Eίδες τον άλλο κόσμο και
τρόμαξες," δεν είμ' εγώ για τους βυθούς", είπες" και άνοιξες
πόρτες
και παράθυρα να μπει το φως, να
σκουπίσεις τις γωνιές της θλίψης.
Tο ταξίδι συνεχίζεται, μη
βλέπεις που κάναμε σταθμούς, -χαρές και λύπες και ψυχές χαμένες-.
Όσο υπάρχει ο δρόμος, θα
ξεκινάμε κάθε μέρα, μ' ένα παγούρι μνήμες κι ένα καλάθι όνειρα.
Θα ξεπερνάμε κάθε πάθος, οι ώρες
θα γυρίζουν με το μέρος μας και τα πουλιά του κάθε καιρού θα μας ανοίγουν τα
νέα φεγγάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου