Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζυμπουλάκης Στέφανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζυμπουλάκης Στέφανος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022

Στέφανος Ζυμπουλάκης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Στέφανος Ζυμπουλάκης γεννήθηκε το 1941 στην Αμμόχωστο και απεβίωσε το 2019 (8 Αυγ 2019) Αποφοίτησε από την Ανώτερη Εμπορική Σχολή της Αμμοχώστου και στην συνέχεια σπουδάζει μουσική (θεωρητικά, Κιθάρα και βιολί) στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Αγγλία και πιο συγκεκριμένα στο σχέδιο στο  Bennet College  του  Selfield.
Η πρώτη του εμφάνιση εντοπίζεται την 18η Μαρτίου 1954, σε εκδήλωση της 2ης Συναυλίας του Καλλιτεχνικού Ομίλου Εργαζομένων Αμμοχώστου. 11 χρόνια αργότερα, την 9η Απριλίου 1965, συμμετέχει στο Κουαρτέτο Εγχόρδων Αμμοχώστου και ερμηνεύει του Επτά λόγους του Χριστού από το Σταυρό του Haydn.
Μαζί με τον Ανδρέα Χαραλάμπους ιδρύει την Ορχήστρα Εγχόρδων Αμμοχώστου όπου παίζει ως 1ο βιολί.
Δάσκαλος για περισσότερα από 12 χρόνια στο Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου, ενώ δραστηριοποιείται συμμετέχοντας στην Ορχήστρα εγχόρδων του ΡΙΚ και της Λυρικής Σκηνής Κύπρου. Εργάζεται στην Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πόλης.

Το 1974, η Τουρκική Εισβολή, τον αναγκάζει ως πρόσφυγας πλέον να ζήσει και να εργαστεί στην πόλη της Λάρνακας.

Ιδρύει μαζί με τον Ανδρέα Ευρυβιάδη το Σύνδεσμο Φίλων Κλασσικής Μουσικής Λάρνακας - Αμμοχώστου και το Τρίο Κουαρτέτο Σαλίνες αποτελούμενο από:


  • τον ίδιο το Στέφανο Ζυμπουλάκη  1ο βιολί

  • Ανδρέα Ευρυβιάδη 2ο βιολί
  • Patrick Pinches 3o βιολί/ βιόλα

  • Εύη Ζυμπουλάκη πιάνο

Η συμμετοχή του στη καλλιτεχνική κίνηση της πόλης δίνει τεράστια ώθηση στα πολιτιστικά δρώμενα της Λάρνακας. Παράλληλα διδάσκει βιολί και κιθάρα και ορισμένοι από τους μαθητές του διαπρέπουν ως τις μέρες μας.

Το 2000 ιδρύει και διευθύνει με επιτυχία την Παιδική Ορχήστρα Εγχόρδων Λάρνακας - Αμμοχώστου η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε  Ορχήστρα Εγχόρδων Νέων Ίδρυμα Χριστίνας Αποστόλου. Η Ορχήστρα αυτή προσφέρει σημαντικό καλλιτεχνικό έργο.

Η Μουσική όμως δεν είναι η μοναδική αγάπη και πάθος του Στέφανου Ζυμπουλάκη. Γράφει ποίηση, συνεργάζεται με τα περιοδικά Κύκλος και Μόρφωσις και τα ποιήματά του, έχουν έντονο το στοιχείο της αγάπης του για την Αμμόχωστο και την ζωή. 


   Έργα του Στέφανου Ζυμπουλάκη:

  1. Αναζητήματα (Ποιήματα), 1965

  2. Λευκές Αϋπνίες, 1967

  3. Μεταβολισμοί, 1970

  4. Παύλος Μεράνος (Μελέτη), 1971

  5. Ποιήματα, 1975

  6. Ανθολόγιο Λογοτεχνικής Κριτικής (Κριτική), 1980,81,84,87

  7. Ιστόρημα (Ποιήματα), 1993

  8. Χειρ Κυρίου, 1994

  9. Ερωτικά της Εύης, 1996

  10. Λούλα Γιάγκου Ρώσσου, 1997

  11. Της Πίκρας Μου Βιολί,  2000


πηγές:

  • Σύντομη Παρουσίαση του Στέφανου Ζυμπουλάκη στη Γιορτή των Γραμμάτων που έγινε προς τιμήν του στις 28 Ιαν 2011 από το βοηθό Διευθυντή Κο Πέτρο Λοιζίδη

  • Βιογραφικό Σημείωμα του Στέφανου Ζυμπουλάκη από τον Κο Ευαγόρα Καραγιώργη

  • Ιστοσελίδα: http://www.kypriwnerga.com



Έγραψαν και είπανε  για τον Στέφανο Ζυμπουλάκη

Ανδρέας Χαραλάμπους Μουσουργός, Καθηγητής Ευρωπαικού Πανεπιστημίου Κύπρου:


 «…………….Ο Στέφανος Ζυμπουλάκης, έχει προσφέρει πολλά. Πάρα πολλά. Ένας ικανός δάσκαλος, παιδαγωγός που τον έζησα χρόνια. Υπήρξε για μένα ένα κύτταρο και μόριο επηρεασμού στα όνειρα και τις επιδιώξεις μου. …………..Η πολιτεία του χρωστά πολλά. Αποτελεί πυλώνα πάνω στον οποίο θα στηριχθεί η πολιτιστική άνοδος του τόπου. Ο Στέφανος είναι ένα λουλούδι που στολίζει την Κύπρο μας και την καρδιά του τόπου. ……….»


Μάριος Παύλου Δάσκαλος Μουσικής: « ……………..Η μεγάλη συνεισφορά του Στέφανου Ζυμπουλάκη δεν περιορίζεται στην τεχνική πλευρά του οργάνου της Κλασσικής Κιθάρας, αλλά επεκτείνεται στην μετάδοση, σε όλους τους μαθητές του της αγάπης και το πάθος του για την μουσική.»

Ζωή Παισάνου Μάρκου Καθηγήτρια Κιθάρας: «……..Έχει μια μεταδοτικότητα και μια απέραντη αγάπη και αφοσίωση γι αυτό που κάνει που δεν θα μπορούσε να μην σου την μεταφέρει…»

Φωτεινή Εφφέ Δασκάλα Μουσικής : «……………Η αγάπη του για την ποίηση και το μεγάλο του πάθος για την μουσική τον έκαναν να ξεχωρίζει και να μεγαλουργεί. Είναι ένας άνθρωπος προικισμένος με λεπτότητα και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Αγαπά την πατρίδα του και πολλές φορές υμνεί μέσα από τα έργα του την αγαπημένη του πόλη, την Αμμόχωστο. Αυτό όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι η απλότητα και η ανθρωπιά του……..»

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019

ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ / Ζυμπουλάκης Στέφανος

Θα ξανάρθω 
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως 
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο
(το ξέρω, 
πως στην καρδιά σου μέσα 
ακούγεται η φωνή μου
με λίγους στίχους 
που χτενίσανε το θάνατο
και βάφτηκαν με αίμα) 
χωρίς πατρίδα πια
χωρίς ταξίδια
και θα σου πω στη γλώσσα των δακρύων.
Ιδού ο δρόμος μας.
Ιδού η φυγή μας. 
Θ ακλάψεις.
Η εξορία σκληρή μας περιμένει 
να γιορτάσει με το δάκρυ μας
Και τα παιδιά 
σε ποιά ελιά ή αντίσκοινο 
θα καταχωρηθούνε;
Απόψε ανάμεσά μας τριγυρνά 
λίγος Θεός ακόμη
καθώς η επίρροια του φωτός 
ζεσταίνει τα μάτια μας
και την καρδιά μας. 

Τώρα που κράτησε ψηλά 
τ΄ αμαξηλάτη το κεφάλι 
η ζωή θα πάρει το νερό της βρύσης. 
Θα βρει τη μνήμη λιπαρή 
σε δωρική αλυσίδα
και μέσ΄ απ΄ τους διάφανους
ερωτισμούς του "LIEBERSTRAUM"
μεδούλι ο έρωτας, κι ολοταχώς
οι μέλισσες μαδάνε τους βλαστούς.
Θα ξανάρθω 
σαν το καράβι αλλαγμένο απ΄ τις θάλασσες
μ΄ ένα μάτσο φως 
που μάζεψα απ΄ τον πόλεμο 
κι απ΄  την αρχή 
θα βάλεις με τα χέρια σου πηλό 
να ξανακτίσεις τη φωλιά σου 
καθώς αλλιώτικο το φως 
θα χώνεται για βλάστηση στη γη 
καθώς στο χώμα 
θα φυτρώνουν οι καρδιές μας.

ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (Απόσπασμα)

ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 

1

Του πολέμου ανήμερα η προσφυγιά, 
το χάδι εξέλειπε
κατά τον ίδιο δρόμο η χαρά. 
Πλάτυνε η γη φθινοπωριάτικα
το βλέμμα αγκάλιασε τους θόλους
και μες απ΄ τις χαράδρες το νερό
μια στεγνωμένη γλώσσα

2

Κοίταξε τη θάλασσα
καθώς την ώρα που πλεούμενο καράβι
άγκυρες έσερνε στο πέλαγος. 
Στη ξαστεριά ο ήλιος γαλανός
μετράει τον πόνο. 
Μαύρη γραμμή ο κόσμος των ματιών
το τέλος που χαράζει. 

3. 

Εδώ η αρχή, εδώ το τέλος.
Δάκρυο από ταξίδι η μοίρα μας
κι΄ η γη  βρεγμένη. 

4

Πρόσωπο μέσα  σου αράζει τις αυγές 
και σου μιλάει για περιβόλια, 
για την εσπέρα, τα πουλιά 
και τους ανθρώπους. 
Μα η μνήμη έρχεται μουγγή μες την επέλαση
καθώς και μες την γύμνια. 
Στη θύμηση του έρωτα
τρυγούνε τα πουλιά
απ΄ τα κατάλοιπά μας 
τρυγούν κι οι μαργαρίτες. 
Μα τι; Σ΄ ηλιοκαμένη άνοιξη
εσύ, το φως που δεν εβρέθη.

5. 

Απ΄ την κορφή κατρακυλούν
απελπισμένοι γύπες
και η σπορά που δεν γεννά
ακόμα σε προσμένει. 
Στην άπλα ολημερίς της γης 
μια πυρκαγιά
τα δάκρυα και τα ορφανά μαντήλια.
Τόπος χλωρός, και τα μικρά καράβια η ζωή σου.
Εσύ που πέρασες το φως
φλόγα λειψή η μορφή
η τωρινή που σβήνει. 

6.

Λέξεις, συναγωγές, συμπόσια
σ΄ αητοφωλιές δακρύων
κι΄ από γυναίκες τρεις μαζί
μες την αλμύρα η Κύπρος.
Ο Ρασοφόρος που πενθεί 
οι φοινικές, τα άνθη
κρατούνε το μικρό παιδί
σε νεκρική ταβέρνα.
Κι΄  ο κάπελας που δεν γερνά
δίνει κρασί, κι΄ αυτός μαζί τους πίνει. 


ΕΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ 

1

Άθλια ερημιά 
σε νύχτα περισυλλογής 
η ζωή που πέρασε απόψε 
στάλα τη στάλα.

2. 

Πέρα στα ποτάμια 
μια παρθένα κλαίει. 
Την ψυχή της πήρανε αετοί
και το σώμα της;
Σε προσφυγικούς καταυλισμούς
κλαίει από τον πόνο. 

3

Κύκλος ακαθόριστος ο αιώνας 
κι΄ οι ψυχές αγκαλιασμένες 
κάνουν ανταρσία.

4

Σίγησε το πιάνο 
κι΄ η βροχή διέγραψε το φως.
Κόπηκε ο δρόμος
μα ψηλώσανε τα δένδρα.
Θεέ μου, στη μητέρα
ξανά το στέμμα δώσε
για ν΄ ανθέξη ενάλια
δάκρυα επερχόμενα.

5

Θόρυβος στο δρόμο
και το πλήθος τρέχει 
τρέχει να προλάβη
φως κεκαλυμμένο.

6

Δρόμοι αναρίθμητοι
και πουλιά που φεύγουν.
Η πατρίδα έδωσε άνυδρο το χώμα
και στον τάφο η ποίηση
ανασαίνει προδοσία.

ΤΑΦΗ

Σε κάθε σπίθα αναζήτησις
κι΄ ο ρυθμός του ιλίγγου.
Έτσι καθώς τον πόλεμο κηρύσσοντας
μονάχα τα πουλιά
θα θάψουνε τους ήρωες.

ΧΟΡΙΚΟ Ι

Αλυσοδέσαμε την ποίηση
καταμεσίς της γης.
Η συνείδηση κι ΄  η μορφή ομοίδια
στην προσάραξη μας κλάσμα.



ΘΡΗΝΟΣ

Αίμα και αίμα από τα περιστέρια των παιδιών
κι΄ υγραίνονται οι υάκινθοι.
Μα τι απομένει;
Χαράζει η αυγή, η μέρα
στάζει από δάκρυο και πόνο.
Ο Νόμος (ποιος νόμος σε τέτοια συστολή 
                 σε τέτοια διαμάχη).

Κόσμος παράταιρος
κόσμος που έρχεται σε γνώριμες στιγμές
και φεύγει το ίδιο πάλι
καθώς η περιπλάνηση στα χείλη του
                                                   τραγούδι
γίνεται τ΄ όραμα, γίνεται ζωή. 
Κι όμως στα σίγουρα, το πέρασμα
κανείς δεν το γνωρίζει.
Το κύμα υποτάσσει το χορό
κι΄  έτσι καθώς αγκαλιασμένο μες το θέαμα
καθώς το θρήνο πλημμυρίζουν οι ψυχές
θρηνάει κι΄  αυτό μαζί τους. 

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ 1

1
2
3
4
Αριθμητικό σύνολο
μιας οικογένειας λευκής
που πρόταξε η μοίρα της
σε πλατιά προσφυγικά ποτάμια.

ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Στην αποτίναξη η αυγή και το κάνιστρο.
Στο τέλος
η υποστολή της σημαίας
κι΄ ο θάνατος των φύλλων.

ΜΝΗΜΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ

Μνήμες ακάλυπτες
στο θόλο της ψυχής και πάρα πέρα.
Ένα όνειρο πούρθε κι΄ έφυγε
στο ρυθμό της μέθης.
Μια ζωή που πέρασε τον αμαξωτό
διαγράφει κύκλους αναμέτρησης
                            και προδιαγράφει.

ΚΥΠΡΟΣ

Ψυχή τη ψυχή
το περιστέρι έδωσε το αίμα του.
Ψυχή τη ψυχή
οι άνθρωποι
στη μοίρα αντιμέτωποι.

Οι Εναρμονισμένοι Κραδασμοί του Στέφανου Ζυμπουλάκη. Αφιέρωμα στον Ποιητή από τον Δημήτριο Γκόγκα


Διαβάστε την Ανθολόγηση των Ποιημάτων του Στέφανου Ζυμπουλάκη πατώντας επί του συνδέσμου 


Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Θα πρέπει / Ζυμπουλάκης Στέφανος



Στην Εύη Μελανίδου

Πρωινό στο ωδείο 8.30 π.μ


Θα πρέπει ….

Θα πρέπει ….

Θα πρέπει ….

Τα άλλοτε πράσινα μάτια της αγάπης

να ξαναφτιάξουν τη φωλιά τους.

Φωλιά στην ηρεμία του πάθους

της ζωής και του απέραντου πελάγου.

Ένα βιολί στο πιάνο της ψυχής σου

η καρδιά μου κι η καρδιά σου .

Ακούω τις φωνές των λύκων

Η Αμμόχωστος Αγαπημένη

μα εσύ του ονείρου Άνοιξη

Χαϊδολογάς το περιστέρι

του βουνού  το πράσινο

μα ο έρωτας νυστέρι


Λάρνακα 30 Ιαν 2010

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

Ανθός πορτοκαλιάς

Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Φεβ 2012 όταν ο ποιητής της Κύπρου Στέφανος Ζυμπουλάκης συνθέτει με τον ποιητικό οίστρο που τον διακρίνει τον ΑΝΘΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑΣ.
Τιμή μας γιατί γνωρίζουμε ένα άνθρωπο που η αγάπη του για την Πατρίδα- πόλη του, την  Αμμόχωστο ξεδιπλώνεται με μια αφάνταστη λεπτότητα και μας την μεταδίδει με μια λατρεία που αγγίζει τα όρια του πάθους.

12 Φεβ 2012


Ανθός πορτοκαλιάς η Αμμόχωστος

ανθός επιστροφής

με του Ακταίου τα όνειρα

στη μνήμη του Φαλήρου.

Θα ξανάρθω αγαπημένη, θα ξανάρθω

στη Σαλαμίνια γη μου

με της ευχές της προσευχής

με την αγάπη του κεριού

με το φτερούγισμα τ΄ Αη Νικόλα.

Μεσ΄  τα καντούνια του Σταυρού

τ΄ αηδόνι ανασαίνει.

Αηδόνισμα ρυθμού¨

Ελληνικό Γυμνάσιο, Λύκειο Ελληνίδων

καθώς αηδόνια της πορτοκαλιάς

τραγούδι επιστροφής να σιγομουρμουρίζουν


Γιορτή του ήχου αστερισμοί

κιτρομηλιάς η νιότη.

Σήμερα, αύριο, το αιώνιο

Αμμόχωστος μορφή

κι ανθρώπινο το κάστρο.

Βελούδινο το θρήσκευμα  η Λευτεριά

καμπαναριό η ζωή μας

καθώς του κάνιστρου οι ανθοί

τη θάλασσα αγναντεύουν .

Ένα το κύτταρο ΕΣΥ  της Άνοιξης ανάσα

Ένα το μόριο ΕΣΥ ανάσα επιστροφής

ανάσα ο ήλιος του Θεού ,

ΕΣΥ βασίλισσα πορτοκαλιά

κι εγώ πολίτης στο άρμα σου ψυχή.

Ψυχή μου ΕΣΥ

Ψυχή μου ΕΓΩ

Ψυχή μου ΑΥΤΟΣ

Κι όλο το φως ΨΥΧΗ ΜΟΥ.

Ο ΛΕΟΝΤΑΣ



Αγγείο γεμάτο θάλασσα
κι από κοχύλια του Αιγαίου
που σου ραγίσανε τα κόκκαλα,
οι μεταπωλητές;
Στη πλατεία Τραφάλγκαρ
η κεφαλή της Αφροδίτης
χαιρετάει το Νέλσωνα
κι ο γερασμένος λέοντας
που πολιτεύεται το χρέος
μασάει τα περιστέρια.
 Η πειρατεία άπλωσε παντού τις κεφαλές της.

ΕΚΚΙΝΗΣΗ

Ι

Τούτη η ζωή μοιάζει σαν φυλακή 
που της σφαλίσανε τις πόρτες.
" Άγνωστη μέρα δείξε μας το πρόσωπό σου".
Σε κάποιο κούφωμα 
εστιάζουνε οι μύρμηγκες και τα σκουλήκια, 
θα πρέπει να γίνεις ένα με το χώμα
ένα με τη γη και το βόλο 
καθώς ο σπόρος που ριζώνει μες στις φλέβες σου
γίνεται αίμα και βλασταίνει

ΙΙ

Κερί με μέλι ξεκινάνε
καθώς τους τείνει χέρι η πορεία 
κι εμείς που πέσαμε κατ΄ εξοχήν 
για τον ατίθασσο ηγεμόνα 
ακολουθάμε τη μεταγωγή 
για τ΄ οπλοστάσι.

Ιστόρημα : Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Ζυμπουλάκη που εκδόθηκε το έτος 1993

ΙΣΤΟΡΗΜΑ

(Ποιήματα Β, 1976) 

Της Εύης του Ζαχαρία και του Γιώργου


 
 Η μνήμη αναμοχλεύει την ψυχή του ποιητή 
κι ο πόνος πού μεταφέρεται μέσ΄ απ΄ το νου και 
την καρδιά του σε τούτες τις χλωμές στιγμές 
της εξορίας γίνεται κραυγή και διαμαρτυρία. 

*

 ΕΙΡΗΝΗ

του Χ.Εκμετσογλου 
Την βλέπεις που έρχεται 
μέσ΄ απ΄ τη λάμψη της φλόγας
όταν η ποίηση  χαιδεύει την καρδιά 
για την Ανάσταση. 
Μέσ΄ απ΄το κράνος της σιωπής 
κουβαλάει τις αναμνήσεις
στο κλειδοκύμβαλο ακούγεται η φωνή. 
Το τραγούδι ειν΄ η αγάπη των πουλιών 
κι΄ αυτό το άγαλμα που ποτέ δεν σωπαίνει 
μοιάζει αηδόνι του βουνού. 

Είναι κι ο χώρος, 
που δίνει τάξη στην ενόραση, 
οι σκέψεις, οι απόηχοι μιας αγάπης
που δεν τελειώνουν
με το πρώτα τίναγμα των ματιών.
Αυτή σ υ σ τ ή ν ε τ α ι:
( η αίθουσα σφίζει από κάλυκες ανθρώπων) 
Είμαι, όχι δεν είμαι τίποτα, 
δεν είμαι του αστεριού αναλαμπή.
Είμαι η ανάσα του κορμιού της γης. 
Ακούστε τις σάλπιγγες,
ακούστε τους αγγελικούς ψαλμούς 
και θα βεβαιωθείτε:
Φαμακούστα. 

Σελ 8

ΥΠΝΟΣ ΓΛΥΚΟΣ

Χίλια κανόνια σε παράταξη
διαλογίζονται το θάνατο
και για τα περαιτέρω.
Κι αυτό το φως που βγαίνει στα τυφλά
απ΄ το φυλάκιο
είναι της νύχτας το πηχτό σκοτάδι.
Ύπνος γλυκός- τόσο γλυκός
που η πέτρα γίνεται ζεστό 
κι ανάλαφρο κρεβάτι.
Με το καμιόνι εισέρχεται ο εχθρός
-επιτρεπτή η επέλαση, περάστε,
η χώρα είναι δική σας- 
για να στολίσει με παράταιρη φωνή
το βιος της προδοσίας.

σελ. 9

ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
                                                                                                   Του Φ. Σταυρίδη

Ι

Αυτά τα γράμματα
που μέραμε τη μέρα τα στοιβάζεις
μες στα στήθια σου
φτιάχνουν για επιβίωση
έτσι καθώς τα χρωματίζεις
τη Δημοκρατία.
Μα ο γείτονας
π΄ από καιρό ειρήνης με υποψία σε κοιτάζει
- είν΄ εμποράκος λιανικών τιμών
επίτροπος σε μέγα σωματείο-
κλείνει τα μάτια από χαρά,
είναι Χριστούγεννα σου λέει,
και χέρι σου προσφέρει.

ΙΙ

Ο Δώρος Λοίζου
ήτανε δένδρο από συνείδηση
και πολιτεία μαζί του.
Τώρα που γύμνωσε ο ήλιος
μες στον κήπο σου
αλήθεια, τι τάχατες να είσαι απ΄ το κλαδί του;

ΙΙΙ

Πίναμε ουίσκυ, παίζαμε πόκερ
σ΄ αχράντων μυστηρίων το τραπέζι.
Ερωτευόμαστε αντάξια του σκότους
που μας έκρυβε το πρόσωπο.
Σαν ήρθε η μέρα και μας πρόταξε στο φως
γυρέψαμε το χώρο.

IV

Τον θάνατον που πήραμε απ΄ τον πόλεμο
τον κάναμε δικό μας
και στήσαμε τον ήρωα δετά
σε κα΄θε μας πλατεία.
Μα η γη που δίψασε απ΄  αυτόν
στρέφει το βέλος προς τα πίσω.

V

Τροχίσαμε το αίμα μας
στη γεύση του θανάτου.
Μα ο άλλος που καυχιότανε
για χρέος για τιμή και λευτεριά
κοιτόταν κάθε βράδυ στον καθρέφτη.
Εσύ φτωχέ, τραγουδιστή
τι λες για τούτη  εδώ την πράξη.

VI

Θα πάω  στο μικρό μου ποταμάκι.
Εκεί με βρίσκουν ταπαιδιά μου  τις γιορτές
κι έτσι καθώς αναπαμένος απ΄ την μπόρα
- χρυσό το μάτι κι η ψυχή με βλέπει-
να χτίσω ένα τετράστιχο από φως
και μέσα η καρδιά μου ιστορημένη.

VII

Είπανε πως την καρδιά
την κούρσεψε ο Δίας.
Πως καιροφυλακτούσε απ΄ τα τρίσβαθα
                                            του Ολύμπου
τόσα και τόσα χρόνια.
Γιατί ντροπιάσανε οι κόρακες
τόσο φτηνά της χαλιμάς

τα ωραία παραμύθια;

ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Η πατρίδα μας σκότωσε από χρέος
μας πέταξε τη λέξη του ήρωα στα μάτια 
και κόψαμε το δένδρο. 
Τούτος ο νεκρός του Ιούλη 
που τον λένε Α.Χ.Ψ.
είναι του χεριού μας ανδραγάθημα.
Κείται το αίμα στους δρόμους
στίγμα από συνείδηση το έγκλημα 
και φωνάζει προδότες.

σελ: 12



ΕΤΣΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Εύ που στο χαρτί
την πολιτεία κυβερνούσες
με σχήματα και λέξεις
κι είχες ωραία γραφή ποιητική προέχταση
κι όλοι εμείς μικρά ερπετά
της καθημερινής τροχαίας
ξεξικογραφηθήκαμε "Οι ένοχοι",
στο δειλινό του Ιούλη.
Μα πάντα ως είναι ευσεβώς
το παραπάτημα συμβαίνει.
Μιλάμε για τις καταστάσεις 
που μας έρχονται κριτές
και για Δημοκρατία. 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΊΑ

Στην επιτομή της 
ίδιος μένει πάντοτε ο κύκλος
μ΄ εκείνα τα στοιχεία
που σκιαγραφούν την επανάσταση
το κίνημα οικουμενικό. 
Η αναλογία των πράξεων
διασωρίζει τον ένα απ΄ τους δυό
"ολίγον φταίχτες".
Στη μέση ο ήλιος κι απ΄ την άλλη
το καινοτάφιο των Πραιτόρων. 

Σελ: 13

ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Οργισμένο πουλί
αφού μελέτησε το αίμα του με αίμα
κάθισε και τραγούδησε
ταξίδι τελευταίο.
Στο κοιμητήριο η ηδονή  " ανθίζει ",  είπε
σπορά ο θάνατος τα στάχυα ολιγοστεύουν.
Μα ο αγράμματος πατέρας
που διαλογίζεται την έξοδο
σ΄ αυτό το χώμα το τραχύ με την καυκάλα
- φτερά τινάζει προς τα πάνω η καρδιά-
παίρνει σαν πριν τ΄ αλέτρι του και σκάβει.
Κι αυτή η σημαία που ορθώνεται βουβή
τριμμένη στον εξώστη

διαβάζει ολονύχτια ελληνική ιστορία.

Σελ: 14


ΕΙΔΩΛΑ

Μπροστά στο φράγμα της αθέατης νύχτας
οι κόρακες σε μαστιγώνουν.
Είδωλα τα ευρήματα της πολιτείας σου
ταξιδεύουν
εκτίθενται δημόσια σε χώρους ευπρεπείς
ανταλάσσουν ονόματα, χειροκροτούν και
θεατρινίζονται ειρωνικά το σκηνικό.
Το χέρι - που΄ σαι ψυχή- εκλιπαρεί
την υψηλότερη τιμή το τίμημα φωτός.
Κοίταξε πως τρέμει να σε πάρει
λικνιστικά να δώσει ιερή την παρουσία.
Τα δένδρα είναι γνώριμα, τα μονοπάτια,
οι κήποι
κι όμως το γέρικο πουλί φυλάει το εικονοστάσι.

σελ: 15

*


ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ

"Ένας νεκρός, όσο και νάναι νεκρός 
θέλει κι αυτός το σπίτι του"

L.PIRANTELLO


Όταν απ΄ την κοπριά θ΄ ανθίσουν τα λουλούδια 
κι η πολιτεία θα κοιμάται στο καμπαναριό
με την ευσέβεια της λατρείας
ο ποιητής στον τάφο του
θα γεύεται το πέτρινο καρφί της μούσας. 

Κι όταν στο φως διαφανεί το πρόσωπο 
έχει νερό κι αλμύρα η θάλασσα κοντά 

για ξέπλυμα της τύχης.

ΣΕΛ: 16


ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ




Γλυκειά φωνή του πρωινού
Η μνήμη στα Μουσεία.
Τσακίζουνε τις Πύλες οι φρουροί
τ΄ αγάλματα ορμούν
κι απ΄ το Σεπτίμιο Σεβήρο αρχηγό
ειρηνικά οδηγούνται στην πορεία.
Χρόνων αρχαίων πολτισμοί
Πιασμένοι χέρι- χέρι

Δικοί μας είναι και δικοί σας. 

ΣΕΛ: 17


ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ

Έκλαψε, τραγούδησε
κάθησε στη γη 
κι έφτιαξε τσαντήρι.
Το άδικο "είπε" 
θα κυρτώσει κεφάλι 
σήμερα, αύριο, μια μέρα 
που το μόριο θα γίνεται σπόρος
και το σπαθί 
θα τσακίσει στη μέση 
το κράνος του Λοχία.

ΓΕΥΣΗ

Στους βλαστούς των δένδρων 
άνθησε το αίμα 
και στην ποίηση η επιστροφή

σελ: 18

ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ 


Μπόλι της προσφυγιάς
ένα παιδί 
που μεταφέρεται νεκρό
μες στο σκοτάδι.
Αγγελινό το πρόσωπο 
σαν στου χωριού 
το λιμανάκι η γαλήνη
Αψύς καιρός 
και σταλαχτίτης πόνος.
Στην εξορία ο τάφος του
κι η γη με τα πλιθάρια. 

Σελ:19

ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΑ 



Το αίμα αδιάφορο απ΄ τον πόνο
κατατρώγει τις πληγές σου.
Κλείνουν τα μάτια οκνηρά 
τα τέρατα της πόλης, 
σου στήνουνε φραγμούς 
μα εσύ εκεί 
μες στο καλύβι με τα Βασιλόπουλά σου.
Δεν το κατάλαβες
πως τ΄  όνειρο γλείφει τα δάκρυα 
με σάλιο λύκου;


ΣΕΛ: 20

*


ΓΥΠΑΣ 


Τώρα το κλάμα 
ανατριχιάζει μες στις ρίες του 
και το παιδί 
καθώς κι ο ήρωας κοντά του 
απ΄ το μεθύσι τους γελάνε. 
Δάκρυα από δάκρυα η θάλασσα
πιότερο η γλώσσα αλμυρίζει. 
Γύπας ο άνθρωπος. 
Γύπας κι ο γύπας.
Βλέπει τους βιασμούς
το κίνητρο της γέννας
-δεν έχει κόρη φαίνεται
να κλάψει ο πρωτομάστορας-
η μοίρα είναι φτιαχτή
και θα περάσει λέει.

σελ : 21
**


ΤΕΛΕΤΗ 

Του νεκρού ο τάφος 
σκάφτηκε με "σύνεργα διαβόλου". 
Πρόσωπα ιστάμενα υψηλά
κι η φιλαρμονική δεσπόζανε του χώρου.
Ήταν μέγας "πατριώτης" ο νεκρός
του ταίριαζε η τόση τελετή κ.τ.λ κ.τ.λ
Μα ξάφνου εκείνη τη στιγμή 
κάποιο μικρόσωμο σκυλί
περνάει το πλήθος και γαυγίζει. 

***

ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ

Μας παραμόρφωσαν από τάξη και συνείδηση 
Θεό
      Θάνατο
                  Θρησκεία
                                 πατρίδα
                                              μνήμες
                                                         ιδέες
και μας είπαν "εμπρός παιδιά"
ιδού ο δρόμος γρηγορείτε
να προλάβετε το τίμημα. 
Φύσηξε ο αγέρας δυνατά
κι έσκασε απ΄ την κορφή του
ο μεγάλος βράχος. 

σελ 23 

 ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Μια χαμένη ελπίδα 
κοιταγμένη στον ήλιο
δεν ήρθε ποτέ
όταν τ΄αηδόνια γυμνά τραγουδούσαν.
Το φως δεν ήταν Άνοιξη
κι οι τρεις χιλιάδες νεκροί 
άταφοι στους δρόμους της πολιτείας
δίνουν κατάθεση στην Ιστορία

σελ: 24

Ο ΛΕΟΝΤΑΣ

Αγγείο γεμάτο θάλασσα
κι από κοχύλια του Αιγαίου
που σου ραγίσανε τα κόκκαλα, 
οι μεταπωλητές;
Στη πλατεία Τραφάλγκαρ
η κεφαλή της Αφροδίτης 
χαιρετάει το Νέλσωνα 
κι ο γερασμένος λέοντας 
που πολιτεύεται το χρέος
μασάει τα περιστέρια. 
Η πειρατεία άπλωσε παντού τις κεφαλές της. 

σελ:25

ΕΝΑΠΟΚΕΙΤΑΙ 


Τώρα που η ψυχή λευκά
τον πόνο εξωραίζει
κι η ομορφιά του ήλιου
απογυμνώνει το σκοτάδι
βάλε το χέρι σου θεέ μου.
Τάραξε τα νερά στην κολυμβήθρα σου,
δεν ακούς τη σαύρα
που μασάει τα χώματα και τα σκουλήκια;
Σεκάθε επίκληση,
καθώς επέρχονται οι μέρες,
πεθαίνουν στην τέφρα και τη ρίζα τους
οι "Βαμβακάδες"
όπως ακριβώς το όνειρο
που γεύεται ανίκανο το φως.
Εδώ η ζωή είν΄ ακριβή
κι ο άρχοντας πεθαίνει,
άσε τον άλλο που ακόμα τυραννά
τη σκέψη του για πίσω
υπομονή, υπομονή.
Σε τούτο το μυστήριο
που κομποδένεται με τ΄ άπειρο και το κρανίο
και το δαιμόνιο
κοιτάζει ανήλιαγα τον κόσμο

μια σταγόνα από φως η ανιστόρηση.

σελ: 26


ΙΣΟΒΙΑ

Κλαις όταν δεν πρέπει 
και γελάς όταν πάλι δεν πρέπει. 
Σ΄αυτή την αναρχία που βρεθήκαμε
κάθε πράξη ισόβια τα δεσμά μας. 
Κι αυτό το χέρι που τονίζει 
απαράδεκτα στον πίνακα τις λέξεις
με δάκτυλα κομμένα
σκαρώνει ύπουλα παιχνίδα. 

Σελ: 33

ΣΧΗΜΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Ο υποβιβασμός μιας μέρας
συμβαίνει πάντοτε
με την ταύτιση μιας σύναξης. 
Όταν ο ήλιος στο παρασκήνιο της σιωπής
πριονίζει το έγκλημα  
το πρώμα και το θέαμα
στιγματίζουνε το  " φως" .

ΕΝΣΤΑΣΗ 

Κίνησε την απαλάμη προς τα κάτω, 
χτύπησε τη γη 
τάραξε τ΄ αλέτρι
μα ο σταυρός στη γωνιά του 
αμετάθετος κραυγάζει. 

Σελ: 44