου.
Δεν αντέδρασε αυτό
κι εγώ
το παρέκαμψα.

Κι αν ήθελε ν’ αυτοκτονήσει;
Θα έπεφτε απ’ το μπαλκόνι;
Θα έκοβε τις φλέβες του;

Καταμεσής του δρόμου θα στεκόταν
κι εγώ —ο αχρείος—
το απέφυγα.


**

ΑΙΣΘΗΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ
Για χρόνια δεν ήξερα γιατί
αρέσει τόσο στους ανθρώπους
να βλέπουν θάλασσα και ουρανό.

Τώρα καταλαβαίνω
πως είναι επειδή
εκεί
δεν έχει ανθρώπους


**
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ «ΧΑΜΕΝΟΣ» Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Μα δεν ήταν και κανένας ωκεανός
— πέλαγος ήταν.

Εκεί όπου ένας άσχετος ψαράς
τη βρίσκει την Ιθάκη.

Γυρνούσε -—-λέει— ο πολυμήχανος
από νησί σε νησί
(κι από γυναίκα σε γυναίκα)
ο καημένος.

Και η Πηνελόπη ευτυχώς
δεν τον περίμενε με σταυρωμένα πόδια.

Δούλευε κι αυτή καλά τον «αργαλειό» της.

**

ΜΑΥΡΟ ΚΟΡΑΚΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ

Τι μαύρο, τι άσπρο;
Τι κοράκι, τι αηδόνι;
Εγώ θα έχω φύγει
— και η ζωή προκλητικά
θα συνεχίζει τον δρόμο της.

**

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΑ «ΕΥΠΩΛΗΤΑ»

θα θέσω τέρμα στη ζωή μου.
«Ποιητής αυτόχειρας»
θα σκίσω τα βιβλία μου
θα φάω μια-μια τις σελίδες
το πρωί θα με βρουν νεκρό
«από υπερβολική δόση ωμής ποίησης»
.