Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών/ Κώστας Πατίνιος

Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών
που οικοδομούσαν για χρόνια μια ουτοπία με λέξεις και πόνο
και την πίστευαν
-γιατί αυτό είναι το καθήκον των ποιητών-
Σήμερα είδα τον ήλιο να λούζεται στη θάλασσα
Είδα δυο προσφυγικά μάτια γεμάτα αγωνία
Είδα ένα κεφάλι να κάθετε αταίριαστα στην πλάτη του αφεντικού του
Είδα ανθρώπους να μαλώνουν για τον πόνο του διπλανού,
λες και είχε άλλη έννοια η λέξει «πόνος» όταν προφέρεται σε γλώσσα άλλη από την δική τους.
Ο παππούς μου έμενα που πολέμησε τους Γερμανούς με έμαθε
πως αυτό λέγετε φασισμός.
«Και ο φασισμός γιε μου είναι ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας»
Η ασχήμια του κόσμου αμαυρώνει τη μνήμη των ποιητών,
έτσι νιώθω αυτό το σούρουπο
κι ας κάνει φιλότιμες προσπάθειες ο ήχος των κυμάτων για να με διαψεύσει καθώς ο ήλιος χάνετε στο βάθος του θαλασσινού ορίζοντα.

Είπε το δέντρο στο φεγγάρι / Κώστας Πατίνιος

Είπε το δέντρο στο φεγγάρι
«μήλα μου να μην φοβάμαι»
χαμογέλασε το φεγγάρι
αλίμονο αν μιλούσε σε όποιον φοβόταν.
Το φεγγάρι φέγγει σε  όλους ,
χαμογελά σε λίγους  και  μιλά σε ελάχιστους.
Και αν είμαι δέντρο και εσύ φεγγάρι
και αν είμαι άνθρωπος και εσύ αγάπη
και αν η ψευδαίσθηση  είναι το ένα μου ποδάρι
η ουτοπία  το άλλο και η όποια λογική το δεκανίκι μου .
‘Ολα αυτά τα «και αν» είναι που νικούν καθημερινά το θάνατο σας
είναι αυτά που μια μέρα θα κάνουν το δέντρο
να κρατά αγκαλιά  το φεγγάρι , το φεγγάρι να του ψιθυρίζει στα κλαδιά
την αγάπη να παίρνει βόλτα σε τροχοκάθισμα τον γερασμένο άνθρωπο
και τον χάρο να θρηνεί το θύμα του ζητώντας του ταπεινά  συγγνώμη.

[Κάτω από τη σχεδόν πανσέληνο] Κώστας Πατίνιος

Κάτω από τη σχεδόν πανσέληνο
ένας σχεδόν άνθρωπος,]
παλεύει,
το σχεδόν θηρίο του.
Στα δέκα χιλιόμετρα το φτάνει, 
στα δώδεκα το δαμάζει.
Στα δεκατέσσερα χιλιόμετρα ο σχεδόν άνθρωπος
και το σχεδόν θηρίο γίνονται σχεδόν ένα….
ένας δρομέας.
Από εκεί και πέρα,
μήτε άνθρωπος μήτε θηρίο.
Ένας δρομέας.

Κουνήσου Μούχλα : Ποιητική Συλλογή του Κώστα Πατίνιου (εκδόσεις Αρμίδα 2014) (μικρό απόσπασμα)

 Οι εικαστικές δημιουργίες είναι 

της κας Πόλας Χατζήπαπα

Είναι τέχνη να τρέχεις.

Είναι  τέχνη να τρέχεις .

όπως το να αγαπάς, να ερωτεύεσαι,

να πέφτεις, να σηκώνεσαι,

Να συγχωρείς, να ταπεινώνεσαι.

Γιατί η ευτυχία είναι επιλογή,

που βρίσκεται σε κίνηση.

Μαύρο περιβραχιόνιο (Μαραθώνιος Βοστώνης)

Έλεγα να τρέξω με μαύρο περιβραχιόνιο

στους προσεχείς αγώνες

ως ένδειξη πένθους,

μα κάτι μέσα μου φωνάζει:

«Μην είσαι τόσο υποκριτής.

Συνέχισε να τρέχεις χαμογελώντας,

ως ανάχωμα σε κάθε είδους τρομοκρατία».

Με αντίπαλο εμένα

Τα πόδια  σπρώχνουν την ψυχή

και η ψυχή τα πόδια

και στο ταξίδι της ζωής

περνάω τα εμπόδια.

Πληρώνω το αντίτιμο

στου δρόμου τα διόδια,

τρέχω να φτάσω να χαρώ,

όσα μου  ΄χει ταμένα,

σ΄ ένα αγώνα αντοχής

με αντίπαλο εμένα.

 Και μια μέρα ξεκίνησε να τρέχει

Και μια μέρα ξεκίνησε να τρέχει,

να τρέχει και να τρέχει,

έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Και καθώς προχωρούσε,

έβρισκε πολλούς λόγους,

τόσους που δεν τους πρόφτανε.

Και έτρεχε

και τρέχει

και θα τρέχει.

Στον κάμπο των ονείρων σου

Θέλω να τρέξω στον κάμπο των ονείρων  σου 

σαν μικρό παιδί ξυπόλητο, ημίγυμνο,

να επανατοποθετήσω,

να επαναπροσδιορίσω

τη σχέση μου με το χώρο,

τη σχέση μου με το χρόνο,

τη σχέση μου με μένα,

τη σχέση μου με σένα.

Θέλω να τρέξω

στον κάμπο τον ονείρων  σου,

να σε προλάβω πριν ξυπνήσεις,

να μας βρει αγκαλιά  η αυγή

και ύστερα,

άμα θες, συνεχίζουμε  μαζί…

Κώστας Πατίνιος (μικρή αναφορά)

Ο Κώστας Πατίνιος γεννήθηκε,  ζει και εργάζεται στη Λευκωσία. Ασχολείται με την ποίηση και τη συγραφή μικρών διηγημάτων. 

Έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία από τις Εκδόσεις Αρμίδα

• «Είναι μέρες που αναπνέω τη σιωπή τους»  2011 (διηγήματα και ποιήματα )
• «δρόμου δρώμενα» (διηγήματα) 2012 και
•  «Κουνήσου μούχλα»2014 . 

Ποιήματά του μπορείτε να διαβάσετε στον ιστοχώρο που διαχειρίζεται: https://patinios.wordpress.com/

Στίχος Κυπριακός του Κώστα Πατίνιου

Έβλεπεν μες τα μάθκια της
άγρυπνων αλακάτιν
να φκάλλει  πάνω το νερόν
κρυστάλλινων τζιε δροσερών
που της ψυσιής τα βάθη.

Μιαν καλημέρα αν του πη
δκυο τόνους τον ποτίζει
βλαστούσην  ρίζες τζιε γιορκα
το φρούτων τις παριορκας
τη σκέψη του ταΐζει.

Μαρτασην δίσεκτη τζαιροί
σταγόνα εν η στασσει
Εμάρανεν του την ψυσιήν
τζιε την καρθκιαν του την μισην
στον Αδη την πετασση.

Ο δρόμος της φυγής / του Κώστα Πατίνιου

Ποιου ποιητή έπεσαν οι λέξεις
και τις μαζεύω μια μια
φτάνοντας στην πόρτα σου
ποιος σε αγάπησε πολύ
και φύτρωσαν λουλούδια
στο κρεβάτι σου
ποιου ανεκπλήρωτο πάθος έγινες
και αναβλύζει δάκρια ο δρόμος τις φυγής.