[ Αρχίζει νέο κεφάλαιο] / ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ

 Αρχίζει νέο κεφάλαιο

κάθε που μπαίνει

μια νέα ιδέα στο τραπέζι

όλα τα παλιά ξερθωριάζουν

καθώς ελαύνει το φως το νιόφερτο.

Απορεί όποιος δεν έχει πίστη

πώς γίνεται ν’ανθίζουν

οι μυγδαλιές καταχείμωνα

γιατί δε φοράνε παλτά

αυτοί που πάγωσαν

μέσ’ στα γρανάζια των νόμων;

Άϊντε πατρίδα μου μάνα

ακόμη έναν αιώνα υπομονής

γνέθοντας κυκλάμινα στο κορμί σου

γεννώντας νέες λέξεις αντοχής

πείσμα στους άπιστους

στους σκοταδιστές

και στους αιώνιους εραστές

της δουλοπρέπειας.

Περεντός Λούης (βιβλιογραφία)

«Διάφανα», 1973.

«Προς Ερυσίχθονας», 1977.

«Παχύδερμα», 1979.

«Τ’απωθημένα ενός μικροαστού», 1982.

«Κύπρις το Μοιραίον», 1987.

«Αγάπες του Απόλυτου’,2008.

«Γκραφίτι πάνω σε Κυπριακά χατονομίσματα», 2010.



παραπομπή: http://paragoges.pi.ac.cy/?audio=14&sup=5

http://politis.com.cy/article/syggrafeas-louis-perentos

Μάνα / Λούης Περεντός

τι  έχεις κι έρχεσαι τις νύχτες

γρατσουνάς απαλά τα παντζούρια

μιλάς λέξεις που δεν ακούγονται;

Δε βρήκες το κλειδί στη γλάστρα

να μπείς με τ’ αλαφρό σου βάδισμα

να μου χαδέψεις το μέτωπο;

Στέκεσαι με τις ώρες στη βροχή

κι  εγώ στο βαθύ μου ύπνο

ταξιδεύω σε θάλασσες δικές μου.

Κάθεσαι και κρατάς το κεφάλι

―χλωμή του κόσμου που μετοίκησες―

ψάχνεις τ’ άστρα να βρεις απαντήσεις

κι εγώ παραμιλώ αβοήθητος

«έλα, μπες , τι περιμένεις στο σκοτάδι».

Το πρωί

βρήκα την πόρτα ανοιχτή

είχες ποτίσει τα γεράνια  με το κλάμα

δεν άκουσα τι μού’ λεγες το βράδυ

όμως το σπίτι ήταν ζεστό

και μύριζε Αγάπη.

Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ / Λούης Περεντός

Η χώρα μου με βαμμένα μαλλιά και μισό ξυρισμένο κεφάλι ξενυχτά σε υγρά υπόγεια μιας εποχής αλλόκοτης Αποστήματα λουφά­ζουν στο κορμί της κινήσεις ύποπτες περι­φράζουν τ' άδυτά της δασίτριχα κρύβουν το πρόσωπό της   

Τις Κυριακές κανένας δε θυμάται. Μόνο στα γήπεδα βιάζεται η Μνήμη όταν ο απολιθωμέ­νος αχινός ψάχνει να ξαναβρεί τα χαμένα του αγκάθια

Τα πρωινά τις νύχτες σε κλαίω μες στο κλουβί της βεράντας μου όταν κανένας δεν βλέπει τα δέντρα να λικνίζουν το μοιρολόι σου βιγλίζοντας κατά το πέλαγο των Φοινίκων αρχαία γιουχαΐσματα να ξαναζωντανεύουν

Μια μέρα ο Θεός θ' αποφασίσει να κοιτάξει στα παλιά του συρτάρια χώρες στερημένες το νερό θα ψάχνει στο χάρτη μαύρες κηλίδες δακρυσμένες κορφές ήχους παράξενα νε­κρούς κι ακτές με πανιά τσιμεντένια

Ως τότε κρατώ γερά την πικρή γεύση μιας δίσεκτης χρονιάς

ΜΑΝΑ / Λούης Περεντός

Μάνα θα με πεις τρελό που βλέπω το χορό του δρεπανιού και δακρύζω να 'ξερες πόσα όνειρά μου άρρωστα κρύβονται στο γρήγορο ρυθμό του πόσες θανατηφόρες κινήσεις πάνω από μαύρες κεφαλές Μάνα

μια μέρα θα πεθάνω από καρκίνο του πνεύμα­τος θα εξαφανιστώ μέσα σε βυζαντινές εικό­νες σε τοίχους ξεφλουδισμένους σε μάρμαρα διαβρωμένα και συ θα ταξινομείς τα ξεσκι­σμένα μου ποιήματα στο μέσα συρτάρι του ερμαριού ανακαλύπτοντας τα αίτια του θανά­του μου. Βέβαια τα ξέρεις πριν τα διαβάσεις τα υποψιάζεσαι με τη σειρά.

χάντρες κομπολογιού στο νήμα της ζωής μου που ράγισαν ανεπανόρθωτα.

Είχαμε πάντα τις πόρτες ανοιχτές / Λούης Περεντός

Είχαμε πάντα τις πόρτες ανοιχτές.

Η υγρασία ταξίδευε το κιούλι στον ύπνο μας

περνούσαν οι ώρες με τα λευκά τους

κι έφερναν μνήμες και οράματα.

Τώρα τα βράδια είναι αλλιώτικα.

Κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει

οι σκέψεις μας κάνουν γύρο

κι όλο βυθίζονται στο μαύρο.

Αλλάζουμε ονόματα για να κρυφτούμε

παίζουμε ζάρια για να ξεχάσουμε

το πρωί ξυπνάμε από φόβο

μη μείνει η νύχτα στην αυλή μας.

Έτσι περνάνε τα χρόνια

κι ανοίγουν τρύπες στο ποτήρι μας

βγάζουν αγκάθια τα βιβλία στην ψυχή μας

ξένες σημαίες ριζώνουν στο βουνό μας.

[Αύριο ..] / Λούης Περεντός

Αύριο θα σου δείξω τι μπορώ να 
κάνω, δώσε μου αυτή τη μέρα και θα 
μείνεις με το στόμα ανοικτό, άσε μου 
περιθώριο ν΄ ανασάνω, χρειάζομαι το 
δικό μου κενό. 

Από την ποιητική έκδοση: Εσωτερικό διάλογος 

[ Μην κλαις τώρα...] / Λούης Περεντός

Μην κλαις τώρα,άσε να περάσουν τα
χρόνια, να φύγει ο κόσμος, να φύγουν 
τα σπίτια, να σβήσουν οι μουσικές και 
τότε θα βρεις το δικό σου κόσμο μέσα 
σε πιάτο κρύο, που θα το φας με τα 
χέρια όπως πάντα.

Απόσπασμα από : ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

[Μας ζητάτε] / Λούης Περεντός

Μας ζητάτε 
ν΄ απαγγείλουμε ποιήματα 
τώρα που 
τα ποιήματα δεν απαγγέλλονται 
παρά τα δένομε στο στήθος χιαστί
σε σφαιροθήκες .

Κι αν κάποτε μας περισσεύουν 
ταχυδρομούμε τους στίχους μας 
στους λαούς 
που έχουν ανάγκη πολεμικό υλικό.

Δε μας μένει λοιπόν 
κανένα υπόλοιπο στίχων 
για ηλιοβασιλέματα κι αμυγδαλιές.

Ξεχάστε μας.!

Λούης Περεντός 

Παχύδερμα, 1979

[ Πάλι...] / Λούης Περεντός

Πάλι σε πήρε ο ύπνος. 
Υπερασπίζεσαι τη ζωή σου γυρίζοντας
πλευρό σε κρεβάτια ιδρωμένα. 
Κρατάς σφικτά το κινητό μη χάσεις τη 
συνέχεια της μοναξιάς σου, απαντάς 
μυνήματα με κλειστά μάτια. Ελπίζεις 
ότι θα ξυπνήσεις με φουλ του άσου
και θα κτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι 
κλείνοντας το στόμα των άλλων.Με 
κλεμμένο κλειδί προσπαθείς ν΄ ανοίξεις
νέους δρόμους. Ζεις μες στη μιζέρια
μιας ακαθόριστης ελπίδας. 

Εσωτερικός Διάλογος (απόσπασμα) /Λούης Περεντός

Πίσω από την πόρτα της απελπισίας
κρύβεις τις παιδικές σου μνήμες, ζητάς 
δικαιολογίες  για τα όνειρα που δεν 
προκάλεσες.

Κάτω από το σεντόνι του πόνου
ταξινομείς τα λόγια των φίλων, όσα σε 
γέμισαν με φωνές κι όσα δεν μπόρεσες 
ν΄αρθρώσεις, χορεύοντας στα πεζοδρόμια 
της Αγίας Νάπας.

Μέσα στη δίνη της αδικίας ρωτάς και
δεν παίρνεις απαντήσεις, αφρίζεις 
παράπονα και οδυρμούς ψάχνοντας για 
πατέρα που δεν εμφανίζεται ποτέ.

Μια καταιγίδα είναι τα λόγια σου
ξεκινάς και δεν ξέρεις που φτάνεις,
αμφισβητείς τον καθένα που νοιάζεται,
όλα τα ξέρεις και τίποτα δεν γίνεται.

Ένα σύννεφο θυμωμένο είσαι, που 
υπερίπταται μιας πόλης αδιάφορης,
ζητιανεύει χωράφι να ποτίσει κι όλο 
ταράτσες και δρόμοι προβάλλονται.


σελ: 23

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ / Λούης Περεντός

Eίδες τον άλλο κόσμο και τρόμαξες," δεν είμ' εγώ για τους βυθούς", είπες" και άνοιξες πόρτες

και παράθυρα να μπει το φως, να σκουπίσεις τις γωνιές της θλίψης.

Tο ταξίδι συνεχίζεται, μη βλέπεις που κάναμε σταθμούς, -χαρές και λύπες και ψυχές χαμένες-.

Όσο υπάρχει ο δρόμος, θα ξεκινάμε κάθε μέρα, μ' ένα παγούρι μνήμες κι ένα καλάθι όνειρα.

Θα ξεπερνάμε κάθε πάθος, οι ώρες θα γυρίζουν με το μέρος μας και τα πουλιά του κάθε καιρού θα μας ανοίγουν τα νέα φεγγάρια.

Ζω με ποιήματα / Λούης Περεντός

με παχουλούς χοντρέμπορους

πιστώσεις έγγραφα γραμμάτια

φωτοτυπίες φίλων

ζω με ποιήματα

ξενύχτια παιδιών

τηλέφωνα δίκες τέλεξ

φωνές ταξιτζήδων

ζω με ποιήματα

γιορτές προδομένες

απεργίες επάλληλες

κηδείες νεκρών ξεχασμένων

ζω με ποιήματα

κι ακόμη

μ’ εσένα κύριε δήμαρχε

που δε θα μάθεις ποτέ

την ετυμολογία του αξιώματός σου.

Έχω την εντύπωση ότι / Λούης Περεντός

Έχω την εντύπωση ότι

με παρακολουθείς από πάνω

πετάς με το άσπρο σου νυφικό

και τα πλεχτά σου γάντια

ψιθυρίζεις

μην τρέχεις

πε-ρί-με-νε

βάλε ίσια το πηλήκιο

κι εγώ μίλια μπροστά

να ψάχνω για τους φίλους μου

να ιεραρχώ τα όνειρά μου

να κοιτώ πίσω και να κλείνω κουρτίνες

άσε ρε μάνα

τώρα θ’  αλλάξω;